DOC is een precursormolecuul voor de productie van aldosteron. De belangrijkste route voor de productie van aldosteron is in de bijnier glomerulosa-zone van de bijnier. Het is geen belangrijk secretoraal hormoon. Het wordt geproduceerd uit progesteron door 21β-hydroxylase en wordt omgezet in corticosteron door 11β-hydroxylase. Corticosteron wordt vervolgens omgezet in aldosteron door aldosteronsynthase.
Het grootste deel van de DOC wordt afgescheiden door de zona fasciculata van de bijnierschors, die ook cortisol afscheidt, en een kleine hoeveelheid door de zona glomerulosa, die aldosteron afscheidt. DOC stimuleert de verzamelbuisjes (de buisjes die zich vertakken om de blaas te voeden) om kalium te blijven uitscheiden, ongeveer zoals aldosteron dat doet, maar niet zoals aldosteron in het uiteinde van de buisjes met lussen (distaal). Tegelijkertijd is het lang niet zo rigoureus in het vasthouden van natrium als aldosteron, meer dan 20 keer minder. DOC is slechts verantwoordelijk voor 1% van de natriumretentie die normaal gesproken plaatsvindt. Naast het inherente gebrek aan kracht is er een ontsnappingsmechanisme dat wordt gecontroleerd door een onbekend niet-steroïd hormoon dat het natriumbewarend vermogen van DOC na een paar dagen tenietdoet, net zoals aldosteron dat ook doet. Dit hormoon zou het peptidehormoon kallikreïne kunnen zijn, dat door DOC wordt versterkt en door aldosteron onderdrukt. Als het natrium erg hoog wordt, verhoogt DOC ook de urinestroom. DOC heeft ongeveer 1/20 van het natriumvasthoudend vermogen van aldosteron, en zou bij een hoge waterinname slechts één procent van aldosteron bedragen. Aangezien DOC ongeveer 1/5 van het kaliumuitscheidend vermogen van aldosteron heeft, moet het waarschijnlijk de hulp van aldosteron inroepen als het serumkaliumgehalte te hoog wordt. De injecties met DOC veroorzaken niet veel extra kaliumuitscheiding als de natriuminname laag is. Dit komt waarschijnlijk omdat aldosteron de kaliumuitscheiding al stimuleert. Wanneer het natrium laag is zou DOC waarschijnlijk niet aanwezig hoeven te zijn, maar wanneer het natrium stijgt daalt aldosteron aanzienlijk, en heeft DOC waarschijnlijk de neiging het over te nemen.
DOC heeft een vergelijkbare terugkoppeling met betrekking tot kalium als aldosteron. Een stijging van het serumkalium veroorzaakt een stijging van de DOC-secretie. Natrium heeft echter weinig effect, en wat het wel heeft is direct. Angiotensine (het bloeddrukhormoon) heeft weinig effect op DOC, maar DOC veroorzaakt een snelle daling van renine, en daardoor van angiotensine I, de voorloper van angiotensine II. DOC moet dus indirect aldosteron remmen, aangezien aldosteron afhankelijk is van angiotensine II. Natrium, en dus bloedvolume, is moeilijk intern te reguleren. Dat wil zeggen dat wanneer een grote dosis natrium het lichaam bedreigt met een hoge bloeddruk, dit niet kan worden opgelost door natrium naar de intracellulaire (binnen de cel) ruimte over te brengen. De rode cellen zouden dat wel kunnen, maar dat zou het bloedvolume niet veranderen. Kalium daarentegen kan wel naar de grote intracellulaire ruimte worden overgebracht, en blijkbaar gebeurt dit bij konijnen door DOC. Een probleem met een hoog kaliumgehalte in het bloed kan dus enigszins worden opgelost zonder al te veel van dit soms gevaarlijk schaarse mineraal af te voeren, dat niet onafhankelijk van natrium actief kan worden gepompt. Het is van het grootste belang dat het totale kaliumgehalte voldoende blijft, omdat het hart bij een tekort aan kalium aan kracht verliest. Verplaatsing van kalium naar de cellen zou het natriumprobleem enigszins versterken, omdat wanneer kalium naar de cel wordt verplaatst, een iets kleinere hoeveelheid natrium naar buiten wordt verplaatst. Het is dus wenselijk het bloeddrukprobleem zo veel mogelijk op te lossen door de bovenstaande daling van renine, en daardoor verlies van natrium te vermijden, dat gewoonlijk zeer schaars was op de Afrikaanse savannes waar de menselijke voorouders waarschijnlijk zijn geëvolueerd.
De gelijkenis van het patroon van de elektromotorische krachten die door DOC in de nierbuisjes worden geproduceerd bij normale kaliuminname, en de totale ongelijkenis van hun vorm zoals geproduceerd door kaliumarme buisjes, zou geneigd zijn het bovenstaande standpunt te ondersteunen. Bovenstaande eigenschappen komen overeen met een hormoon dat zowel overtollig natrium als kalium afvoert. De werking van DOC als versterker van kallikreïne, het peptide hormoon waarvan men denkt dat het het “ontsnappingshormoon” voor natrium is, en de werking van aldosteron als onderdrukker van dit hormoon, ondersteunt eveneens het bovenstaande concept.
ACTH heeft meer effect op DOC dan op aldosteron. Dit kan zijn om het immuunsysteem controle te geven over de elektrolytenregulatie tijdens diarree, omdat tijdens uitdroging aldosteron vrijwel verdwijnt, ook al stijgen renine en angiotensine hoog. Het is omdat aldosteron verdwijnt dat kaliumsupplementen zeer gevaarlijk zijn tijdens dehydratie en niet mogen worden geprobeerd tot ten minste een uur na de rehydratie zodat de hormonen de kern kunnen bereiken.
DOC’s primaire doel is het reguleren van elektrolyten. Het heeft echter nog andere effecten, zoals het verwijderen van kalium uit leukocyten en spieren, het onderdrukken van glycogeenvorming en het stimuleren van koperhoudend lysyloxidase enzym en bindweefsel, welke attributen door het lichaam kunnen worden gebruikt om te helpen overleven tijdens kaliumverspillende darmziekten.De grotere efficiëntie van DOC bij het uitscheiden van natrium (of misschien moet het worden uitgedrukt als inefficiëntie bij het vasthouden van natrium) moet gedeeltelijk het gevolg zijn van morfologische veranderingen in de niercellen, want het duurt enkele dagen voordat DOC natrium kan vasthouden en als dat gebeurt, zijn deze cellen veel efficiënter in het ontladen van natrium als er vervolgens natrium wordt toegevoegd dan cellen die gewend zijn aan een eerdere lage inname. Paradoxaal genoeg zou een lage zoutinname dus beschermend moeten werken tegen het verlies van natrium door transpiratie.
Progesteron voorkomt een deel van het verlies van kalium door DOC.