The Mystique of Upper Falls draws, dares young people
By Jeff Woodburn
Al generaties lang worden jonge mensen aangetrokken door de Upper Ammoonsuc Falls en durven ze er ook voor uit te komen. De meesten hebben de sprong van 25′ hoge rotsen in het woelige water onder zich gewaagd. Sommigen hebben echter minder geluk gehad of zijn minder bedreven geweest – en ook zij zijn deel geworden van de allure en het mystieke van deze plek.
Upper Falls is een van de mooiste, populairste en gevaarlijkste natuurlijke zwemplaatsen in de staat. Een deel van zijn aantrekkingskracht is de toegankelijke locatie in de buurt van de Mount Washington Hotel and Resort en voet van de hoogste, meest dodelijke pieken in het noordoosten. De grens tussen luxe resort en ruige wildernis wordt vervaagd door de nabijheid en de geschiedenis. Het Resort bezat en gebruikte ooit het land dat de watervallen omvat, maar droeg het eigendom over aan het White Mountain National Forest toen politie en aansprakelijkheid lastige kwesties werden.
De watervallen zijn geologische juweeltjes die in de loop van miljoenen jaren door ijs zijn ontstaan en nog steeds worden gebeeldhouwd door de constante stroom van water. Het verhaal van de watervallen begint op de top van Mount Washington. IJskoud water stort zich langs de westkant van de berg naar beneden in de buurt van het basisstation van de Cog Railway door een zijbeek genaamd Deception, en stroomt dan door een reeks watervallen, bekkens en kloven die samen de Upper Ammonoosuc River vormen. De Upper Falls bevat drie zwemplaatsen die net onder een voetgangersbrug liggen.
Op het eerste gezicht zijn de twee grotere poelen het meest ontzagwekkend. Er is een scherp contrast tussen de hoge kliffen, de strakke rivier en de brede, heldere bergbassins, en dan, in een oogwenk, en op slechts enkele meters afstand; verandert het in een serene enkel tot kniehoge kabbelende stroom. De meeste acrobatische sprongen en duiken vinden plaats in de twee lager gelegen poelen, vaak met een publiek van zonaanbidders en toeschouwers die van het spektakel genieten.
Het is gemakkelijk om de kleine poel te missen die onderaan de 6 voet hoge waterval ronddwarrelt. Wanneer het water hoog staat, wit en schuimend is, ontstaan er krachtige hydraulische krachten die nietsvermoedende zwemmers naar beneden kunnen trekken en ze daar vasthouden. Dit is precies wat er de laatste 40 jaar met een dozijn jonge mannen is gebeurd. Uit een onderzoek van de krantenverslagen over veel van deze incidenten blijkt dat de meesten van ver kwamen, niet bekend waren met de risico’s, geen ervaring hadden met natuurlijk zwemmen, deze specifieke plek, en dat sommigen onder invloed van alcohol of drugs waren.
Voor een groot deel van de jaren 1960-90 ontwikkelde dit gebied een reputatie als een populaire feestplek voor adolescenten en jonge volwassenen, een mix van de lokale bevolking, werknemers van het resort en toeristen. Op een warm weekend was het routine om hier 50 mensen bijeen te hebben. Upper Falls werd een hachelijke “overgangsrite” voor jonge mannen, aldus Dr. Campbell McLaren, al meer dan 30 jaar SEH-arts in het nabijgelegen Littleton Hospital. “De combinatie van hitte, meisjes en bier is gevaarlijk. Met adrenaline pompend, wordt het cognitieve vermogen om beredeneerde beslissingen te nemen en risico’s te evalueren met tweederde verminderd.”
