Verklaringen leveren de feitelijke basis voor stellingen in memories van punten en autoriteiten, pleidooien, en dagvaardingen. (D.w.z., elke feitelijke verklaring in een pleidooi moet naar behoren worden ondersteund door een verwijzing naar een verklaring). Hier is hoe je een echt goede verklaring te schrijven:
Ten eerste, schrijf de verklaring in de eigen stem van de aangever, met behulp van haar eigen taal, vanuit haar eigen perspectief.
Ten tweede, vertel een goed verhaal. De verklaring moet een verhaal zijn, en het moet volledig zijn met betrekking tot de incidenten die het verhaalt.
Ten slotte, volg de regels van het bewijs. Alles in een verklaring moet toelaatbaar zijn als ware het een getuigenis voor de rechtbank. Er moet onderbouwing zijn (hoe de getuige weet wat ze weet) en er mag geen sprake zijn van ontoelaatbare hearsay. Toon persoonlijke kennis voor elke bewering in de verklaring.
Zeg bijvoorbeeld niet: “Ik heb vorige week Algemene Bijstand aangevraagd, maar ik kan het pas over zes weken krijgen.” Zeg in plaats daarvan:
Ik ben op 4 juni 2012 naar het kantoor van de County Welfare Department op Lincoln Avenue gegaan. Ik herinner me dat omdat het maandag was en ik het weekend buiten had geslapen. Ik sprak met mevrouw Jones. Ik vertelde haar dat ik dakloos ben. Ze gaf me die dag voedselbonnen. Ze zei me dat ik over vijf weken terug moest komen voor een afspraak om mijn aanvraag voor algemene bijstand te bespreken. Ik zei haar dat ik nu hulp nodig had en vroeg of ik eerder kon komen. Ze zei: “Geen uitzonderingen.”
Conclusies en meningen (“ze haten arme mensen”) zonder onderbouwing zijn ongepast; indrukken (“ik voelde me ontmoedigd”) zijn prima. Vermijd de passieve stem (bijv. “documenten werden ontvangen”). Het gebruik van de passieve stem geeft aan dat de spreker geen persoonlijke kennis heeft en zich baseert op geruchten.