History
De DUP werd in 1971 opgericht door een hard-line factie van de UUP. In 1973 deed de DUP mee aan haar eerste verkiezingen en won ongeveer 4 procent van de stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen en 11 procent bij de verkiezingen voor de nieuwe Noord-Ierse Assemblee. De partij veroordeelde krachtig het voorstel om uit de leden van de Assemblee een uitvoerend orgaan met gedeelde macht, de Northern Ireland Executive, te vormen. De partij was ook gekant tegen het Sunningdale-akkoord van 1973, waarin werd voorgesteld een grensoverschrijdende “Raad van Ierland” op te richten om toezicht te houden op een beperkt aantal economische en culturele aangelegenheden in Noord-Ierland en de Ierse republiek. Het akkoord leidde tot een verlammende algemene staking van protestantse vakbondsleden in 1974 – die door de DUP werd gesteund – en uiteindelijk tot het aftreden van de uitvoerende regering en de terugkeer van direct bestuur door Groot-Brittannië.
In 1975 deed de DUP mee aan de verkiezingen als onderdeel van de alliantie United Ulster Unionist Council (UUUC), die het idee van machtsdeling met de nationalistische (en grotendeels rooms-katholieke) Sociaal-Democratische en Arbeidspartij (SDLP) verwierp. De UUUC werd ontbonden na controverses rond een mislukte algemene staking in 1977, en de DUP opereerde onafhankelijk tot 1986, toen zij begon samen te werken met de UUP om zich te verzetten tegen de Anglo-Ierse overeenkomst van het jaar daarvoor. Paisley werkte nauw samen met UUP-leider James Molyneaux tijdens de besprekingen die in 1991-92 werden gehouden tussen de belangrijkste Noord-Ierse partijen en de Britse en Ierse regeringen. De UUP en de DUP namen in het meerpartijenoverleg in het midden van de jaren negentig steeds meer uiteenlopende standpunten in, en de DUP boycotte de besprekingen toen Sinn Féin in 1997 werd toegelaten. Het resultaat van de besprekingen, het Goede-Vrijdagakkoord (Akkoord van Belfast) van 1998 over de stappen die moeten leiden tot een nieuwe regering met gedeelde macht in Noord-Ierland, werd verworpen door de DUP, die de nieuwe Noord-Ierse assemblee afkeurde als een verwatering van de Britse soevereiniteit en bezwaar maakte tegen de opneming van Sinn Féin in de assemblee en het nieuwe uitvoerende orgaan (het Uitvoerend Comité voor Noord-Ierland) en tegen de vrijlating van paramilitaire gevangenen. De DUP nam niettemin deel aan de verkiezingen voor de Assemblee in juni 1998 en behaalde 20 zetels (18,5 % van de stemmen). Als derde partij in de Assemblee kreeg de DUP twee ministerzetels in de Uitvoerende macht en leidde zij 2 van de 10 regeringsdepartementen, hoewel zij weigerde volledig deel te nemen aan uitvoerende zaken en niet deelnam aan kabinetsvergaderingen van de Uitvoerende macht.
De DUP behaalde haar grootste aandeel in de stemmen (bijna 34 procent) in 1984, toen Paisley werd herkozen als lid van het Europees Parlement. Op lokaal niveau daalde de steun van de partij geleidelijk vanaf het hoogtepunt van bijna 27 procent bij de gemeenteraadsverkiezingen in 1981. In 1997 behaalde de partij ongeveer 14 procent van de stemmen bij de parlementsverkiezingen en 16 procent bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Toen eind jaren negentig het verzet onder protestanten tegen het Goede-Vrijdagakkoord toenam, daagde de DUP de UUP uit voor een dominante positie onder de unionistische kiezers in Noord-Ierland, en won meer dan 22 procent van de stemmen in Noord-Ierland bij de verkiezingen voor het Lagerhuis in 2001. Bij de verkiezingen voor de Noord-Ierse Assemblee in 2003 overvleugelde de DUP de UUP als de grootste unionistische partij van Noord-Ierland en bij de Britse algemene verkiezingen in 2005 behaalde zij negen zetels tegenover één van de UUP. Het succes van de DUP hield aan bij de parlementsverkiezingen in Noord-Ierland in 2007, toen de DUP 30% van de stemmen en twee keer zoveel zetels (36 tegen 18) behaalde als de UUP; Sinn Féin eindigde als tweede met 28 zetels. De DUP en Sinn Féin kwamen overeen een regering te vormen waarin de macht werd gedeeld, met Paisley en Martin McGuinness van Sinn Féin als respectievelijk eerste minister en vice-eerste minister.
