99% Invisible Investigates the Utopian and Dystopian Histories of the Bijlmermeer

Hoe kunnen we een betere stad plannen? Architecten en stedenbouwkundigen zijn al sinds het ontstaan van de industriële stad in verwarring over het antwoord. Eén poging tot een antwoord kwam in de vorm van een spectaculair modernistisch voorstel buiten Amsterdam, de Bijlmermeer. En, zoals een nieuwe tweedelige aflevering van 99% Invisible onthult, mislukte het jammerlijk. Maar, zoals alle geschiedenissen, is het verhaal niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt.

In het naoorlogse landschap van Europa kregen architecten een platform om steden vanaf de grond opnieuw te ontwerpen: lineair, open, schoon, en alles op zijn juiste plaats. Zo scheidde het zeshoekige schema van het 6 vierkante kilometer grote project activiteiten en functies in hun respectieve zones, waarbij wonen tot de hemel werd beperkt en activiteit tot de grond. De utopische en egalitaire idealen verdwenen al snel toen de diensten drastisch achterbleven bij de bouw. Een vertraagde metrolijn en bijna onbestaande voorzieningen waren nog maar het begin van de problemen in de Bijlmermeer.

Snel werd het enorme complex van 31 gebouwen en 13.000 appartementen onwenselijk voor de blanke middenklasse waarvoor het project was voorgesteld. Toch boden de leegstaande appartementen de broodnodige steun aan de instroom van Surinaamse migranten na de onafhankelijkheid, maar ook aan die uit Turkije, Marokko en Ghana, naast queer people die elders moeilijk aan woonruimte konden komen. Leegstaande en onderbenutte ruimtes werden ook uitstekende locaties voor heroïnedealers en verslaafden die uit de stad zelf werden verdreven. De plek werd later bestempeld als een getto.

Maar, in tegenstelling tot de onvermijdelijke vernietiging van Pruitt Igoe-Bijlmermeer’s Amerikaanse tegenhanger, grepen zowel bewoners als architecten in de bestaande structuur in om de paternalistische moderniteit van de plek tegen te gaan.

Lees meer over hoe de Bijlmermeer van “Stad van de Toekomst” naar “Het afvoerputje van de Nederlandse samenleving” naar een van de meest diverse gebieden van Nederland ging in 99% Invisible’s tweedelige onderzoek hier en hier.

Nieuws via: 99% Invisible.

99% Invisible herinnert aan de Onbekende Kunstprijzen van de Olympische Spelen

We hebben allemaal gehoord van de recordbrekende tijden, de langste afstanden en natuurlijk de winnaars van die felbegeerde medailles, maar volgens 99% Invisible is er een minder bekende Olympische Spelen eer die deelnemers hebben ontvangen: prijzen in architectuur.

99% Invisible onderzoekt het vreemde fenomeen van de roterende gevangenissen

99% Invisible heeft onlangs een overzicht gepubliceerd van roterende gevangenissen, een vreemd gevangenis architectuur systeem waarbij celblokken draaien om uit te lijnen met de positie van een enkele deur, in een poging om een betere veiligheid te creëren. Gebruikt rond het begin van de 20e eeuw, verspreidde deze vreemde, carrousel-achtige technologie zich over de Verenigde Staten in voornamelijk steden in het Midwesten.