In deze aflevering: Een moeder schrijft over de eerste driftbui van haar 13 maanden oude kind. Ze zegt dat ze na een aantal voorzichtige en respectvolle pogingen om de situatie te beheersen, “bevroor en niet wist wat ze moest doen”. Ze vraagt zich af hoe ze de situatie anders had kunnen aanpakken, zodat ze beter voorbereid is op de onvermijdelijke ‘volgende keer’.
Transcript van “Handling My Toddler’s First Tantrum”
Hi. Dit is Janet Lansbury en welkom bij Unruffled. Deze week ga ik reageren op een vraag van een ouder die net de eerste driftbui van haar peuter heeft meegemaakt. Ze probeerde kalm en respectvol te blijven, maar vroeg zich af of ze de situatie anders had kunnen aanpakken.
Voordat ik begin, wil ik iedereen eraan herinneren dat mijn beide boeken, Elevating Child Care, en No Bad Kids: Toddler Discipline Without Shame, beschikbaar zijn op audible.com en in paperback bij Amazon en in eBook op Amazon, Barnes & Noble en apple.com. Ook zijn er afleveringen van mijn nieuwe audioserie Sessions beschikbaar via mijn website. Dit zijn individuele opnames van privéconsulten die ik heb gehad met ouders die ermee instemden om opgenomen te worden. We bespraken hun dringende opvoedingsproblemen, alles van grenzen stellen met agressieve peuters tot effectief leiderschap, driftbuien en meer. U kunt volledige beschrijvingen van elke aflevering lezen en afzonderlijke afleveringen bestellen of voor een zeer, zeer speciale prijs, alles van Volume One bestellen.
Hier is het bericht dat ik ontving op mijn Facebook-pagina:
“Hoi, Janet. Mijn zoon van 13 maanden had gisteren zijn eerste woedeaanval. Hij wilde de vriezer openen en er dingen uithalen. Ik liet hem een paar dingen bekijken en aanraken, maar zei hem dat we de deur dicht moesten houden, zodat het eten koud bleef. Ik heb jullie berichten gelezen en ik heb met hem gesproken op een manier die ik respectvol en geduldig vond, door hem te laten weten dat ik niet alleen de deur dicht zou doen en hem even zou laten verkennen. Ik probeerde zijn gevoelens te erkennen.
Wel, hij vond het niet leuk. Hij begon te huilen en zijn rug te krommen. Op dat moment nam ik hem mee naar de woonkamer, vertelde hem dat het me speet dat hij zich zo voelde en probeerde uit te leggen waarom we de deur van de vriezer niet open konden houden, en ik begreep dat hij overstuur was, maar hij kon niet meer in de vriezer spelen.
Hij huilde en schreeuwde een stuk harder dan de stem die ik gebruikte om tegen hem te praten, dus ik heb het gevoel dat hij me niet hoorde. Ik wilde ook niet wedijveren om zijn aandacht. Hij kromde ook zijn rug en duwde zich van me af, dus legde ik hem op het tapijt op de vloer en liet hem daar verder gaan, terwijl ik over zijn rug wreef en nog steeds probeerde rustig tegen hem te praten.
Op dit punt, heb ik het gevoel dat ik bevroor en niet meer wist wat ik moest doen, omdat hij huilde terwijl ik tegen hem probeerde te praten. Vraag is, aangezien dit onze eerste inzinking/tantrum was, hoe had ik het anders kunnen aanpakken?”
Okay. Nou, ten eerste, welkom bij de peutertijd. Tantrums en meltdowns zijn normaal gedrag. Ze zijn heel logisch. Ze hebben zoveel interne spanningen op deze leeftijd en dit duwen-trekken van, “Wie ben ik? Ik wil mezelf meer laten gelden als mijn eigen persoon, maar ik heb echt deze ouder nodig … Deze ouders. ” Het is een zeer tumultueuze tijd van ontwikkeling. Frustratie is snel gebeurd. Kinderen zijn gemakkelijk van streek op deze leeftijd. Ja, de eerste paar keer dat het gebeurt, kan het lijken als: “Wat is er gebeurd met onze lieve baby die niet zulke intense reacties op dingen leek te hebben?” Het is allemaal oké. Het past allemaal bij de ontwikkeling. Kinderen gaan door deze fase.
