Geen zonlicht noch sociale interactie gedurende 25 lange jaren
Blanche Monnier was een beeldschoon meisje uit Frankrijk dat uiteindelijk een van de meest tragische levens heeft gehad. Ze werd geboren op 1 maart 1849 in Poitiers, Frankrijk, in wat in die tijd een prachtig gezin werd geacht te zijn. Haar schoonheid, fysieke verschijning en goede karakter trokken veel aandacht, en vooral veel potentiële huwelijkskandidaten. Haar ouders waren aristocraten en zeer terughoudend als het ging om het huwelijk van hun mooie dochter.
Op het hoogtepunt van haar tienerjaren trok ze veel vrijers aan uit de high-society, want ze ontving veel brieven. Dit bereikte een punt waarop Louise Monnier (haar moeder) erg boos werd op het idee dat haar dochter te kostbaar was voor het huwelijk. Sinds die dag was Blanche gewoon verdwenen uit Parijs, of toch niet?
Louise Monnier had haar dochter voorgoed opgesloten in haar kamer, de ramen dichtgetimmerd zodat geen zonlicht, en vooral niemand haar kon zien. Hierdoor werd Blanche geïsoleerd van de hele wereld, afgezien van haar ouders, broer en bedienden rond het huis. Ze mocht niet van haar bed in haar kamer afkomen, noch mocht ze enige vorm van basishygiëne toepassen. De helft van haar leven lag Blanche in bed waar ze at, plaste en poepte.
Blanche’s ouders vertelden haar vrienden en familieleden dat ze naar een soort kostschool in het Verenigd Koninkrijk was gestuurd en dat ze door haar schema niet snel naar huis zou kunnen terugkeren. Op het moment dat ze haar studie zou moeten afmaken, gingen de leugens zover dat Blanche een eigen leven ging leiden in Schotland, waardoor ze gescheiden werd van familie in Frankrijk.
De gruwelijke ontdekking
Na 25 jaar, op 23 maart 1901, ontving de procureur-generaal van Parijs een anonieme brief waarin stond dat een bekende familie uit Parijs iets achter gesloten deuren verborgen hield. Tot op de dag van vandaag is de schrijver van de brief onbekend, maar historici geloven dat het een van de bedienden was.
Monsieur de procureur-generaal: Ik heb de eer u op de hoogte te brengen van een buitengewoon ernstig voorval. Ik heb het over een oude vrijster die is opgesloten in het huis van Madame Monnier, half verhongerd en al vijfentwintig jaar levend op een rotte strooisel – in één woord, in haar eigen vuiligheid.
De familie Monnier stond in hoog aanzien in de Parijse gemeenschap, waardoor de autoriteiten terughoudend waren over de beweringen in de brief, maar desondanks gingen de autoriteiten op onderzoek uit op het landgoed van Monnier. Op het eerste gezicht zag de woning er “schoon” uit, totdat de onderzoekers een rottende geur opmerkten die uit een van de kamers kwam. =
Bij het bereiken van de kamer waar de rottingslucht vandaan kwam, merkten de onderzoekers dat de kamer al jaren op slot was omdat het hangslot verroest leek. De autoriteiten vernielden het hangslot en drongen een kamer vol afschuw binnen. De autoriteiten hadden op basis van hun bevindingen een grimmig rapport geschreven, hier volgt een alinea uit dat rapport, waarin hun bevindingen worden samengevat:
De vrouw zag er extreem ondervoed uit terwijl ze volledig naakt op een rotte matras lag. Rondom haar vormde zich een korst van uitwerpselen en etensresten… We zagen ook insecten over het bed van Mademoiselle Monnier lopen. De lucht in de kamer was zo ondraaglijk, dat we ons onderzoek niet meer konden voortzetten.
De kamer was zo donker dat de speurders de barricades van het raam hebben gebroken, dat was de eerste keer dat Blanche na 25 jaar het zonlicht heeft gezien. Ze vertelde de onderzoekers dat ze 25 lange jaren was vastgeketend en het absolute minimum kreeg om te overleven. Haar gezondheidstoestand was zo slecht dat ze slechts 25 kilo woog en ze niet de kracht had om op eigen benen te staan.
Toen ze eenmaal naar het ziekenhuis was vervoerd, vertelde ze hoe heerlijk het is om de frisse betoverende lucht te ruiken. De doktoren hebben gezegd hoe ongelooflijk het is dat zij in zo’n afschuwelijke toestand zonder beweging zoveel jaren heeft weten te overleven.
Justice served
Er is een grote zaak geweest waarbij de hele familie Monnier is verhoord. Louise Monnier werd gearresteerd maar overleed 15 dagen na haar gevangenneming aan wat de autoriteiten denken dat een hartkwaal was, maar velen nemen aan dat ze zichzelf gedrogeerd heeft. Marcel Monnier, Blanche’s broer probeerde zich te verdedigen door te zeggen dat zijn moeder verantwoordelijk was voor deze misdaad. Ondanks het geleverde bewijs werd Marcel veroordeeld tot 15 jaar door een rol te spelen in Blanche’s mishandeling en opsluiting.
Ook al was Blanche nu vrij, het leven was niet gemakkelijk voor haar. Door de 25 jaar gevangenschap ontwikkelde Blanche grote psychische problemen en gezondheidsproblemen zoals coprofilie, exhibitionisme en schizofrenie. Door al deze problemen werd ze opgedragen aan een psychiatrisch ziekenhuis waar ze in 1913 overleed.
