Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd op Invisible Gamer op 18 september 2014.
De crash van de videogames vond plaats in 1983. Je zou denken dat het moeilijk zou zijn om nog goede games uit dat jaar te vinden, maar de waarheid is dat de crash vooral gevolgen had voor westerse consoles en ontwikkelaars, en niet zozeer de hele industrie tot stilstand bracht. De verzadiging van die markt deed de interesse bij veel consumenten de das om, waardoor velen geloofden dat videospelletjes een rage waren en dat de zeepbel van het medium was gebarsten. Achteraf weten we dat dit niet het geval is, en kunnen we een iets duidelijker beeld krijgen van de kwaliteitsgames uit die tijd. Gezien het deel van de wereld dat het meest te lijden had onder de crash, is het geen verrassing dat de beste videospellen uit 1983 van Japanse ontwikkelaars kwamen. Gedurende vele jaren zouden Japanse videospellen de markt beheersen, zowel wat kwaliteit als financieel succes betreft, en een groot deel van de videospellenconsumptie van westerse spelers blijven innemen. Sommigen geloven dat 1983 het echte begin van het internet was, de release van de op twee na beste Star Wars-film, en de beste suggestie die David Bowie ooit op een liedje heeft gezet. Laten we dus dansen en een blik werpen op de zes beste games van 1983.
Note: Door de steeds ingewikkelder wordende aard van dit idee, zal het vrij moeilijk worden om over elk spel dat ik gespeeld heb, een beetje lang te schrijven. Dat zal ik dus niet doen, al zal er wel wat hulp komen in de vorm van collega-schrijvers van Invisible Gamer.
Honorable Mention – Spy Hunter
Ontwikkelaar/Uitgever: Bally Midway
Seth Scott: Dus laten we dit maar meteen uit de weg ruimen. Ik heb Spy Hunter nog nooit uitgespeeld. Sterker nog, ik weet niet eens of het spel wel uit te spelen is. Wat ik wel weet is dat de gameplay zo snel en twitch-gebaseerd is als het maar zijn kan en het is elke keer een sensatie als ik de cartridge erin stop. Spy Hunter is een “endless driver” en geeft je de controle over een van de knapste auto’s die het medium ooit heeft gesierd. De meeste games hebben tegenwoordig intro’s van een uur en saaie cutscenes, maar Spy Hunter zet je aan de kant van de weg en daar ga je. Je doel is om andere voertuigen af te weren terwijl je machinegeweren, olievlekken en rookgordijnen oppikt. Ik dacht altijd, gebaseerd op de illustraties op de doos, dat het doel was om aan het eind een meisje te redden, maar helaas, ik denk dat het allemaal een list was. Je wordt gewoon verondersteld om “niet te sterven.” Hoe dan ook, Spy Hunter is een supersnelle thrill ride met strakke controls die precieze vaardigheden en oefening vergen om onder de knie te krijgen.
Michael Burns: Verdomme, Spy Hunter is zo geweldig dat ik er ook iets over moet zeggen (en de NES-versie, om te beginnen). Ik kan het themaliedje nu nog neuriën… ook al luisterde ik er niet naar op YouTube terwijl ik dit typ… hoewel, het is maar 20 seconden lang. Maakt niet uit. Dat is alles wat het nodig heeft. Zoals Seth zei, dit spel heeft waarschijnlijk geen einde. Ik heb het zeker niet gezien. Je gaat van de ene sectie van de snelweg naar de andere, navigeert over de wegen met een veel te snelle versie van KITT uit Knight Rider, waarbij je soms andere auto’s uitschakelt met olievlekken of rookgordijnen of machinegeweren, en soms tegen de achterkant van een oplegger rijdt, waaruit je tevoorschijn komt als een motorfiets die een beetje lijkt op een verbrande roepie. Maakt niet uit. Dit spel is geweldig en ik heb geen idee waarom het slechts een eervolle vermelding krijgt, maar wat dan ook…niet mijn lijst.