Wat de studies ook laten zien is dat echt wanneer kinderen in het oog van de storm in deze situaties zijn, het het beste is om niet veel te doen, behalve hen veilig te houden en hen in staat te stellen de gevoelens te uiten, hen in staat te stellen door deze stormen heen te gaan.
Wat er kan gebeuren wanneer we proberen met ons kind te praten, is dat ons kind een andere boodschap krijgt. Ze horen misschien niet eens wat we zeggen, maar ze voelen onze intentie om met hen te praten. Als onze intentie iets anders is dan: “Ik wil je helpen om deze gevoelens met mij te delen en ik ben hier. Ik accepteer je gevoelens. Ik sta je gevoelens toe. Ik ga dit laten gebeuren.” Als er een andere intentie in ons zit, dan zal ons kind die waarschijnlijk waarnemen. Dat zal het voor hen moeilijker maken om deze gevoelens te laten stromen zoals ze moeten stromen.
Weliswaar raad ik aan wat veel opvoedingsadviseurs en -deskundigen aanraden, het erkennen van gevoelens, maar we moeten heel voorzichtig zijn in de manier waarop we dat doen, want het erkennen van gevoelens … Als we dit doen om onze kinderen zich sneller beter te laten voelen, waarvan ik denk dat sommigen van ons op die momenten eerlijker tegen onszelf zijn, kan dat een deel van onze intentie zijn, zo niet onze hele intentie. Als dat in de mix zit, dan zal ons kind dat weten en zal ons kind het gevoel krijgen dat we blokkades aan het opwerpen zijn. We proberen deze gevoelens tegen te houden.
Laten we de situatie die deze ouder beschrijft eens doornemen. Hij wilde de vriezer openen en er dingen uithalen. Oke, dus dit is een normale zaak. Kinderen zijn nieuwsgierig naar alles op deze leeftijd. Ze zijn verbazingwekkende leerlingen en ze willen hun omgeving verkennen en alles uitproberen. Hij opent de vriezer en hij wil er dingen uithalen. Ze laat hem een paar dingen bekijken en aanraken, maar zegt hem dan dat ze de deur dicht moet houden zodat het eten koud blijft. Dat klinkt allemaal prachtig. Dat is precies wat ik zou doen. Ik zou ook kunnen overwegen mijn kind geen vrije toegang tot de keuken te geven, een hekje om de keuken te zetten of wat ik noem een “ja-ruimte” voor kinderen om te spelen, dat is een afgesloten kamer of deel van een kamer waar we iets in de keuken kunnen doen en ons geen zorgen hoeven te maken of ons kind wel veilig is. Ons kind kan in die omgeving vrij zijn om te ontdekken zonder dat wij hem onderbreken en zeggen: “Nee, je mag dit niet doen. Ik moet je tegenhouden dat te doen.”
Wat dit doet is een zeer comfortabele, relatief rustige omgeving voor ons beiden. We kunnen bij ons kind zijn in zijn ruimte en genieten ervan dat we hem niet hoeven te onderbreken en te stoppen met alles wat hij aan het doen is en ons geen zorgen hoeven te maken dat hij ergens in verzeild raakt of onveilig wordt. We houden deze kamer of dit gedeelte van een kamer helemaal veilig, zodat er geen “nee’s” zijn. Daarom noem ik het een “ja-ruimte.” We hoeven niet te zeggen, “Nee, nee, nee. Doe dit niet. Doe dat niet.” Dat stimuleert de nieuwsgierigheid en exploratie van ons kind en geeft ons ook rust, zowel wanneer we in de ruimte zijn met ons kind, genieten van hun activiteiten, ons geen zorgen maken, als ook wanneer we ons kind daar moeten achterlaten en ons voor een paar minuten op iets anders moeten concentreren. We kunnen weten dat ons kind volkomen veilig is.