Paisley trad af als eerste minister en DUP-leider in juni 2008, toen hij de macht overdroeg aan zijn oude plaatsvervanger, Peter Robinson. Robinson trad in januari 2010 kort af in reactie op onthullingen over het oneigenlijk gebruik van een lening door zijn vrouw, en bij de Britse algemene verkiezingen van mei 2010 verloor hij zijn zetel in het parlement, hoewel hij zijn zetel in de Noord-Ierse Assemblee behield. Ondanks het verlies van Robinson behaalde de DUP bij de verkiezingen acht zetels, één minder dan in 2005. Robinsons greep op het eerste ministerschap en het leiderschap van de partij bleef veilig na de verkiezingen voor de Assemblee in 2011, waarbij de DUP haar vertegenwoordiging vergrootte tot 38 zetels. Bij de Britse algemene verkiezingen van 2015 heroverde de DUP de zetel in East Belfast die Robinson in 2010 had verloren, maar moest het kiesdistrict South Antrim afstaan aan een oplevende UUP, waardoor de partij acht zetels in het Lagerhuis overhield. In januari 2016 trad Robinson af als partijleider en eerste minister. Zijn vervangster, Arlene Foster, leidde de partij naar een nieuwe overwinning bij de verkiezingen voor de Assemblee in mei 2016, waarbij de DUP alle 38 zetels behield. Foster bleef eerste minister in een andere machtsdelende regering met Sinn Féin.
Minder dan een jaar later raakte Foster echter verwikkeld in een schandaal in verband met het vermeende wanbeheer van een overheidsprogramma om het gebruik van hernieuwbare warmtebronnen te bevorderen. Toen ze weigerde af te treden als eerste minister tijdens een onderzoek naar het schandaal, nam vice-eerste minister Martin McGuinness van Sinn Féin ontslag, waardoor er in maart 2017 noodverkiezingen moesten worden gehouden. Opnieuw won de DUP de meeste zetels in de Assemblee. Dit keer dichtte Sinn Féin echter de kloof tussen haar en haar machtsdelingspartner en pakte slechts één zetel minder dan de DUP.
Bij de tussentijdse verkiezingen voor het Britse Lagerhuis die de conservatieve premier Theresa May voor juni 2017 uitschreef, voegde de DUP twee zetels toe om haar vertegenwoordiging in Westminster op 10 zetels te brengen. Veel meer dan dat, echter, bevond de partij zich plotseling in de rol van koningmaker. May had de verkiezingen uitgeschreven in de verwachting dat de Conservatieven hun wetgevende meerderheid zouden uitbreiden. In plaats daarvan verloren ze die, tot zo’n 318 zetels. May probeerde vervolgens de steun van de DUP te krijgen, zodat ze een minderheidsregering kon vormen, vertrouwend op de 10 stemmen van de DUP op cruciale punten om haar partij over de drempel van 326 stemmen voor een meerderheid te duwen. Na de belofte van 1 miljard pond extra financiering voor Noord-Ierland in de komende twee jaar, stemde de DUP er op 26 juni 2017 mee in om de regering van May te steunen op basis van “confidence and supply”. In de onverwachte verkiezingen van december 2019 die werden uitgeroepen door de opvolger van May, premier Boris Johnson, kromp zowel de aanwezigheid van de DUP in Westminster (daling van 10 zetels naar 8) als haar invloed in het kielzog van de Conservatieven die een overheersende meerderheid behaalden.