Vanuit mijn ervaring weet ik dat borstvoeding geven hier in Japan wordt aangemoedigd. Net zoals natuurlijke geboortes de norm zijn, wordt bijna verwacht dat nieuwe moeders borstvoeding zullen geven.
In 2011 was ik een afgestudeerde student en gaf ik Engelse les aan moeders en baby’s/peuters als bijbaantje. De moeders, vier van hen, voedden routinematig in het midden van de klas.
De eerste keer dat een moeder in de klas voedde, was ik verbaasd. Niet door de aanblik van een vrouw die borstvoeding geeft, maar eerder door hoe soepel het allemaal ging. Aan de houding van mijn studente te zien, had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik dacht gewoon dat ze haar zoontje vasthield.
Toen ik lesgaf -meer knutselen, dansen en eenvoudige woordenschat introduceren- vroeg ik moeder gewoon haar lichaam zo te positioneren dat haar zoontje kon zien wat er in de klas gebeurde!
Voor al het geklets op het internet over het “onfatsoen” van borstvoeding in het openbaar, toonde mijn eerste kennismaking met borstvoeding mij dat het een normaal onderdeel van het moederschap was.
Wat ik in mijn klas zag, het zien van het gemak van het voeden en de nonchalante manier waarop de moeders in het openbaar met het voeden omgingen, was een belangrijke factor in mijn keuze om borstvoeding te geven toen mijn dochter werd geboren.
Toen ik zwanger was, en vooral in mijn zichtbaar zwangere derde trimester, werd mij voortdurend door zowel vrouwen als mannen gevraagd of ik van plan was borstvoeding te geven.
Voor de goede orde: de meeste vragen kwamen van buren in mijn flat of mensen die ik leerde kennen door dagelijkse wandelingen met mijn hond.
Vrouwen aarzelden niet om van de gelegenheid gebruik te maken om me hun ervaring met borstvoeding te vertellen of de spijt die ze hadden dat ze niet in staat waren om borstvoeding te geven.
De zwangerschapscursussen in mijn kliniek moedigden borstvoeding ook actief aan. Borstvoeding en de voordelen ervan werden routinematig ter sprake gebracht in de Engelse en Japanse zwangerschapsboeken die ik tijdens mijn zwangerschap las. Onnodig te zeggen dat ik tegen de tijd dat mijn uitgerekende datum naderde, was geïndoctrineerd in de geweldigheid van borstvoeding.
Ik hoorde ook verhalen van moeders die echt borstvoeding wilden geven, maar dat om verschillende redenen niet konden.
Met die ervaringen in het achterhoofd, zei ik tegen mezelf dat als ik geen borstvoeding kon geven, ik mezelf daar niet schuldig over zou voelen, zolang de baby maar gezond was en gevoed werd.
Toen ik 36 weken zwanger was, diende ik mijn geboorteplan in bij de kliniek. Daarop stonden verschillende opties voor voeding tijdens het ziekenhuisverblijf.
- Geef mijn kind alstublieft geen flesvoeding, want ik zal uitsluitend borstvoeding geven.
- Ik zal borstvoeding geven, maar vul het alstublieft aan met flesvoeding.
- Ik ben van plan zowel flesvoeding als borstvoeding te geven.
Zoals u ziet, was er geen “Ik ben van plan mijn kind flesvoeding te geven.”
In mijn geval, omdat ik niet wist of ik in staat zou zijn melk te produceren, koos ik voor de tweede optie. In mijn geboorteplan koos ik voor kangoeroezorg, maar ik vergat erbij te zetten dat ik ook meteen wilde voeden.
Kleine Kaiju kreeg haar eerste voeding in de LDR. Ik had geen idee wat ik deed, maar met begeleiding van de verloskundige hielp ik mijn pasgeboren dochter bij onze eerste keer borstvoeding geven.
In het ziekenhuis hadden wij, nieuwe moeders, een borstvoedingsschema. We moesten vier keer per dag, om de vier uur, vanaf 6.30 uur naar de lounge. Zelfs degenen die ervoor kozen hun baby op de kamer te houden, moesten hun baby naar de lounge brengen om borstvoeding te geven.
Ik vond het grappig dat de vrouwen zo verlegen waren over het voeden in de kinderkamer, terwijl openbare baden een groot deel uitmaken van de Japanse cultuur. Ik dacht dat als ik dan toch in het openbaar moest voeden, ik maar beter van de gelegenheid gebruik kon maken om mijn techniek te oefenen.
