Blanche van Castilië

Blanche van Castilië (1188-1252), rijk geboren, nam al vroeg in haar leven de leiding als echtgenote van Lodewijk VIII, koning van Frankrijk en later als co-regentes tijdens de minderjarigheid van haar zoon, Lodewijk IX. Ze bleek een goede, zij het wilskrachtige leider te zijn, die goed wist om te gaan met haar mannelijke tegenhangers.

Blanche van Castilië werd op 4 maart 1188 geboren in Palencia, Castilië, een gebied dat nu deel uitmaakt van Midden- en Noord-Spanje. Zij was de dochter van koning Alphonso VIII van Castilië en prinses Eleanor Plantagenet van Engeland. Haar grootvader was Hendrik II van Engeland, haar grootmoeder was Eleonora van Aquitanië en haar oom was Jan I van Engeland. Deze rijke afkomst bereidde haar goed voor op een plaats op de troon van Frankrijk.

Toen Blanche 11 jaar was, kwam haar grootmoeder, Eleanor van Aquitane, aan in Spanje en bracht haar naar Frankrijk waar zij werd verloofd met Lodewijk VIII (1187-1226), de toekomstige koning van Frankrijk. Het huwelijksverdrag werd onmiddellijk gesloten en de volgende dag, 23 mei 1200 te Portsmouth Hampshire, trouwde de elfjarige Blanche met de twaalfjarige Lodewijk VIII. Zij begon aan een regentenbestaan dat haar 52 jaar lang zou bezighouden. Het huwelijk, geregeld door Jan van Engeland, Blanches oom, was politiek gemotiveerd en vormde de aanzet tot een korte wapenstilstand in de voortdurende strijd tussen Engeland en Frankrijk over Franse grondgebieden. Blanche en Louis brachten talrijke kinderen voort, het aantal varieert van elf tot veertien. De eerste drie overleefden de volwassenheid niet, waardoor het vierde kind, Lodewijk IX, na de dood van zijn vader de troon zou bestijgen.

Tijdens de korte regeerperiode van Lodewijk VIII beperkte Blanche haar activiteiten tot de opvoeding van haar kinderen. Ze besteedde vooral veel aandacht aan de opvoeding van haar lievelingszoon, Lodewijk. Zij was een streng christen en leerde hem vroom en toegewijd te zijn aan de diensten van de kerk. Zijn opvoeding was veeleisend en zij eiste dat hij alle dagelijkse gebeden hoorde die door de monniken werden uitgesproken en dat hij op feestdagen naar de preken luisterde.

Doel van eenwording

Al vroeg in haar leven in Frankrijk stelde Blanche zich de Franse eenwording ten doel. Zij meende dat er vooruitgang werd geboekt door de overwinning op de Engelsen en haar neef Otto van Brunswijk, bij Bouvines (1214). In de lente van 1214 schonk Blanche het leven aan haar vierde kind, Lodewijk, de toekomstige koning van Frankrijk. Hoewel ze Spanje en haar familie miste, nam ze Frankrijk met gemak in zich op. In 1216 begon Lodewijk VIII, nog geen koning, aan een onverstandige reis om Engeland binnen te vallen. Blanche vroeg zonder succes hulp aan haar schoonvader, Filips Augustus, voor de onderneming van haar man. Toen hij weigerde, zwoer zij volgens de overlevering dat zij ‘haar kinderen zo nodig zou verpanden om aan geld voor haar man te komen’, en haar schoonvader bood snel zijn hulp aan.

Na de dood van Jan van Engeland in 1216 zagen Blanche en Lodewijk VIII een kans om hun doel van eenwording te bevorderen. Een kleine groep baronnen, die tegen Jan in opstand waren gekomen, zocht hulp bij Lodewijk en bood hem op zijn beurt de troon van Engeland aan. Zijn eerste schermutselingen waren succesvol, maar uiteindelijk werd Lodewijk verslagen. In 1217 werd in Kingston vrede gesloten en Lodewijk ontving een geheime schikking van 10.000 mark voor zijn inspanningen.

