LOUISVILLE, Ky. (KT) – Gevoelens van isolement kunnen een van de grootste uitdagingen zijn voor predikantsvrouwen die vaak opofferend en zonder veel fanfare of erkenning dienen in de Baptistkerken van Kentucky.
“Het is soms een onzichtbare rol”, zegt Laura Kazee, die samen met haar man Chris voorganger is van Worthville Baptist Church in de buurt van Carrollton.
Kazee, een moeder van twee kinderen, helpt mee in de kerk waar haar man voorgaat door zondagsschool te geven, Bijbelstudies te leiden en andere vrouwen te begeleiden in discipelschap. Ze beschouwt zichzelf als een van de gelukkigen die zich gewaardeerd voelt door haar kerkfamilie, maar erkent dat niet alle predikantsvrouwen zo emotioneel gesteund worden als zij.
“Het ambt kan zo zwaar zijn, en als je in een kleinere kerk zit of misschien in een niet zo gezonde kerksituatie, kan het echt slopend zijn als je geen ondersteunend netwerk hebt,” zei Kazee.
Felicia Harry zei dat ze wist hoe het is om je geïsoleerd te voelen en dat ze zag hoe God haar uitdagingen in het ambt gebruikte om andere vrouwen te helpen. Zij en haar man, Greg, hebben de afgelopen twee en een half jaar naast elkaar gediend in de muziekbediening van de Glasgow Baptist Church. Zij speelt piano. Hij is de aanbiddingspastor.
“Ik denk dat pastoorsvrouwen niet genoeg met elkaar praten,” zei Harry. “Ze denken vaak dat er niemand is bij wie ze terecht kunnen om te begrijpen hoe ze zich voelen en dat er naast hun man niemand is bij wie ze eerlijk kunnen zijn of voor advies terecht kunnen.”
Nicole Coomer is het daarmee eens en zegt dat nadat ze in gebed met de Heer heeft gesproken, de volgende persoon tot wie ze zich wendt haar man Jamie is, de predikant van Discipelschap en Gezin in Lone Oak First Baptist Church in Paducah.
“Vrouwen hebben een veilige plek nodig om hun hart te delen, of dat nu binnen of buiten de kerk is. Ik denk dat een gebrek aan een veilige plek dat gevoel van isolement kan veroorzaken,” zei Coomer.
Zij adviseert ministersvrouwen om niet alleen een vriendin te zijn voor andere vrouwen, maar ook te bidden en God te vragen om hen een betrouwbare vriendin te sturen. “Jarenlang heb ik gebeden om een vriendin om mee te delen en God gaf me die vriendin acht jaar geleden. We spreken elkaar niet elke week of zelfs maar elke maand, maar ik weet dat ik haar altijd kan bellen.”
Als thuisblijfmoeder van vijf kinderen in de leeftijd van 2 tot 15 jaar, zegt Coomer dat het moeilijkste deel van het vriendschap sluiten met andere predikantsvrouwen de schijnbaar onontkoombare drukte van het leven is, bovenop het grootbrengen van een groot gezin en het er zijn voor haar man.
Coomer zegt dat vrouwen niet alleen het gewicht voelen van onuitgesproken verwachtingen vanuit de kerk, maar ook vanuit de cultuur. Soms geloven moeders dat hun kinderen betrokken moeten zijn bij sport of buitenschoolse activiteiten, zodat ze geen belangrijke ontwikkelingservaringen missen.
“Dat is een druk die elke moeder voelt,” zei Coomer.
Alledrie de vrouwen zeiden dat de gedwongen vertraging van hun drukke schema’s door de coronavirus pandemie een welkome onderbreking was.
“Onze wereld kwam tot stilstand,” zei Kazee. Zeker, haar man werkte in de kerk en zij werkte nog steeds thuis als lerares, maar hun lange lijst van andere verplichtingen buitenshuis kwam abrupt tot stilstand. Kazee zei dat ze er niet helemaal boos over was.
