Foto door Adam Tillman-Young
Kossisko Konan heeft in zijn 23 jaar op aarde al heel wat meegemaakt. Toen hij 15 was, stuurden zijn ouders hem naar West-Afrika voor wat hij dacht dat een reis van een maand was (hij kwam er al snel achter dat hij daarheen was gestuurd om voor onbepaalde tijd te leven). Op zijn 19e was hij terug in Californië, waar hij rapmuziek maakte als een semi-satirisch pooierfiguur genaamd 100s. Hij bracht de mixtape Ice Cold Perm uit en werd prompt door de muziekpers bejubeld als erfgenaam van de troon van de pimp rap – een stijl die populair was gemaakt door M.C.s als Snoop Dogg, Mac Dre en Too $hort. 100s was een ijskoude mack wiens verzen doorspekt waren met lachwekkende teksten (“my dick game colder than a condo in Tahoe”). Hij tekende bij het smaakmakende platenlabel Fool’s Gold en zijn nummer ‘Life of a Mack’ werd opgenomen op de soundtrack van de megablockbuster Grand Theft Auto 5.
Succes kwam gemakkelijk, maar Kossisko werd al snel moe van de grove vrouwenhaat van het 100s personage. In een nieuw interview met Culture Creature herinnert Kossisko zich dat hij dacht: “Is dit nou echt wat ik wil dat mijn nalatenschap is? Ik ben verdomme niet trots op deze shit.” In 2014 trok hij zich terug uit de 100s persona met een korte afscheidsboodschap aan het einde van zijn video voor ‘Ten Freaky Hoes’ (“het is nu tijd voor mij om mijn reis voort te zetten. Dus dit is good bye”). Sindsdien heeft hij een soloalbum uitgebracht als Kossisko getiteld Red White N Cruel en is hij begonnen aan een horrorfilm genaamd 2037.
“Het is bijna alsof ik herboren ben”, zegt Kossisko over zijn transformatie. Maar 100s fans vroegen zich af waarom de rapster in het niets was verdwenen. In een genre dat geobsedeerd is door authenticiteit, had Kossisko terloops zijn 100s persona van zich afgeschud en was hij verdwenen. Een YouTube-commentator las het afscheidsbericht van 100s en riep uit: “Waarom is hij weggegaan en wat bedoelt hij met afscheid nemen van de fans? Bovendien, waar was de pooier bekend als 100s in de eerste plaats vandaan gekomen?
In ons volledige interview hieronder, vertelt Kossisko het ongelooflijke verhaal van zijn traumatische reis naar Ivoorkust, zijn opkomst tot roem als 100s, en zijn wedergeboorte na het terugtrekken van zijn rap persona.
Dan Redding: Je werd naar een kostschool in West-Afrika gestuurd toen je 15 was. Is het waar dat je ouders je daarheen hebben gestuurd omdat je in de problemen raakte?
Kossisko Konan: Ja. Wat er gebeurde was, ik was aan het kloten. Op een dag, mijn vader – hij had alles geprobeerd. Ze hadden allebei alles geprobeerd. Ik had al jaren problemen, zo lang als ik me kan herinneren. Op school, en met autoriteit – ik respecteerde het nooit, ik haatte het. Op een dag belde mijn vader me op en zei, ‘Ja, we gaan naar Ivoorkust’. En ik had zoiets van, ‘Oh, zeker weten. Toen ik vijf of zes was, ging ik voor een maand… Het was een paradijs. Ik heb een paar herinneringen, maar ze zijn allemaal geweldig, weet je? Al mijn familie, en het eten, en het weer. We kwamen daar aan en er gebeurde wat en na een paar weken zei hij tegen me: ‘Je blijft hier… het is wat het is, en het is aan jou wanneer je terugkomt. Jouw gedrag zal bepalen wanneer je terugkomt. Ik herinner me, toen ik vertrok, toen ik op het vliegveld was, mijn moeder, toen ze afscheid van me nam, was er een moment dat ze me omhelsde, en het was dit vreemde emotionele moment, weet je? En ik had zoiets van, waarom is ze zo overstuur omdat ik voor een maand naar Afrika ga? Iets zei me, dit is niet wat je denkt. Some shit’s about to go down.
100s, ‘IVRY’ (links) en Kossisko, ‘Red White N Cruel’
Woonachtig in Amerika, is het alsof – je ertoe doet, weet je? Iedereen doet ertoe, en je hebt rechten. Als kind uit Amerika, zou je denken, ik kan gewoon nee zeggen, en dan kom ik terug. Het kwam niet eens in me op dat ik ooit in deze situatie terecht zou komen – ik had geen controle meer. Dus dat is zo’n beetje wat er gebeurde. Eerlijk gezegd, klinkt het als een behoorlijk traumatische gebeurtenis. Voor elk kind zou dat beangstigend en hartverscheurend zijn. Plus, het klinkt als wat je hebt meegemaakt toen je daar was – je hebt malaria opgelopen, en het klinkt als dat deze kostschool behoorlijk hard was-
-‘kostschool’… Ik weet niet eens of ik het wel zo kan noemen. Als je ‘kostschool’ hoort, stel je je verschillende plaatsen voor en er zijn slaapzalen… Dit was letterlijk zoals, het huis van die klootzak, weet je? Die gast van het schoolhoofd, het was gewoon zijn huis. Vijf mensen in een kleine slaapkamer, weet je? Het was belachelijk. Niet waar je wilt zijn.