Conflict met de Albigenzen

In deze tijd was in heel Zuid-Frankrijk een religieuze sekte gegroeid die bekend stond onder de naam Cathari, of de Albigenzen. Hun geloof dat goed en kwaad twee verschillende scheppers hadden, was in strijd met alles waarin Blanche, een vroom rooms-katholiek, geloofde. In 1224 maakte Lodewijk VIII, die het jaar daarvoor koning was geworden, van de gelegenheid gebruik om de ketters aan te vallen. Hij veroverde Poitou en in 1226 het fort van Auvergne, een bolwerk van de Katharen. Het was tijdens deze veldslag dat Lodewijk VIII een dysenterie aanval kreeg, die hem fataal werd. Hij stierf op 8 november 1226 tijdens zijn terugkeer naar Noord-Frankrijk.

De Hemelvaart van Lodewijk IX

In 1225, toen Lodewijk VIII zich realiseerde dat zijn gezondheid het liet afweten en de dood nabij was, maakte hij zijn testament op, waarin hij voorzag in de opvolging van zijn zoon en Blanche benoemde tot voogdes van het koninkrijk en de koningskinderen. Zij zou als co-regentes regeren tot zijn zoon Louis IX volwassen was. Om ervoor te zorgen dat zijn wensen werden uitgevoerd, ontbood hij de bisschoppen, heren en ambtenaren die hem hadden vergezeld en liet hen zweren dat Lodewijk zo snel mogelijk na zijn dood zou worden gekroond. Lodewijk zag de noodzaak van snel handelen als de reden voor het nemen van zo’n ongekende stap en het benoemen van een vrouw tot regentes van het koninkrijk. Veel van de heren zagen dit als een kans om hun onafhankelijkheid van de kroon te bevestigen. De edelen klaagden dat zij niet alleen een vreemdeling en een Spanjaard was, maar ook een vrouw. Zij vonden dat “koningin Blanche niet zoiets groots als het koninkrijk Frankrijk mocht regeren, en dat het een vrouw niet betaamde zoiets te doen”. Maar vanaf het moment dat Blanche de dood van haar echtgenoot vernam en gedurende de volgende 26 jaar, waren haar inspanningen slechts op één doel gericht: de versterking en instandhouding van het Franse koningshuis.

De dood van Lodewijk VIII deed de teugels van het gezag overgaan op Lodewijk IX, de twaalfjarige zoon van Lodewijk en Blanche. De goed opgeleide, wilskrachtige en schrandere Blanche besefte het belang van de rol die zij nu op zich nam. Haar twaalfjarige zoon was minderjarig en Blanche was niet alleen zijn voogd, maar ook mederegentes van Frankrijk. Ze ging snel te werk en gaf de edelen geen tijd om zich tegen haar of de wettige troonopvolger te groeperen. Blanche zorgde ervoor dat Lodewijk IX op 29 november 1226, drie weken na de dood van haar echtgenoot, in Reims werd opgehaald. Op weg naar Reims werd Lodewijk in Soissons tot ridder geslagen.

Nadat Lodewijk tot wettige koning van Frankrijk was gekroond, was het aan Blanche om de opstand onder de edelen in te dammen. Vrijwel onmiddellijk begonnen verschillende groeperingen de nieuwe koning uit te dagen. Het meest dringend was een opstand georganiseerd door de onwettige zoon van koning Filips II Augustus, Filips Hurepel. Koning Hendrik III van Engeland steunde de opstand. Blanche kreeg meer respect en steun van haar volgelingen toen zij met succes haar troepen ten strijde voerde tegen de rebellen op het Ile de France.

