Het gebeurt niet vaak dat ik de kans krijg om een Corvette twee keer te fotograferen, maar dit is niet zomaar een Corvette. Zeventien jaar geleden fotografeerde ik deze LeMans Blauwe ’69 roadster voor een andere publicatie, en toen rees de vraag of de auto wel een echte ZL1 Corvette was. De eigenaar beweerde van niet, maar veel van de configuratie van de auto klopte om ofwel een L88 of misschien – heel misschien – een 585pk ZL1 te zijn.
Voor degenen die niet bekend zijn, leest de saga van de ZL1 Corvette als een Tom Clancy roman. De ZL1 was een midjaar motor release voor de ’69 Corvette en was bedoeld om de legendarische L88 te vervangen. Hij had een sterker, volledig aluminium blok, sterkere drijfstangen en open-kamer koppen die beter stroomden dan die van de L88. De ZL1 was ook lichter en woog ongeveer evenveel als het L46 small-block. En hij was duur. De ZL1 optie kostte 4.718,35 dollar, terwijl een ’69 Corvette coupé 4.781,00 dollar kostte.
De ZL1 optie vereiste ook een handvol verplichte opties-de F41 Speciale Voor en Achter Ophanging ($36.90), G81 Positraction achteras ($46,35), J56 Special Heavy Duty Brakes ($384,45), en K66 Transistorized Ignition ($81,10)-wat de totale prijs van het ZL1 pakket op $5.267,15 brengt. En dat was bovenop de basisprijs van de Corvette, dus als er geen andere opties werden besteld, was de rekening voor een ZL1 Vette een forse $10.048,15. Radio en airconditioning waren niet leverbaar met de ZL1 motor.
Met dat torenhoge prijskaartje, werden er niet veel ZL1’s geproduceerd. Uit de gegevens van de motorenfabriek in Tonawanda blijkt dat er 94 ZL1-motoren met Corvette-codenummers zijn gebouwd: 80 gecodeerd voor gebruik met handgeschakelde versnellingsbakken en 14 voor gebruik met automaten. Corvette historici zijn het erover eens dat het merendeel van deze motoren aan racers werd verkocht, maar een paar gingen via de onderdelenbalies van dealers naar particulieren. Hoewel er twee ZL1’s aan het publiek zijn verkocht, heeft er slechts één een herkomst en stamboom (lees: documentatie). De andere is nooit volledig gedocumenteerd.
Voordat deze technische auto’s met pensioen werden gestuurd, kregen zowel Popular Hot Rodding als Road & Track magazines hun redactionele handen op een. PHR was in staat om een 11.0 bij 129.45 mph in de kwart mijl te lopen. R5382>T nam de 2.945-pond ZL1 en registreerde 0-60-mph acceleratie in 4,0 seconden, terwijl de kwart-mijl voorbij was in een korte 12.1 bij 116 mph. Dit waren verbijsterende snelheden die de grenzen van het standaard Corvette-chassis en -remsystemen verlegden. Helaas was al dit Saturnus-gedoe snel voorbij. Duntov en zijn medewerkers wisten dat de ZL1 in 1970 zou moeten worden ingekort om te voldoen aan de strenge nieuwe EPA richtlijnen. Maar hij was glorieus zolang hij bestond.
Er zijn ook een handvol ZL1-uitgeruste ’69 Corvettes in de handen van de Chevrolet Engineering Department, waaronder een die ooit werd bestuurd door Chief Engineer Zora Arkus-Duntov. Het verhaal gaat dat deze auto’s werden gebruikt als prestatie testbeds voor aandrijflijn en ophanging upgrades. Wat ermee gebeurd is, blijft een mysterie, hoewel men denkt dat de motoren eruit gehaald zijn, de productieblokken teruggeplaatst zijn en de auto’s te koop zijn gezet. En waar zijn de ZL1 motoren gebleven?
Onze speciale Corvette is nu in handen van Rick Treworgy, uit Punta Gorda, Florida. Rick heeft de auto sinds 2001, en hij heeft onderzoek gedaan naar de herkomst van de auto. Hij gelooft dat de auto zijn leven begon als een big-block, misschien een L88, vooral omdat er geen radio op zat, rechtstreeks uit de fabriek. Sommige van de nummers op de Corvette en de ZL1 lijken verleidelijk dicht bij elkaar, maar geen sigaar.
De eigenaar van record in het midden van de jaren ’70 kocht de ’69 in manden, en de heilige graal van Corvette restaurateurs-de tank sticker- was al lang verdwenen. De tanksticker is een kopie van het bouwmanifest en bevat informatie over de auto, inclusief de opties en accessoires zoals uitgerust vanuit St. Louis. Met het, heb je volledige documentatie. Zonder, wel, heb je vermoedens. Net als de gele ZL1 van Roger Judski, heeft Rick’s auto een zwarte streep over de breedte van het koplamp paneel en langs de bovenkant van de voorspatborden. Die is er al sinds de auto in de jaren ’70 werd gerestaureerd. Ook is de roadster nog steeds uitgerust met de RPO C07 Auxiliary Hardtop.
Rick is niet bezig met het mysterieuze verleden van de roadster uit ’69 en hoe hij terecht is gekomen met de meest exotische en krachtigste productiemotor die Chevrolet ooit aan het publiek heeft verkocht. Alles wat hij weet is dat het een geweldige auto is om in te rijden. De restauratie van jaren geleden heeft goed stand gehouden, met als enige zichtbare verandering de vervanging van de Western turbine wielen voor een correcte set Rally road wielen. Eén ding dat niet veranderd is, is de nieuwsgierigheid die deze auto omringt. Is hij zijn leven begonnen als een L88? Zoals ik in 1989 al schreef, alleen Chevrolet weet het zeker.