“Ik ben er negentig procent zeker van dat dat iets te maken had met mijn woede jegens mijn moeder.”
Wat waren die harde straffen die daar gebeurden?
Het varieerde een beetje… De kostschool was een soort van een charter school. Later ging ik naar een openbare school. Nadat ik dit hele plan had uitgevoerd en was weggelopen van de kostschool en ik kwam bij de ambassade en ze zeiden: ‘We kunnen je niet terugnemen omdat je geen achttien bent.’ Dus toen zei mijn vader: ‘Oké, ik heb geprobeerd het wat makkelijker voor je te maken, maar omdat je het niet snapt, zal ik je eens laten zien hoe het moet. Dus toen zei hij, fuck it, hij stuurde me naar het huis van mijn oom, die woonde in niemandsland. Toen begon ik naar een openbare school te gaan en alles mee te maken. Het is net als, geweld dat ik hier nog nooit had gezien. Omdat je dat hier niet kan doen. Kinderen die met rotzooi geslagen worden. Zulke dingen. Het is een soort gewelddadige cultuur.
Hoe is de relatie met je ouders nu?
Het is een stuk beter. Dat was iets waar ik me mentaal overheen moest zetten, de hele ervaring. Het gaat nu goed.
U zei in een interview dat 100s werd aangewakkerd door woede. Wat voor woede was dat? Was dat woede van deze ervaring in Afrika?
Ja – nou, terwijl ik aan het maken was, creëerde ik gewoon ergens vandaan. Je kunt niet echt uitleggen wat je drijft om bepaalde dingen te maken, maar ja, al deze shit kwam ergens vandaan, uit een soort donkere, donkere, boze plaats. Ik realiseerde me niet echt waar het vandaan kwam. Het wilde er gewoon uit. Als ik het vanuit dat perspectief bekijk, wil ik bijna zeggen dat ik negentig procent zeker weet dat het iets te maken had met mijn boosheid op mijn moeder na deze ervaring. Ik was een boze klootzak na twee jaar in Afrika en daar niet te willen zijn en al deze shit overkomt je. Er zijn dingen gebeurd waar ik niet eens over praat. Er waren mooie stukken, maar ook donkere dingen. Ik was boos. En dat is wat dat alles aanwakkerde.
Je werd bijna meteen succesvol als 100s. Kwam rappen gewoon gemakkelijk voor je?
Ja, ik denk het wel. Zelfs voordat ik mijn lane had gevonden, het eerste nummer dat ik ooit maakte… Ik luisterde er onlangs naar, en ik probeer er objectief naar te kijken – ik bekritiseer mezelf hard als fuck, in alles – ik luisterde er naar, en ik had zoiets van: ‘dit is niet slecht.’ (gelach) Het was cool, ik ben er trots op, zeker… In Afrika, dat is wanneer ik mijn eerste kleine raps begon te schrijven, luisterend naar een hoop van Mac Dre en shit. En ik zou gewoon deze raps schrijven maar ik nam ze niet op.
Je was niet alleen overtuigend als rapper maar ook als pooier. Welke ervaringen in je leven of in de rapmuziek waren van invloed op je portrettering van een pooier?
Ik kende pooiers. En gewoon in de Bay, dat is de cultuur.
Je kende pooiers in de Bay Area?
Ja, een van mijn echt goede vrienden in die tijd, dat was waar hij in zat. Ik zag het uit de eerste hand, en ook, ik was gewoon super gefascineerd door het om een of andere reden. Ik vond het super interessant. Toen je eenmaal succes begon te krijgen, had je toen ooit het gevoel dat je in het personage opging? Je bedoelt, of ik ooit het gevoel had… Was het ooit moeilijk om deze fictieve persoonlijkheid te scheiden van wie je eigenlijk werd? Nee. Sommige delen van de persona zijn het personage, maar sommige delen zijn mezelf, zoals de humor – dat ben ik zelf. Sommige aspecten waren mezelf, en sommige aspecten lagen onder een enorm vergrootglas. Maar die shit is nooit begonnen. Wat er gebeurde was, toen ik bekend begon te worden, mensen zouden verwachten dat ik op een bepaalde manier zou zijn, vanwege mijn personage in de muziek. Dus die shit zou een beetje raar zijn. Als ik met iemand praatte en ik kon zien dat ze verwachtten dat ik die persoon zou zijn. En ik had zoiets van, ik weet niet wat jij verwacht dat ik ben of wat dan ook. Maar nee, het heeft me nooit veranderd, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik dat klote personage moest zijn, weet je?
Volgende op pagina 2…
Pagina’s: 1 2