Ons kind zal misschien niet altijd blij zijn om er elk moment te zijn, maar we kunnen afmaken wat we aan het doen zijn op het fornuis en ons kind controleren, wetende dat ze niet onder onze voeten zullen liggen en iets, God verhoede, op hen gemorst krijgen of op de een of andere manier gewond raken in de keuken omdat we niet in staat zijn om toezicht op hen te houden.
Dat zou iets zijn wat ik sterk zou overwegen om te doen. De eenvoudigste manier om het te doen is om het veel eerder te doen, wanneer een kind nog niet eens mobiel is. Dan is dit hek gewoon een onderdeel van hun omgeving en stellen ze er geen vragen over en voelen ze zich nergens van afgesloten.
Als we het later doen, moeten we er maar mee leren leven dat ons kind misschien zegt: “Hé, waarom hou je me tegen om uit deze kamer te gaan? Ik ben niet zo weg van dat idee.”
We moeten heel zelfverzekerd zijn en zeggen: “Ik weet dat je dit geen goed idee vindt. Dit is wat goed is voor ons gezin. Ik moet je veilig houden en ik ga dit doen, maar het is goed als je me wilt vertellen dat je er niet blij mee bent. Dat wil ik horen. Ik wil alles weten wat je voelt. Ik vind het goed als je het niet met me eens bent.”
Dan zegt ze dat ze respectvol en geduldig was, wat goed is. Geduldig, maar niet wachten tot een kind helemaal uit zichzelf stopt, want vaak zal dat niet kunnen gebeuren. Ze zijn niet in staat om te stoppen zonder dat wij degene zijn die het doen. Respectvol, geduldig, maar ook onszelf voelend en de hoeveelheid tijd die we hen willen laten ontdekken. Het is oké als dat een zeer korte tijd is dat we ons niet op ons gemak voelen met hen alles eruit te laten halen. En weten dat we alles terug moeten zetten. Of alles aanraken en de vriezer open laten staan en alles laten smelten. We kunnen daar voor onszelf een tijdslimiet aan stellen.
Dan eerlijk zijn en zeggen, “Ja. Eigenlijk, nu ga ik de deur sluiten.” Ze zei: “Ik heb geprobeerd zijn gevoelens te erkennen.” Dat zou goed zijn. Ik zou zeggen, “Wow. Ja, dat is echt interessant daarbinnen. Dat is cool dat je die dingen wilt aanraken. Nu moet ik de deur dicht doen. Ik weet het. Oh, verdorie. Dat wilde je echt doen.”
Dus het goed vinden dat hij zegt, “Hé, ik wil niet dat je de deur voor me dicht doet.” Waarom zou hij dat willen? Nu zegt hij ook iets heel gezonds hier. Hij zegt, “Dit is mijn wil. Dit is wat ik wil doen. Je laat me niet doen wat ik wil doen.” Dit deel van hem is meer een aparte, onafhankelijke persoon op deze kleine peuter manier.
Het is allemaal goed. Het is allemaal positief. Dit is een zeer positieve interactie, als we het op die manier kunnen benaderen en dat geloven.
Zij zegt: “Nou, hij vond het niet leuk. Hij begon te huilen en zijn rug te krommen.” Hij heeft hier een sterke reactie op. Hij smelt hierover ineen. Dit heeft hem net van streek gemaakt. Waarschijnlijk worden er hier andere gevoelens geuit. Dat is meestal het geval. Alle frustraties van de peuterpuberteit komen los door deze ene actie. Het gaat waarschijnlijk niet alleen om de spullen in de vriezer. Dat zette hem op het verkeerde been. Daarop vertrouwen, vertrouwen op wat zulke overdreven reacties op dingen leken.
Dan zegt ze: “Hij kromde zijn rug. Op dat moment nam ik hem mee naar de woonkamer en zei hem dat het me speet dat hij zich zo voelde.”
