Het zal de ontsteking verminderen en daardoor de pijn verlichten. Het is, in het kort, een zeer effectief middel om plaatselijke ontsteking en pijn in beschadigd zacht weefsel aan te pakken. Bute en andere NSAID’s werken op een totaal andere manier dan krachtige narcotische steroïde pijnstillers die zich gedragen als bepaalde hersenchemicaliën en ernstige bijwerkingen kunnen hebben, waaronder verslaving en gedragsveranderingen.
Het mooie van NSAID’s zoals bute is dat ze niet verslavend zijn en geen geestverruimend effect hebben. Er zijn geen ontwenningsproblemen – je kunt stoppen met het geven van bute en mits het paard over de aanvankelijke bron van ongemak heen is, zal het verder gaan met het leven als normaal.
Bute geeft je paard geen enkele vorm van kick. Als het dier meer ontspannen of opgewekt lijkt door het medicijn, is dat waarschijnlijk omdat zijn kijk op het leven is verbeterd door een vermindering van pijn.
Het is daarom geen wonder dat dierenartsen naar bute grijpen om de pijnlijke symptomen van kreupelheid of musculo-skeletale problemen te verlichten.
Het is belangrijk om te onthouden dat bute – en eigenlijk elk NSAID – niets zal verhelpen. Het vermindert de ontsteking en daardoor de pijn, en maakt het paard comfortabeler terwijl de verwonding of het probleem geneest. Vaak zal de vermindering van de ontsteking de genezing bevorderen.
Het plaatje lijkt tot dusver erg rooskleurig. Hier is een effectief anti-inflammatoir middel dat effectief pijn verlicht en niet verslavend is. Het is ook goedkoop in vergelijking met alternatieven zoals Banamine, hoewel dierenartsen kunnen vinden dat de laatste een betere behandelingsoptie is voor sommige aandoeningen.
Onderzoekers hebben echter een aantal belangrijke risicofactoren in verband gebracht met bute. Naarmate meer informatie bekend werd, hebben dierenartsen de neiging de dosis te verlagen en de duur te verkorten, vooral bij hogere doseringen.
Een paard met pijn kan een aanvangsdosis krijgen van vier gram per 450 kg (1000 pond) paard per dag, en twee tot drie gram per 450 kg als het wordt geïnjecteerd. Gewoonlijk zullen dierenartsen een dosis in de richting van dit hogere bereik voorschrijven en dan vrij snel de dosering verlagen.
Een dosis zal een koorts vrij snel verlagen, maar het zal waarschijnlijk 12 uur duren voordat je enig effect op de ontsteking ziet: het gebied zal nog steeds overspoeld zijn met prostaglandinen en die moeten eerst op natuurlijke wijze worden afgebroken.
Bute blijft niet te lang in het systeem, vandaar dat de dagelijkse dosis wordt verdeeld in twee of drie doses per dag. Het punt van twee of drie keer per dag doseren is om het niveau van bute in het systeem van een paard op een effectief niveau te houden. Het is de moeite waard om te onthouden dat als je hooi voert, de absorptie enkele uren vertraagd kan worden.
Twintig uur zonder het geneesmiddel en het niveau zal dalen tot een punt dat het niet langer effectief is.
Een dierenarts zal de dosering waarschijnlijk zo snel mogelijk verlagen, misschien tot één of twee gram in totaal per dag, vooral in het licht van bewijsmateriaal dat wijst op de gevaren van hogere doses.
Zij kunnen de dosering willen verlagen om te zien op welk punt de ontsteking terugkeert. Zodra dat gebeurt, kan de dosis een beetje worden verhoogd om de ontsteking te verminderen. Op deze manier kunnen ze een paard op de minimale effectieve dosis krijgen, wat belangrijk is als het paard waarschijnlijk een tijdje bute zal gebruiken.
Langere kuren met lage doseringen brengen relatief weinig risico’s met zich mee voor gezonde paarden. Zoals aangegeven is het niet verslavend en neemt de werkzaamheid niet af na verloop van tijd. Sommige dieren, zoals die met problemen met artritis, kunnen lange tijd op lage doses blijven, misschien zelfs de rest van hun leven.
Een paard kan vrij snel van de medicatie worden afgehaald, hoewel veel dierenartsen en paardeneigenaren er meestal de voorkeur aan geven de dosis geleidelijk terug te brengen voor het geval de oorspronkelijke verwonding nog aanwezig is en het dier weer pijn krijgt.
Dosering via de mond is de veiligste manier om bute te geven. Het is reukloos, maar heeft een bittere nasmaak, zodat het normaal gesproken met voedsel moet worden toegediend.
Dierenartsen moeten voorzichtig zijn met het toedienen van het middel via injectie. Het moet in een ader gaan en niet in het spierweefsel, anders kunnen abcessen ontstaan. Het mag ook niet rechtstreeks in een slagader terechtkomen, omdat het dier dan in elkaar kan zakken en toevallen kan krijgen – waarschijnlijk omdat te veel bute in één keer in de hersenen terechtkomt.