“Ik denk dat het ons heeft vertraagd, zodat we ons weer konden richten op wat belangrijk is en waartoe God ons heeft geroepen, en niet op alle extra dingen die er in de loop der tijd waren bijgeslopen. Voor ons gezin was het een welkome vertraging om ons te concentreren op ons gezin, onze bediening en waartoe God ons heeft geroepen”, aldus Kazee.
Voor Harry bood de pandemie haar de tijd om zich meer te richten op de behoeften van haar man. “Uitzoeken hoe we muziek en aanbidding kunnen doen in deze tijd is een hele uitdaging geweest. Greg en ik hebben altijd samengewerkt, maar ik kon hem helpen dingen te doordenken, naar hem te luisteren en zijn hart te horen.”
“Eén ding dat we als gezin deden toen het coronavirus toesloeg, was elke dag een dagboek bijhouden,” zei Coomer. “Het was een emotionele tijd, dat is het nog steeds, en het opschrijven van onze gedachten gaf ons een veilige plek om onze emoties vast te leggen.”
Dit proces gaf de Coomers inzicht in hoe hun kinderen de tijd van onzekerheid verwerkten en opende mogelijkheden voor gesprekken over de soevereiniteit van God, de liefde van God, en de genade van God. “Het was een kans om ons geloof elke dag opnieuw te beleven.”
Nu de wereld weer opengaat en de agenda’s weer vol beginnen te lopen, hadden de vrouwen een aantal afscheidsadviezen voor andere ministersvrouwen en de kerken die zij opofferende wijze dienen.
Harry zei dat echtgenotes beproevingen in de bediening moeten zien als kansen om dichter naar God toe te groeien en de geleerde waarheden te bewaren om anderen in de toekomst te helpen.
“Voor elke ervaring die een dominee en zijn vrouw hebben, is er een reden,” zei Harry. “Ik geloof echt met heel mijn hart dat God ons voorbereidt op elke stap die Hij wil zetten.”
Kazee zei dat ze niet denkt dat mensen zich realiseren in welke lastige positie ze predikantsvrouwen plaatsen als ze gevraagd worden om namens hen tussenbeide te komen bij de predikant.
“De vrouw van de predikant staat er tussenin. Wij kunnen zelf niets doen om te verlichten wat hij moet doen. We zien uit de eerste hand het gewicht dat onze mannen dragen. Ik kan niets anders doen dan voor hem bidden, hem bemoedigen en hem helpen zijn ogen gericht te houden op waartoe God hem heeft geroepen.”
In plaats van te vragen wat predikantsvrouwen voor de kerk kunnen doen, stelt Kazee voor om te zoeken naar manieren om liefde te geven aan de vrouwen die voor hun voorgangers zorgen. Op eenvoudige manieren, zoals bemoedigende kaarten of sms’jes.
“Hou gewoon van ze en toon genade,” zei Coomer. “Wij zijn echte vrouwen en we hebben echte hartenpijn, echte worstelingen en angsten.” Ze vroeg ook om genade voor predikanten, die, of ze nu succesvol hebben gediend tijdens de pandemie of niet, zich nog steeds gewaardeerd moeten voelen door hun gemeenten omdat ze goed willen dienen.
Kazee zei dat predikantsvrouwen uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het zorgen voor zichzelf en dat ze gevoelens van isolement niet moeten laten voortduren zonder hulp te zoeken. Ze raadde Peggy Berry van de Kentucky Baptist Convention aan, als een domineesvrouw niemand heeft om te bellen. Dat is wat Kazee heeft gedaan.
“De belangrijkste conclusie is dat vrouwen van voorgangers een netwerk van andere vrouwen van voorgangers moeten hebben. Als je die godvruchtige vrouwen hebt, die collega-predikantsvrouwen, helpen ze je om je perspectief terug te brengen naar de eeuwigheid en wat er echt toe doet,” zei Kazee.
Als u een predikantsvrouw bent die het moeilijk heeft of gewoon graag iemand heeft om mee te praten, neem dan contact op met KBC Women and Transition Associate Peggy Berry via [email protected] of 502-489-3382.