Nu begint ze een beetje te veel te zeggen in plaats van hem echt de boodschap mee te geven: “Ja, je hebt het recht om hier echt boos over te worden. Dat is niet erg. Je mag je zo voelen en ik vind dat goed.” In plaats van hem die boodschap te geven, probeert ze hem een beetje naar beneden te praten, heb ik het gevoel. Ze zei tegen hem: “Ik vond het jammer dat hij zich zo voelde, probeerde uit te leggen waarom hij de vriezerdeur niet open kon houden.” Ze gaat naar een redelijke verklaring. “Nou zie je, dat kan niet omdat …” Op dit punt is de redelijkheid ver voorbij. Het is een vruchteloze poging om uit te leggen dat hij niet meer voelt wat hij voelt. Wat hij zegt is: Ik moet gewoon voelen wat ik voel. Laat me gewoon zo voelen. Probeer me er niet vanaf te praten. Op de aardigste manier, probeer me er niet vanaf te praten.” Dat is het pad dat ze moet volgen, want net als bij ons is het moeilijk om je kind te vertrouwen als het gewoon overstuur is en dat het dan oké is. Ik zou haar aanraden, als ze dit anders zou doen, om echt te vertrouwen…
Ze neemt hem mee naar een veilige plek. Ze laat hem zijn rug buigen. Als hij niet veilig is in haar armen, leg hem dan neer op een veilige plek en wees er dan gewoon. Laat je schouders zakken, haal adem, ontspan, vertrouw. Dit is oké. Hij zit in de storm. Het zal voorbij gaan. Dit zal een positieve ervaring voor hem zijn, wetende dat het goed is. Je kunt instorten en ik ben er en ik zal niet proberen je tegen te houden. Je moet dit doen. Ik ga het vertrouwen en het is oké om naar deze plaatsen in jezelf te gaan. Het komt goed met je.
De manier om hem dat te vertellen is niet om hem dat te vertellen, is om hem dat te laten zien door er niets aan te proberen te doen. Gewoon echt toestaan dat het zo is.
Dan zegt ze dat ze tegen hem zei: “Het spijt me dat hij zich zo voelde,” en probeerde uit te leggen waarom hij de deur van de vriezer niet open kon houden. Nogmaals, ik zou dat niet meer doen. Die ene uitleg in het begin was perfect, simpel, kort. Toen liet het hem de gevoelens hebben. Vanaf nu gaan we niet steeds onze kant van de zaak uitleggen. We gaan hem echt vertrouwen om zijn kant te delen.
Nu zegt ze: “Ik begreep dat hij overstuur was, maar hij kon niet meer in de vriezer spelen.”
Een van de redenen waarom ik dit briefje koos om in een podcast op te reageren, is dat ik dit de laatste tijd vaak hoor met ouders die zeggen: “Ik begrijp dat je overstuur bent.” Ik begrijp dat dat betekent dat de ouder het advies volgt dat ik geef en veel mensen geven om de gevoelens te erkennen, wat prachtig is, maar dat is niet echt de manier waarop je dat doet. Zeggen, “Ik begrijp dat je je op een bepaalde manier voelt,” is niet hetzelfde als zeggen, “Wow, ik begrijp het. Ik begrijp dat je je da da da voelt over zo en zo,” of, “Ik begrijp dat je boos bent.” Het is erg afstandelijk. Het gebruik van “Ik begrijp het” in die context is afstandelijk. Het is niet verbinden. Het is zeggen, “Intellectueel, ik zeker begrijpen dat je boos bent en nu heb ik gezegd dat. Je kunt stoppen met boos zijn.”
Ik denk dat dat vaak is wat we willen, als we eerlijk zijn tegen onszelf. Voor een kind voelt dat alsof we hun gevoelens wegwuiven. Het voelt alsof we zeggen, “Oké, ik snap je. Nu kun je stoppen.” Nogmaals, dat voelt ongeldig voor een kind. Het voelt alsof we proberen de dam voor hen op te werpen en we vinden het niet goed dat ze dit gevoel hebben, wat betekent dat ze zich er ook niet veilig bij kunnen voelen.
