Toen de modellen zich voor de finale in de grote salon van Bouchra Jarrar’s appartement rondwentelden, drong het als een coupe de Champagne opnieuw tot je door: wow, Parijzenaars hebben echt een zekere je ne sais quoi. Als het een cocktailparty was, zou het moeilijk zijn om je een knapper, aantrekkelijker en beter gekleed publiek van verschillende generaties voor te stellen.
In haar terugkeer naar de couture na een onderbreking van vier jaar, toonde Jarrar haar kleermakerskwaliteiten, en toonde ze dat haar flair om vertrouwde kleding te doordrenken met een soigné geest in goede staat is.
Als fetisjmodel van Claude Montana vroeger, had Axelle Doué haar zilverkleurige haar netjes in een paardenstaart opgestoken en zag ze er zo goed uit in een rundwollen trenchcoat en wijde pantalon als menselijk mogelijk is. Een lange, bijzonder knappe jongeman in dezelfde zwarte jas was haar enige concurrent.
Jarrar presenteerde slechts 15 looks – wat zij “een ideale garderobe” noemde. Haar smokings voor dames, laag in de taille en met een smalle, lichtjes uitgesneden broek, zagen er zeker als een blijvertje uit, net als het marinegestreepte broekpak waarmee ze de show opende, dat even waardig als slungelig was. Om het andere kleermakerswerk te verzachten, voegde ze slingers van stof toe, Berbersjaals die knipogen naar haar Noord-Afrikaanse wortels en pluimen van veren. De broeken waren even cool als altijd, neigend naar wijd en puffend.
Als de ontwerpster een achilleshiel heeft, is het flou. Eenvoudige zwarte crêpe japonnen werden slechts versierd met flitsen van vlees via een Fontana-achtige schuine streep aan de voorkant, of een diepe snede aan de achterkant.
Maar voor weloverwogen, onberispelijke en klassieke dagkleding die Franse chique ademt, is Jarrar moeilijk te verslaan, van de parelmoeren kroon van haar gevederde eikelhoedjes tot de dikke zolen van haar J.M. Weston schoenen. Welkom terug, Bouchra!