Van alle slachtoffers is er één die boven de rest uitsteekt omdat zijn dood de rede en het gevestigde patroon tartte. Op 4 juni 1972, terwijl zonnebadende vrienden toekeken, dook Stephen Gage, een 17-jarige uit Whitefield, van de rotsen bij een omgevallen boom en in de ijskoude poel onder de waterval. De jonge Gage, een ervaren zwemmer die bekend was met de watervallen en de zoon van een plaatselijke politiechef, kon de sterke zuigkracht van de watervallen niet weerstaan. De “Democraat” meldde dat de reddingspogingen zo gevaarlijk waren dat agenten van de Guard “vaststelden dat het onveilig was voor duikers om zich te wagen en zij werden gedwongen grijphaken te gebruiken om het slachtoffer eruit te halen”. Voorafgaand aan de dood van de heer Gage, zei Chief Conservation Officer Paul Doherty dat er vier verdrinkingen waren geweest in de voorgaande vijf jaar (1967-71.)
Sindsdien lijkt het aantal verdrinkingen te zijn gedaald, mogelijk als gevolg van de sterfgevallen of de bebording van het terrein door het Mount Washington Hotel. De borden schrikten de zwemmers niet af en het politiewerk werd “een eindeloze strijd” zei John Gardiner, die 21 jaar als politiechef van Twin Mountain diende. “Dit leidde ertoe dat Twin Mountain zijn politierelatie beëindigde met Crawford’s Purchase, een stadje zonder inwoners. Eind jaren ’90 werd het eigendom van de watervallen overgedragen aan de federale overheid en werd het land opengesteld voor het publiek. Kort daarna werd door twee verdrinkingen en een bijna-verdrinking de roep om een waarschuwingsbord luider. Fish and Game Lt. Doug Gralenski merkte op dat er genoeg borden zijn. “De dreiging is niet verborgen,” zei hij, “kijk gewoon naar beneden.” Het Pemigewasset Ranger Station, dat verantwoordelijk is voor het onderhoud van en het toezicht op Upper Falls, evalueert periodiek de risico’s die aan de plek verbonden zijn. “Het risico,” Tom Giles, Assistant District Ranger, “is niet gestegen tot het punt van (het is) noodzakelijk (om) sluitingen, omleidingen of setbacks in te stellen,” Ze hebben wel een strikt verbod op alcohol ingesteld (strafbaar met boetes van $ 5.000 en/of 6 maanden gevangenis), een eenvoudig waarschuwingsbord geplaatst en een splitrail hek om gevaarlijke toegangspunten af te bakenen.
De sterfgevallen en de waarschuwingen leken het zwemmen bij Upper Falls nooit te ontmoedigen, integendeel het werd steeds populairder. Integendeel, het werd steeds populairder. “Het feit dat daar mensen zijn gestorven, is een soort lokmiddel”, zegt Jim Covey, hoofd van de kamer van koophandel van Twin Mountain. “Het is een soort morbide nieuwsgierigheid.” Er zijn geen borden, weinig parkeergelegenheid en helemaal geen marketing, maar toch zegt Betty Gilman, die de plaatselijke informatiestand runt, dat het een van de meest gevraagde plaatselijke bestemmingen is. “Op een warme dag”, zegt ze, “is het niet ongebruikelijk dat er 4 tot 5 auto’s vol mensen op zoek zijn naar de Upper Falls. Gilman voegde er snel aan toe: “Maar we pushen het niet.” Veteraan zwemmers zeggen dat ze tot de watervallen worden aangetrokken vanwege de unieke natuurlijke kenmerken, niet vanwege de morbide geschiedenis. “Het is het echte werk en een plaatselijk fenomeen,” zei Mark Safian, een zakenman uit Twin Mountain en leraar aan een middelbare school. “(Het is een) krachtige en meeslepende serie van watervallen en bassins en het is leuk om er te zwemmen. Het is (als) een doodsverachtende achtbaan gemaakt van water. Het is opwindend, en als je het goed doet is het volkomen veilig.”
