De Bipolaire Spectrum Diagnostische Schaal (BSDS) werd ontworpen door Ronald Pies, in de geest van een beschrijvend verhaal dat subtiele kenmerken van bipolaire spectrumstoornissen vastlegt. Het is ongewoon omdat het een beschrijvend verhaal is van iemands leven en het werd ontworpen om bijzonder gevoelig te zijn voor de mildere varianten van bipolaire stoornis bij poliklinische patiënten. Twee van de andere auteurs hebben het vervolgens herzien, met als resultaat dat het in twee delen is gesplitst. Het eerste deel is een paragraaf met 19 positief-valentie zinnen die veel van de symptomen van bipolaire stoornis beschrijven. Het tweede deel van de BSDS is een eenvoudige meerkeuzevraag, waarin patiënten wordt gevraagd aan te geven hoe goed het verhaal hun algehele ervaring beschrijft.
In de eerste validatiestudie van de BSDS was de gevoeligheid van de schaal ongeveer gelijk voor bipolaire stoornis I (75%) en bipolaire II ⁄ NOS (79%). De algemene sensitiviteit voor bipolaire types I, II, NOS: 76% en een algemene specificiteit van 85%. In een grote steekproef van psychiatrische poliklinische patiënten vonden we dat de BSDS voldoende sensitiviteit kon bereiken als een screeningsinstrument (d.w.z.,90%) wanneer de drempel werd verlaagd tot een cutoff van 8, hoewel bij deze cutoff de specificiteit van de schaal slechts 51% was en de positief voorspellende waarde slechts 16%.
De schaal is ideaal voor screening, maar niet voor diagnose, omdat ze niet inherent voldoet aan het volledige criterium voor een DSM V Bipolaire en verwante stoornissen. Er is beperkt bewijs dat de schaal kan worden gebruikt om de voortgang van de behandeling te volgen. Meerdere studies in verschillende landen hebben verschillende cutoff-scores met klinisch bruikbare sensitiviteits- en specificiteitswaarden vastgesteld. In het algemeen is het goed om de diagnose bipolaire stoornis uit te sluiten; sommige studies hebben echter een lage positief voorspellende waarde aangetoond, wat erop wijst dat het niet goed is om de diagnose uit te sluiten.