Een belangrijk punt van overweging bij het gebruik van bute is het feit dat je het symptoom – pijn en ontsteking – behandelt en niet het probleem. Hoewel uw paard de pijnstilling kan waarderen, moet u niet vergeten de nodige stappen te nemen om het oorspronkelijke probleem te verhelpen.
Het kan een blessure zijn die gewoon tijd en rust nodig heeft, maar als verdere maatregelen nodig zijn, neem ze dan. Realiseer je ook dat de pijnstilling het paard gezond kan doen lijken voordat hij dat werkelijk is. Kom niet in de verleiding om het paard weer aan het werk te zetten als het nog bute krijgt. Je riskeert meer schade.
Vanuit dat oogpunt heeft bute het nadeel dat het je vermogen om vast te stellen of de therapieën die worden gebruikt om het oorspronkelijke probleem te verhelpen ook echt werken, effectief vermindert.
Als algemene regel geldt: maak pas een definitieve beoordeling van het herstel van je paard als het van bute af is.
De maskerende factor is belangrijk om te overwegen als je ooit in de verleiding komt om je paard een verlichtende dosis bute te geven in afwachting van de komst van je dierenarts. Het zal het voor de dierenarts moeilijker maken om de ernst van de toestand van je paard goed in te schatten.
Er zijn nog andere factoren om te overwegen. Er is onderzoek dat erop wijst dat bute een factor is bij maag-darmzweren, nierschade, vorming van bloedstolsels, en zelfs leverschade.
De juiste dosering is van cruciaal belang. Paarden die slechts 50% meer dan de maximaal aanbevolen dagelijkse dosis kregen, zijn binnen een week gestorven.
Het middel is ook in verband gebracht met verlies van eetlust en depressie.
Eén Amerikaans onderzoek toonde aan dat paarden die slechts vier dagen het maximale orale regime van vier gram per dag kregen, hun eetlust begonnen te verliezen, depressief werden en darm- en nierproblemen ontwikkelden. Het medicijn lijkt de bloedtoevoer naar de nieren te verminderen, waardoor water en natrium worden vastgehouden, wat extra risico’s met zich meebrengt voor paarden met een congestieve hartaandoening.
Andere studies hebben bute ook in verband gebracht met zweren in de mond, maag en darmen. Wetenschappers geloven dat het medicijn een vorm van prostaglandine onderdrukt die een rol speelt bij het beschermen van het darmslijmvlies.
Geen wonder dus dat dierenartsen voorzichtig zijn met hun doseringen en erop gebrand zijn de dosis snel te verlagen tot de minimale effectieve dosis.
De nauwkeurigheid van de dosering kan nog verder worden verbeterd als je het exacte gewicht van je paard weet.
Paarden, vooral die met een zware wormbelasting en/of ondervoed, lijken een groter risico te lopen op schadelijke bijwerkingen. De risico’s zijn groter voor paarden die lijden aan uitdroging. Een dierenarts kan een dier willen rehydrateren alvorens bute te geven.
Er zijn bepaalde omstandigheden waarin bute, of eigenlijk elk NSAID, niet mag worden gebruikt.
In het algemeen wordt bute niet gebruikt bij pijn en ontsteking als gevolg van een infectie. De ontsteking is een belangrijke reactie op de infectie. Het lichaam heeft extra bloedtoevoer naar het geïnfecteerde gebied geleid om daar infectiebestrijdende middelen te krijgen. Door bute te geven geef je de infectie waarschijnlijk een gevaarlijk steuntje in de rug.
Het bewijs schetst een duidelijk beeld waarom voorzichtigheid geboden is bij het gebruik van bute. Het middel is onbetwistbaar een zeer effectieve behandeling van pijn en ontsteking, maar er moet veel voorzichtigheid betracht worden bij de dosering. Paarden die gedurende langere perioden lagere doseringen gebruiken, moeten zorgvuldig in de gaten worden gehouden.
Een paard dat niet meer eet of depressief lijkt, is een gevaar.
Eigenaren moeten letten op losse ontlasting of diarree. Er kunnen zweren in de mond zijn. Helaas kan de gezondheid van het paard in dit stadium ernstig zijn aangetast.
Het beste waarschuwingssysteem voor maag-, darm- en nierproblemen is het bloed van het paard te testen op eiwitgehaltes. Dalende eiwitgehaltes zijn een duidelijke aanwijzing dat het tijd is om te stoppen met het geven van bute.
De belangrijkste strategieën zijn om de doses zo laag mogelijk te houden en de hogere aanvangsdoseringen zo kort mogelijk aan te houden.
Bute is zeer effectief en het is een belangrijk geneesmiddel in de medicijnkast van elke paardendierenarts. Miljoenen paarden hebben baat gehad bij een kuur met dit middel, omdat het hun herstel bevordert en hun ongemak verlicht.
De boodschap is echter duidelijk. Het is van een andere orde dan de kant-en-klare medicijnen die u misschien neemt voor hoofdpijn of een pijnlijke schouder.
Het veiligheidsvenster is vrij klein en onjuiste dosering kan leiden tot de dood, depressie en orgaanbeschadiging.
Die paar zakjes bute in uw paarden medicijnkistje kunnen op een dag zeer nuttig blijken – maar vraag het altijd eerst aan uw dierenarts.