#6 – Tapper
Ontwikkelaar: Marvin Glass and Associates
Uitgever: Bally Midway
Tapper is zo’n volwassen spel, jongens. Ten eerste heet het Tapper (snicker). Ten tweede, jullie serveren alcoholische dranken! Zoals, Budweiser bier! Maar dan moest Bally Midway het gaan verpesten met Root Beer Tapper, een kinderversie van het spel zonder al de productplaatsing en…wel, het had al het andere. Dat spel is echter in wezen Tapper, en het zorgt er dus voor dat je een hekel krijgt aan ongeduldige klanten, bijna net zoveel als het werken in een echte klantenservice baan doet, door middel van een evenwichtsoefening van een spel. Tapper’s scherpe, cartooneske visuals onderscheiden het spel zeker visueel, zeker gezien de tijd waarin het uitkwam, en de hectisch uitdagende gameplay biedt het juiste soort actie dat je ook bij andere arcade-grootheden ziet. Zorg er alleen voor dat je verantwoord speelt en/of drinkt.
#5 – Gyruss
Ontwikkelaar: Konami
Uitgever: Centuri (Noord-Amerika)
Gyruss is het liefdeskind van Tempest en Galaga. Gyruss is in wezen een buizenshooter met het 3D-perspectief en de cirkelvormige bewegingen van Tempest, maar heeft de abstracte esthetiek ingeruild voor een herkenbaarder space shooter-thema. Bovendien komen er golven vijanden op het scherm die het schip van de speler bombarderen op een manier die vergelijkbaar is met Galaga’s vijanden. Natuurlijk, alleen het beschrijven van Gyruss ten opzichte van andere, meer bekende games is het doen van het een beetje een slechte dienst, maar het onthult ook de game inherente kwaliteit en premisse. De bewegingen over het scherm zijn ronduit leuk en opwindend, en de bevredigende space shooter uitdaging is altijd aanwezig.
#4 – Mappy
Ontwikkelaar: Namco
Uitgever: Bally Midway (Noord-Amerika)
Namco heeft een goede staat van dienst als het gaat om het maken van schattige spellen in het begin van de jaren ’80, zo’n beetje elk jaar. In 1983 was dat spel Mappy. De oorlog van de muisagent tegen de katteninbrekers is een onderschatte ervaring uit een tijd waarin Namco’s Pac-Man, Galaga en Dig Dug de lakens uitdeelden voor het bedrijf. Net als die spellen is een groot deel van de aantrekkingskracht het onberispelijke esthetische en geluidsontwerp. Net als bij die spellen, en eerlijk gezegd in mindere mate, is het andere deel de strakke gameplay. Hoewel Mappy is doordrenkt met de macht van de wet, kan hij niet echt veel uitrichten tegen de criminele katten. In plaats daarvan is het doel van het spel om alle gestolen voorwerpen te verzamelen, en de vijanden kunnen alleen worden ontweken terwijl ze in beweging zijn vanaf de trampolines. Zelfs naar hedendaagse maatstaven is Mappy interessant omdat de speler niet aan het schieten of dingen aan het doden is. Vergeleken met de andere grote Namco-hits, mist de gameplay dat vleugje virtuele cocaïne dat Mappy zo verslavend maakt. Toch is het moeilijk om een spel met een politie-muis niet te spelen, tenminste voor een tijdje.
#3 – Donkey Kong 3
Ontwikkelaar/Uitgever: Nintendo
Donkey Kong 3 is anders dan alle andere Donkey Kong-games. En dat is niet omdat het echt goed of slecht is. Nee, het komt gewoon door Stanley. Donkey Kong 3 heeft bijna geen herkenbare elementen buiten de aap zelf; het spel speelt zelfs niet zoals de originele serie. Stanley de “insectenman” moet Donkey Kong verjagen, die zijn intrek heeft genomen in de serre van de zeer saaie man, en hij probeert dat te doen door… hem te beschieten met insectenspray. Door verticaal over de platforms te navigeren, moet de speler alle insectenvijanden uitschakelen of Donkey Kong naar de top van het scherm duwen. Donkey Kong 3 is dus vreemd, zeker in vergelijking met zijn voorgangers, maar dat betekent niet dat het niet goed is. Met iets minder uitdaging en op de een of andere manier meer repetitieve actie, houdt Donkey Kong 3 niet lang de aandacht vast, maar het is een interessant stukje Nintendo-geschiedenis en niettemin een leuk spel.