Er zijn twee dingen die je moet weten over Upper Falls, zei Alex Garneau, een student uit Twin Mountain. “Je moet het weer (van de vorige week) kennen en het water altijd kennen.” Een willekeurige peiling onder zwemmers bij de Falls, gaf aan dat de meeste mensen zich bewust waren van de gevaren, en eenvoudige manieren hadden om de risico’s in te schatten. Tyler Ramsdell, 18 uit Whitefield, wijst naar een rots die de grens vormt tussen de twee zwembaden. Als hij die niet kan zien door het hoge waterpeil, blijft hij uit de buurt, niet alleen vanwege de stromingen, maar ook vanwege het risico om verschuivende rotsen en puin te raken. Andere waarschuwingssignalen omvatten wit, belucht en onduidelijk water en nooit zwemmen in het voorjaar, wanneer het water is meestal hoog en altijd koud, zo koud zegt A.J. Smith, 20, van Whitefield, “dat je niet kunt vangen je adem.”
Vele veteraan zwemmers hebben gehad of zijn getuige geweest van anderen met problemen die heel goed tragisch had kunnen eindigen. Luke Long, van Pottstown, Penn, was bij de watervallen op een zomerdag in 2002 die zo ellendig nat was dat het zwemgedeelte leeg was. Een man verscheen aan de top van de richel en Long en zijn vriend keken elkaar verbaasd aan, waarop Long zei: “Hij gaat er nu toch niet in springen.” De kaken vielen op elkaar; ze keken toe hoe Paul Healy, 38 uit Woburn, Mass, “zo perfect in het beluchte zwembad dook dat hij erin opging.” Hij kwam boven en was “in paniek, spartelde en zwaaide luid.” Mr. Long ging zijn reddingsspullen halen en stuurde een toeschouwer naar de Cog voor hulp, waarna Mr. Healey een ogenblik later weer boven water kwam “vermoeid en bang kijkend.” Toen verdween hij voorgoed. De heer Long hoopte dat de heer Healey veiligheid vond in de bovenwatergrot achter de watervallen, maar een paar minuten later werd hij “weggespoeld in het lager gelegen bassin.” Mr. Long trok het levenloze lichaam naar de rotsen en begon te reanimeren. Mr. Healy ademde niet, maar werd na verloop van tijd gereanimeerd.
Deskundige natuurzwemmers, zoals de heer Long, zeggen dat de “grootste fout die mensen maken (wanneer ze in een draaikolk terechtkomen) is om naar de oppervlakte te zwemmen.” Het is een onmogelijke taak, zegt hij, “je moet naar beneden zwemmen (ward) en laat de stroom je uitspuwen.” “Waar het op neerkomt,” zegt David Warren, student uit Twin Mountain, “is dat je moeder natuur niet voor de voeten loopt. “De meeste waarnemers zijn het erover eens dat er een tendens is naar meer verantwoord gebruik. Dr. McLaren, die risicovolle activiteiten en plaatsen volgt, zegt dat “misschien genoeg gepraat over (de gevaren van de watervallen) heeft geleid tot voorzichtiger gedrag.” Charlie Kenison, die de nabijgelegen Cog Railway runt, bezoekt de watervallen al 47 jaar en was onder de indruk van de netheid tijdens een recent bezoek. “Ik zag niets op het terrein,” zei Kenison, “zelfs geen kauwgompapiertje.”
De brandweercommandant van Twin Mountain, Jeff Duncan, is het daar voorzichtig mee eens. Hij reageert meestal op meldingen van verdrinking, maar geen in het afgelopen jaar of tot nu toe dit jaar. Bij het reageren op oproepen heeft hij zelden bewijs gezien van alcoholgebruik of ongelukken als gevolg van duikers die rotsen raken. De meeste oproepen komen vroeg op zaterdagmiddag. Ondanks de recente trends maakt hoofdcommissaris Duncan zich nog steeds zorgen, vooral met al die regen die de laatste tijd is gevallen. Historisch gezien doen de meeste problemen zich voor rond de grens van juli en augustus. “Gebaseerd op de geschiedenis, kan hij niet anders dan zich zorgen maken. “
Wanneer een waarschuwing een uitdaging wordt…..
–Jeff Woodburn, uit Dalton, NH is freelance schrijver en leraar.
Meer artikelen van Jeff Woodburn:
Mount Washington