Dikaryonvorming gebeurt via de activiteiten van celtypespecifieke homeodomein transcriptiefactoren (de paringstype factoren), die regulerende complexen vormen om de dikaryotische toestand tot stand te brengen. Jarenlange klassieke genetische studies met Coprinopsis en Schizophyllum paddestoelen hebben de basis gelegd voor ons begrip van de werking van de paringstype factoren. De Basidiomycota omvatten ook vele pathogene schimmels, waaronder de maïs(smut)-pathogeen Ustilago maydis en de wereldwijd verspreide menselijke pathogene Cryptococcus neoformans, een belangrijke oorzaak van schimmelmeningitis. Deze twee hebben een rol gespeeld in meer recente moleculaire studies die nieuwe reguleringsmechanismen aan het licht hebben gebracht die stroomafwaarts van klassieke homeodomeincomplexen functioneren om ervoor te zorgen dat dikaryonen tot stand komen en zich voortplanten (Kruzel & Hull, 2010). Bijvoorbeeld, in Ustilago maydis, wordt dikaryonvorming gecontroleerd door een DNA-schaderespons cascade die twee geconserveerde DNA-schade checkpoint kinasen omvat, genaamd Chk1 en Atr1 (Pérez-Martín & de Sena-Tomás, 2011).
Geactualiseerd juli, 2019