De verpleegsters en lactatiedeskundigen waren erg praktijkgericht. Ze lieten ons verschillende houdingen zien en hoe we ervoor konden zorgen dat de baby goed aansloot. We leerden ook massagetechnieken om de dagen na de geboorte door te komen, wanneer de melk begon te stromen en onze borsten oncomfortabel stevig werden.
Ik kreeg te horen dat mijn melk goed binnenkwam en dat het niet nodig was om flesvoeding te gebruiken. Dit is de paradox van borstvoeding. Je kunt nooit zonder melk komen te zitten als je blijft voeden. Je lichaam vult de voorraad aan. Maar als je niet voedt, loop je het risico dat je melk opraakt – en pijnlijk gezwollen borsten.
Toch heb ik flesvoeding gekocht omdat het in de aanbieding was, speciale geschenkverpakking voor een ongelooflijke prijs. Voor iets minder dan 4000 yen kreeg ik een 200ml fles, een grote bus poeder formule, 2 dozen 20 individueel verpakte poeder formule sticks en een doos van de Japanse versie van poedervormige baby Pedialyte.
Ik kocht flesvoeding omdat ik wilde dat mijn man mee zou helpen met de verzorging van de baby. Ik dacht ook dat als hij vertrouwd zou zijn met het voeden van de baby, ik die voedingstijden als een korte pauze voor mezelf zou kunnen gebruiken.
Maar zoals we allemaal weten, gaat niets volgens plan. Kleine Kaiju werd geboren in de winter, mijn favoriete seizoen, maar er is niets leuks aan ’s avonds laat voeden als je nog herstellende bent van een keizersnede, en het is een koude winternacht. En ruzie maken met mijn man dat hij flesvoeding moest maken, zodat ik kon slapen, maakte de situatie er niet makkelijker op.
LEES: Geboorte in Japan: Natuurlijke of Epidurale?
Op het laatst nam het gemak van borstvoeding de overhand. In haar eerste maand gebruikte ik een kussen voor de nachtvoedingen, net zoals ik overdag deed. Slaperig en chagrijnig, die eerste weken waren het moeilijkst.
Toen mijn melkproductie toenam, kwam ik erachter dat ik een extreme letdown heb (wanneer de melk stroomt nadat de baby zich heeft vastgeklikt). Het was pijnlijk en krachtig genoeg om mijn arme baby te doen stikken. In de tweede maand voelde ik me meer op mijn gemak met liggende borstvoeding en co-sleeping, en de nachtvoedingen werden een makkie. Ze viel in mijn armen in slaap na de borstvoeding, en ik merkte het niet eens.
Nu voel ik me helemaal op mijn gemak als ik haar voed. Ik waardeer de flexibiliteit die borstvoeding me geeft. Als mijn baby eenmaal vastzit, hoef ik weinig anders te doen dan haar hoofdje te ondersteunen.
Daar komt nog bij dat ik de kunst van het voeden in een draagzak onder de knie heb, wat een grote doorbraak is.
Als je eenmaal in een draagzak kunt voeden, is dat een doorbraak. Ik dacht dat ik geen baby wilde die 24/7 aan me vastzat. Maar met een hond in huis, voel ik dat ze veilig is in haar draagzak. Ik kan afwassen, de vloer stofzuigen, de was ophangen en opvouwen, terwijl zij eet.
LEES: Hoe kies je de juiste ByKay draagzak voor jou
Ik heb haar ook met succes in het openbaar gevoed: in de bus, op de Amerikaanse ambassade, bij de dokter, tijdens een lunchafspraak met mijn man. Ik voelde geen enkele gêne of aarzeling.
Ik heb nog geen negatieve opmerking gehoord, maar als dat wel gebeurt, zeg ik rustig: “Moet ik haar laten huilen of wil jij het overnemen?”
Het moeilijkste van borstvoeding geven is…Geen alcohol! Natuurlijk heb ik tijdens mijn zwangerschap niet gedronken, dus wat is het probleem?
Toch mis ik het drinken van cocktails, wijn en mousserende wijn. Ik drink alcoholvrije cocktails uit blik, maar dat is in wezen een koolzuurhoudende drank.
Ik ben me ook bewuster geworden van wat ik eet, meer dan toen ik zwanger was. Borstvoeding helpt om calorieën te verbranden (yay!), maar het maakt me zo hongerig. En dorstig.
Ik zorg ervoor dat ik gezonde snacks bij de hand heb, zoals mix en crackers voor kinderen, om de honger te stillen, en een voorraad water in flessen om te drinken terwijl ik borstvoeding geef. Ik ben er vrij zeker van dat snoepen tijdens het voeden alle potentiële gewichtsverlies voordelen teniet doet.