Het is meestal makkelijk om een droevig liedje te herkennen. Een sombere melodie of een trage beat geven je het meteen door. Maar dat is niet het geval bij deze liedjes. Ze klinken allemaal vrolijk en blij aan de buitenkant, zeker. Dan, als je je met je eigen zaken bemoeit en meezingt tijdens een autorit, realiseer je je dat ze niet vrolijk zijn. Dat ze je voor de gek hielden. Dat ze eigenlijk droevig zijn, echt heel droevig!
Probeer het niet op je af te laten komen. Hier zijn 12 liedjes die vrolijk klinken maar eigenlijk superdeprimerend zijn:
“Sleep In The Heat” van PUP
De beachy gitaarriffs worden in evenwicht gehouden door vrolijk geschreeuw van de meest trieste teksten. “You’re not waking up/I want you to know that I’d spend every bit of my pitiful savings and loans just to see you again/But I know I won’t.” FEELS.
“Take A Walk” van Passion Pit
De meeste nummers van Passion Pit zijn superdeprimerend, maar klinken superuitgelaten. Vooral “Take A Walk”, dat over geldproblemen gaat. “Maar toen belde mijn partner om te zeggen dat de pensioenfondsen weg waren/Hij deed wat slechte investeringen/nu staan de tellingen rood.” Passion Pit: altijd aanwezig om ons eraan te herinneren waarom het leven (en het kapitalisme) hard en triest is.
“Rusholme Ruffians” van de Smiths
Okee, dus elk liedje van de Smiths komt zo’n beetje in aanmerking voor deze lijst; vrolijk klinken maar eigenlijk ongelukkig zijn was hun hele ding. Maar jeetje, “Rusholme Ruffians” brengt het naar een ander niveau. Meteen vanaf de vleermuis, Morrissey raakt je met een triest verhaal: “De laatste avond van de kermis bij de grote wielgenerator wordt een jongen neergestoken en zijn geld gegraaid/en de lucht hangt zwaar als een afstompende wijn.” Daar moesten ze heen.
“Wedding Singer” van Modern Baseball
Modern Baseball zijn meestal niet te peppy in hun liedjes; ze omarmen de droevige jam volledig. Maar “Wedding Singer” is anders; het is snel en zonnig, met uitzondering van teksten als: “Ik vraag me altijd af of je naar ons lacht of dat je wegkijkt/I’d ask, but either way I feel sorry for you.” Die bedriegers.
“The Plan (Fuck Jobs)” van the Front Bottoms
Dit nummer gaat over de donkerste dagen, en voor the Front Bottoms moet dat behoorlijk donker zijn. Deze teksten zijn rauw: “Cause I love you, I miss you, I wanna hug and kiss you/(What it will do, to get through the hell of life).” Geweldig voor een scheiding. Niet zo geweldig als je gewoon een keer een echt vrolijk liedje wilt.
“Can’t Kick Up The Roots” van Neck Deep
Kleine stad hopeloosheid en verveling is overal in dit nummer te horen: “I’ve been wasting away/but in a town with no way out, there’s not much else to do anyway.” Womp, womp.
“Bouncing Off The Walls” van Sugarcult
Het gaat over drugsgebruik, maar het maskeren van de aftakelingsverslaving brengt een zoete hook met zich mee. “I’m bouncing off the walls again/And I’m looking like a fool again/Waking up on the bathroom floor/Pull myself back together just to fall once more.”
“Dead!” van My Chemical Romance
MCR zijn super-donker in deze, die een soort van verontrustend is (maar ook leuk) met de peppy melodie. “Heb je het nieuws gehoord dat je dood bent? Niemand had ooit iets aardigs te zeggen, ik denk dat ze je toch nooit gemogen hebben.” Gewoon ruw.
“Life Itself” van Glass Animals
“I can’t get a job so I live with my mom/I take her money but not quite enough/I make my own fun in grandmama’s basement/Said I look mad, she said I look wasted.” Dit liedje is zo funky dat je wilt dat het vrolijk is, meer dan wat dan ook. Maar dat is het niet. Dat is het echt niet.
“Heavy Boots” van Motion City Soundtrack
“Destiny is probably a waste hope for me and I don’t care/A waste hope for me.” Hopeloosheid klinkt leuk, nietwaar?
“Kings Of The Weekend” van blink-182
Deze is triest als hij wijst op de keerzijde van een feestende levensstijl. Het leven kan leuk zijn in het weekend, maar het is elke andere keer klote: “Heb je mijn gebeden gestolen/Ik weet niet waar ik was/Ik voel me verdoofd en alles of niets.”
“Angel In The Snow” van Joyce Manor
Deze is springerig en geweldig totdat je luistert naar de steeds droeviger wordende teksten, die eindigen met: “Je moet voor altijd zo blijven/totdat het je dood doet willen/Je had iets nodig uit het niets.”