Blanche nam deel aan verschillende onbesliste gevechten tegen Hendrik III, maar misschien wel een van de meest cruciale gebeurtenissen die haar regentschap markeerde, was de steun die zij kreeg van de Rooms-Katholieke Kerk. De pauselijke legaat Frangipani, die in 1225 door paus Honorius aan Lodewijk VIII was toegewezen, bleef Blanche steunen na de dood van Lodewijk. Het was deze legaat die paus Gregorius IX, die historisch gezien sympathiek stond tegenover Hendrik III van Engeland, ervan overtuigde zijn steun aan Frankrijk over te dragen. Als gevolg van deze verandering werd verordend dat alle kapittels van de bisdommen een tiende zouden geven aan Blanche van Castilië ter ondersteuning van de zuidelijke kruistocht.

Frangipani ontving de onderwerping van Raymond VII, graaf van Languedoc en Toulouse, in Parijs bij de Notre Dame. Deze onderwerping resulteerde in het Verdrag van Parijs in april 1229, waarmee een einde kwam aan de Albeginsiaanse Oorlog en Zuid-Frankrijk werd verenigd. Terwijl haar heerschappij in Frankrijk steeds sterker werd, liet Blanche haar waakzaamheid nooit verslappen, vooral niet ten aanzien van haar zoon. Na een poging om Lodewijk te ontvoeren, liet Blanche iedereen weten dat haar eerste verantwoordelijkheid bij de jonge koning lag en als het nodig was om een rebelse edelman te vervangen door een gewone burger om zijn veiligheid te waarborgen, zou zij precies die actie ondernemen. Tegen de tijd van het Verdrag van Parijs had Blanche de nodige plaatselijke milities opgericht en een wapenstilstand met Engeland tot stand gebracht. Frankrijk begon nu aan een periode van binnenlandse vrede en stabiliteit. In die periode werden veel van Frankrijks prachtige kathedralen gebouwd.

Een gearrangeerd huwelijk

Om de voortzetting van haar lijn te verzekeren, zocht Blanche een geschikte vrouw voor haar zoon en ze koos voor Margaretha van de Provence. Margaretha was de oudste dochter van Raymond Berengar IV, graaf van de Provence. Het huwelijk vond plaats op 27 mei 1234 toen Lodewijk 20 was en Margaretha 13. Hoewel Blanche het huwelijk regelde, behandelde zij haar schoondochter vaak met minachting. Ze zou een autoritaire schoonmoeder zijn en bemoeide zich vaak met het huwelijk van haar zoon. Ze hield streng toezicht op Margaret en probeerde soms Louis overdag van zijn vrouw te scheiden, zodat alleen de nacht aan het jonge paar werd overgelaten. Blanche was van mening dat het de enige verantwoordelijkheid van haar schoondochter was om de opvolging van het koninklijk gezag te verzekeren.

Een kruistocht en gevangenneming

In 1236 werd Lodewijk volwassen, maar Blanche bleef aan zijn zijde – zijn sterkste steun en toeverlaat. Lodewijk bleek een energieke koning te zijn, toegewijd aan zijn volk. Hij was een vroom rooms-katholiek, sober en biddend, en een toegewijd echtgenoot en vader. Zijn toewijding aan zijn godsdienst bracht Lodewijk en Margaretha ertoe een kruistocht tegen de moslims te ondernemen. Lodewijk nam in 1244 het kruis op, maar vertrok pas in 1248 op reis naar het Heilige Land. Het koninkrijk werd opnieuw toevertrouwd aan Blanche. Toen zij in 1250 bericht ontving van Lodewijks nederlaag en gevangenneming bij Al-Mansurah in Egypte, trachtte zij bij haar ouders, haar bondgenoten en de paus het losgeld bijeen te krijgen dat nodig was voor zijn vrijlating, maar Lodewijk bleef gevangen tot 1254. Tijdens zijn afwezigheid in het Heilige Land trad zijn broer Alphonse, graaf van Poitiers en Toulouse, op als mederegent met Blanche tot haar dood in 1252.