#2 – Dragon’s Lair
Ontwikkelaar: Advanced Microcomputer Systems
Uitgever: Cinematronics
Dragon’s Lair is nauwelijks een videospel te noemen. Maar het is zeker een van de beste verzamelingen van quick-time events die ooit in code zijn omgezet. Oh, en het is een van de mooiste videogames ooit. En, ja, het kwam uit in 1983. Eén man, en een ongelooflijk kortstondig mediaformaat, maakten dat mogelijk. Dragon’s Lair werd gespeeld op een LaserDisc, die een ongelooflijk grote opslagruimte had, zeker voor die tijd. Dit opende de deur voor ex-Disney animator Don Bluth, wiens animatiefilms in de jaren ’80 tot de weinige behoorden die Disney’s heerschappij op de proef stelden, om een prachtig kunstwerk te maken. In termen van verhaal en gameplay is Dragon’s Lair weliswaar niet erg indrukwekkend. De wat onwillige held Dirk the Daring probeert Prinses Daphne te redden van de draak Singe, en de input van de speler is beperkt tot snelle keuzes in een uitdagende, snelle sequentie. De keuze van de speler is volledig beperkt tot links of rechts gaan, springen of bukken, ontwijken of vermoord worden. En je zult Dirk vermoord zien worden, vanwege de moeilijkheidsgraad van het spel, in morbide komische scènes. Scènes die er, zoals gezegd, uitzien als een tekenfilm. Dat bepaalt uiteindelijk de kwaliteit van Dragon’s Lair. De gameplay is leuk maar repetitief en simpel, maar het artistieke potentieel voor videogames werd voor het eerst bewezen door Dragon’s Lair, een prachtige, Don Bluth-geanimeerde ervaring die tussen zijn pixelige concurrenten staat.
#1 – Mario Bros.
Ontwikkelaar/Uitgever: Nintendo
Mario Bros. introduceerde Mario in zijn “eigen” spel, naar hem vernoemd. Het introduceerde Luigi. Het introduceerde het idee dat de Mario Bros. loodgieters waren in de riolen van New York City. En toen werd alles “super” en op een of andere manier vreemder. De algemene thema’s van de vroege Mario-spellen waren divers, vreemd en ongerelateerd, en dat bleef zo voor een tijdje. Er was nog geen alomvattend Mario-universum, maar er was wel een alomvattende Mario-kwaliteit, wat nog eens werd aangetoond door Mario Bros. Opnieuw was er nog geen vaste waarde in de Mario-reeks Mario kon niet eens op vijanden springen! In plaats daarvan moest elke vijand van onderaf worden gestoten en van de platforms worden getrapt om elke fase uit te spelen. Het spel heeft ook een aantal leuke elementen, zoals de eindvijand die sneller gaat spelen en de toevoeging van nieuwe vijanden en obstakels met nieuwe patronen en kenmerken. Het verslavende verloop van het spel heeft ervoor gezorgd dat het een van de weinige arcadespellen is die mijn aandacht voor een langere periode kan vasthouden. Zeker, die kwaliteit van Mario Bros. strekt zich uit tot een grotere schaal, aangezien het de aandacht trok die een langlopende en gerespecteerde reeks spellen startte, en met goede reden.
1983 zag een aantal belangrijke ontwikkelingen in de video game-industrie, niet de minste daarvan was de release van een aantal echt, echt goede spellen. Heb je een van hen gespeeld? Wat zijn je favorieten uit 1983? Laat het ons weten!