Distributie van extracellulaire vloeistof over de intra- en extravasculaire ruimte bij hypertensieve patiënten

Het tijdsverloop van hemodynamische reacties op langdurige natriumoverbelasting werd bij mensen bestudeerd. De studie betrof zes patiënten die hypertensief werden na blootstelling aan overmatige mineralocorticoïde activiteit. Arteriële druk, cardiale output, en lichaamsvloeistof volumes werden gemeten met niet-invasieve methoden op wekelijkse intervallen voor ten minste 6 weken en op langere intervallen voor periodes tot 2 jaar. Het extracellulaire vloeistofvolume werd met ongeveer 20% vergroot, en de arteriële bloeddruk steeg met 20-40%. Aanvankelijk was het hartdebiet de dominante factor voor de drukstijging. Maar in een later stadium bleef de druk hoog of steeg zelfs verder, hoewel de cardiale output en het volume van de lichaamsvloeistoffen daalden in de richting van normaal. In sommige gevallen, vooral bij jonge proefpersonen, duurde het weken of maanden voordat de totale perifere weerstand begon te stijgen, en er was geen kwantitatief verband tussen de aanvankelijke stijging van het hartdebiet en de daaropvolgende stijging van de weerstand. Deze bevindingen pleiten tegen een directe oorzaak-gevolg relatie tussen flow en weerstandsveranderingen. Preferentiële expansie van het intravasculaire compartiment werd geassocieerd met een hoge cardiale output, terwijl preferentiële expansie van het interstitiële vloeistofcompartiment geassocieerd werd met een hoge weerstand. Het hemodynamische patroon van natrium-geïnduceerde hypertensie lijkt dus op de een of andere manier samen te hangen met de verdeling van extracellulaire vloeistof over de intra- en extravasculaire compartimenten.