Overlijden van een Monarch

Blanche van Castilië leed aan een hartkwaal, maar bleef de hoftaken waarnemen. In 1252 kreeg zij een hartaanval toen zij op weg was naar de abdij van de Leie voor een retraite. Zij werd teruggebracht naar het Paleis van het Louvre in Parijs waar zij de laatste rechten ontving en overleed. Haar hart werd naar de abdij van de Leie gebracht en zij werd begraven in de abdij van Maubuisson.

Een erfenis van respect

Blanche van Castilië liet een erfenis na van respect en bewondering. Gedurende haar hele leven bewonderden zowel vrienden als vijanden haar vermogen om met gratie en vastberadenheid te regeren. Theobald I, de zoon van Theobald van Champagne werd Thebaut I, Koning van Navarra na de dood van zijn oom Sancho VII in 1234. Hij was een vroege aanhanger van Lodewijk VIII, maar liet hem in 1226 in de steek. Na de dood van Lodewijk sloot Theobald zich aan bij een groep opstandige baronnen die zich verzetten tegen Blanche, maar hij liet de groep al snel in de steek ten gunste van Blanche. Hij werd dichter en componist en veel van zijn verzen zijn aan Blanche opgedragen. De adel van die tijd beschuldigde Blanche ervan zijn minnares te zijn geweest, maar de meeste autoriteiten zijn van mening dat zij een te vroom christen was en te toegewijd aan Frankrijk en haar zoon om meer dan een inspiratiebron te zijn geweest.

Baron Mathieu de Montmorency vocht onder Lodewijk VIII tegen de Engelsen in 1224 en in het Albigenzenconflict in 1226 en hij bleef Blanche steunen als co-regent met Lodewijk IX.

Blanche van Castilië bracht een sterk karakter en een scherpzinnig politiek inzicht in haar regentschap, maar ze bracht ook een waardering voor schoonheid en poëzie mee, zoals blijkt uit haar eigen verzen en de bouw van enkele van ’s werelds mooiste kathedralen.

Boeken

Boek der Heiligen Thomas Y. Crowell Co., 1966.

Catholic Encyclopedia, Volume IX, edited by Georges Goyau, Robert Appleton Co., 1910.

Columbia Encyclopedia, Fifth Edition, Infonautics Corp., 1993.

Dobell, Anne. The Lives of the Kings and Queens of France, Alfred A. Knopf, 1979.

LaBarge, Margaret Wade. Saint Louis, Louis IX Meest Christelijke Koning van Frankrijk, Little, Brown and Co., 1968.

Microsoft Encarta Encyclopedia 99, Microsoft Corp, 1998.

Oxford Dictionary of Saints, edited by David Hugh Farmer, Oxford University Press, 1997.

Webster’s Biographical Dictionary G. and C. Merriam Co.

Online

“Blanche of Castile,” http://www.ezonline.com/aem/gen/d0021/g0000070.html, (15 november 2000)

“Blanche of Castile,” http://pedigree.ancestry.com/cgi-bin/pedview.dll?ti=0=15193=64686, (26 november 2000)

Columbia Electronic Encyclopedia, 2000http://infoplease.lycos.com/ce6/people/A0807847.html(15 november 2000)

Encyclopaedia Britannicahttp://www.britannica.com/seo/b/blanche-of-castile/, (15 november 2000)

“Koning Lodewijk VIII ‘Het Leeuwenhart’ Capet van Frankrijk en prinses Blanche (Blanca) van Castilië,” http://www.pwwphoto.com/gene/WC01/WC01_026.htm, (24 november 2000)

“16e Generatie,” http://www.surnames.com/gedcom/linkswiler_jane/10003390.htm, (24 november 2000)

“26e Generatie,” http://www.siteone.com/clubs/mgs/trees/rjscott/d775.htm, (24 november 2000) □

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.