Dus, ik heb een probleem met dit “ik begrijp het” ding. Ik denk dat het veel beter werkt om te zeggen, “Wow. Je bent echt overstuur.” Kijk in zijn ogen en wees in staat om daarin met hem te zijn. Niet dat jij ook overstuur zult zijn, maar wees in staat om dat echt te ontvangen en probeer er niet omheen te praten en probeer het niet te analyseren en uit te leggen of wat dan ook. Wees gewoon echt in het moment met hem.
Dit is wat verbinden bij corrigeren betekent of zou moeten betekenen. Ik weet niet of iedereen het zo bedoelt, maar dit is wat verbinden echt is. Het is in staat zijn om in hun ogen te kijken en te zien dat ze niet blij zijn met jouw keuze en dat echt toestaan om oké te zijn.
Dus, het gaat niet zozeer om woorden, maar als we iets gaan zeggen als “Ik begrijp het,” moet het in hun ogen kijken en ons hoofd knikken zijn. “Oh, yeah. Ik begrijp het. Het is zo teleurstellend als ik nee zeg tegen je.” Echt menen. Dan zegt ze, “Zijn huilen en schreeuwen was een stuk luider dan de stem die ik gebruikte om tegen hem te praten.” Ja. Dat is een goed teken dat ze daar niet met hem moet praten. Gewoon knikken met je hoofd, gewoon ontspannen, gewoon accepteren. Het laten stromen.
Dan zegt ze dat ze niet om zijn aandacht wilde wedijveren, toch? Vecht er niet tegen. Vecht er niet tegen. Laat het gewoon zijn.
“Hij kromde zijn rug en duwde zich van me af, dus legde ik hem op het tapijt op de vloer en liet hem zijn gang gaan terwijl ik over zijn rug wreef.”
Liet hem zijn gang gaan. Ik weet het niet van het wrijven over zijn rug. Ik zou echt proberen me af te stemmen en gewoon beschikbaar te zijn. Kinderen zullen je een teken geven wanneer ze nabijheid willen, dat ze aanraking willen of fysiek contact willen. Het is meestal nadat ze uit de storm komen en ze kalmeren en ze ademen en dan willen ze zich verbinden of knuffelen of iets dergelijks mogelijk.
Ik geloof echt in hen vertrouwen en het niet pushen. Niet zeggen, “Oh, wil je een knuffel of zo?” Studies tonen aan dat kinderen onze aanwezigheid voelen. We hoeven ze er niet steeds aan te herinneren, “Ik ben hier. Ik wil je knuffelen,” en al die dingen. Ze voelen onze energie. Ze voelen onze aanwezigheid. Als we deze liefdevolle, accepterende, vertrouwende aanwezigheid hebben, is dat de beste plaats waar we bij hen kunnen zijn. Dan zullen ze zich klaar voelen om naar ons toe te komen of ons te laten weten dat ze willen dat wij naar hen toekomen wanneer ze niet in het oog van die storm zitten. Dat is wat ik anders zou doen.
Zij zegt: “Op dit punt heb ik het gevoel dat ik bevroor en niet meer wist wat ik moest doen, omdat hij huilend over me heen stond terwijl ik met hem probeerde te praten.” Ja. Probeer er niets mee te doen. Laat het gewoon gebeuren.
“Hoe had ik het anders kunnen aanpakken?” Ik hoop dat wat ik heb gezegd je helpt in te zien hoe je echt meer kunt ontspannen en er op een meer passieve manier mee om kunt gaan, echt waar. We hoeven niets te doen. Sterker nog, het is beter als we kinderen niet eens laten weten dat we er zijn. Kinderen zullen weten dat we er zijn als we er zijn. Ze zullen weten dat we er zijn op een liefdevolle, accepterende manier als dat de waarheid is. Het is niet iets dat we tegen hen moeten zeggen.
Ik hoop dat dat helpt. Ik heb veel gesproken over kinderen en hun gevoelens in mijn podcasts, dus kijk een aantal van hen uit.
Nogmaals, bedankt voor het luisteren. We kunnen dit doen.