“Dat is de boodschap van het Amerikaanse consumentisme. Mijn menselijk leven is niet genoeg. Er zijn aankopen op aankopen die me zullen veranderen in iets meer dan wat ik ben.” – Dave Bruno
Ik heb altijd gedacht dat ik veel gemeen heb met Dave Bruno. We wonen allebei in een buitenwijk van Amerika. We hebben allebei een steunende vrouw en kinderen die we met liefde opvoeden. We hebben allebei een fulltime baan die we leuk vinden en schrijven daarnaast als hobby. We hebben allebei genoeg van het Amerikaanse consumentisme. En we vinden het allebei leuk om anderen te inspireren om het af te wijzen.
Echter, we hebben één groot verschil: Dave verkocht op 100 na al zijn bezittingen en koos ervoor om een jaar lang op die manier te leven. Van 12 november 2008 tot 12 november 2009 ging Dave op weg om een zelfopgelegde 100-dingen-uitdaging te volbrengen… en leefde om het boek te schrijven.
De 100-dingen-uitdaging (Harper-Collins) is het verhaal van de zoektocht van een man om zichzelf te bevrijden van de beperkingen van de Amerikaanse consumptie en de lessen die hij onderweg leerde over zichzelf, zijn familie en onze cultuur. Ik ben al een hele tijd gecharmeerd van Dave’s 100-dingen uitdaging. Onnodig te zeggen dat toen het boek in mijn brievenbus viel, ik niet kon wachten om er meteen in te duiken. En ik heb genoten van het lezen van Dave’s verhaal van begin tot eind.
Dave vertelt over het ontstaan van de Uitdaging, zijn voorbereiding op de Uitdaging, het jaar van de Uitdaging, en de nasleep ervan na de officiële afsluiting meer dan een jaar geleden (hint: hij bezit nog steeds minder dan 100 bezittingen). Het boek leest als een chronologisch verslag van zijn leven dat begint in juli 2007, toen de Uitdaging werd geboren, en eindigt medio 2010, vlak voor de definitieve publicatie van het boek.
Door zijn verhaal heen flitst Dave in detail terug naar specifieke herinneringen in zijn leven die de lessen die hij leert benadrukken.
Bijv. de verkoop van zijn modeltreinset roept herinneringen op aan zijn vader, onvervulde dromen en het besef dat veel van onze aankopen in het heden onbedoeld bedoeld zijn om het verleden van ons onvolmaakte leven te veranderen. Of zoals hij schrijft: “Als we winkelen doen we soms alsof we tijdreizende aannemers zijn. We kopen onderdelen waarvan we denken dat we ze kunnen gebruiken om terug te keren naar dat vreselijke moment in het verleden om de boel weer op te lappen. Om alles weer goed te maken. Maar de puinhopen in ons leven worden niet gerepareerd. Ze worden betreurd, of anders worden ze nog rommeliger.
Ook het verhaal over de liefde van zijn dochters voor American Girl poppen, de verkoop van zijn tekstverwerkingsgereedschap en het besluit om het hele jaar door één enkele Bic pen te gebruiken, dienen als lanceerplatform voor levendige, emotionele, gedetailleerde herinneringen. De eerste paar keer dat deze gedetailleerde herinneringen (of parafrieke tussenvoegsels) tijdens het lezen opdoken, vroeg ik me af waarom hij ze zo gedetailleerd beschreef. Maar gezien het feit dat elk verhaal moeiteloos werd teruggeweven in zijn 100-dingen uitdaging, zat ik tegen het einde van het boek met spanning te wachten op de volgende herinnering.
Over het geheel genomen presenteert Dave een boeiend, emotioneel en overtuigend betoog tegen het Amerikaanse consumentisme. Hij doet geen algemene uitspraken waarin hij de rol van bezittingen in ons leven afwijst. In plaats daarvan presenteert het een tot nadenken stemmend, rationeel onderzoek naar hun plaats in ons leven, waarbij zowel de positieve als de negatieve punten worden genoemd.
Als je de rol van het Amerikaanse consumentisme in je leven op de een of andere manier in twijfel hebt getrokken, zul je genieten van het lezen van De 100 Dingen Uitdaging. Ik weet dat ik dat deed.