TW: citaat dat verwijst naar het O-woord later in bericht
Ik ben een paar jaar geleden van de weegschaal afgestapt, wat betekent dat ik geen weegschaal meer bezit en, als ik naar de dokter ga, weiger ik me te laten wegen of sta ik met mijn gezicht weg van de getallen en vraag ik of ze me niet mijn gewicht willen vertellen. Het exacte getal van mijn gewicht zegt me niets over mijn werkelijke gezondheid en kan in feite afbreuk doen aan de zorg die gericht is op mijn gezondheid. Voor mij is het weten van mijn gewicht alleen in verband gebracht met de dieetcultuur en ongeordend eten. Het is nooit iets neutraals geweest. In de huidige tijd van elektronische medische dossiers wordt het steeds moeilijker om het gewicht niet in het dossier te zien staan. Daarom denk ik dat ik vanaf nu consequent zal weigeren me te laten wegen.
Je hebt misschien wel eens de quote gehoord: “Je gewicht is het minst interessante aan jou.” Ik begrijp het sentiment, maar als dikke vrouw wordt mijn identiteit deels gevormd door mijn dikheid, en ik denk dat dat ertoe doet. Toch denk ik dat het sentiment waar is voor zover het mijn exacte gewicht betreft, dus je zult me nooit mijn exacte gewicht op deze site zien vermelden. Ik laat me niet reduceren tot een getal.
Vetfobische maatschappijen zouden ons, dikke mensen, deze definities willen laten zien als een hiërarchie waarin kleine vetten tegenover middelgrote vetten en supervetten en oneindig grote vetten staan, maar dat is schadelijk voor iedereen, dik of niet.
Ik denk dat dit zich ook leent voor een discussie over de “niveaus” van vetheid. In de vetacceptatie dienen de niveaus van vetheid om de niveaus van privileges te onderscheiden, waarbij kleine vetten meer privileges hebben dan middenvetten en middenvetten meer privileges hebben dan supervetten. De niveaus van vetheid zijn niet goed gedefinieerd, en ze zijn niet universeel overeengekomen. Ik weet niet waar of wanneer ze ontstaan zijn. Soms identificeren mensen aan de hogere kant van het spectrum zichzelf als dodelijke vetten of infinifaten.
Roxane Gay beschrijft in een interview op This American Life haar eigen afbakening: er zijn mensen met “misschien 20 pond overgewicht”, middenvetten zijn “Lane Bryant vet”, wat betekent dat ze in staat zijn om te winkelen in grote maten winkels (zo weinig zijn er), en dan zijn er nog “super morbide o” mensen. Gay geeft toe dat deze medische term “ontmenselijkend” is en getuigt van geïnternaliseerde vetfobie door de term te gebruiken.
De vetfobische maatschappij wil dat wij dikke mensen ons in deze definities schikken als een hiërarchie die kleine vetten afzet tegen middenvetten en supervetten en oneindig dikke vetten, maar dat schaadt iedereen, dik of niet. We kunnen ons tegen deze hiërarchie verzetten door voorrang te geven aan de stemmen en de doorleefde ervaring van supervetten en oneindige vetten en door het privilege van kleine vetten en middenvetten te controleren.
Hier zijn links naar verschillende artikelen over de niveaus van vetheid. Ik onderschrijf geen van hen, gewoon delen, zodat u gemakkelijk toegang hebt tot meer lectuur over het onderwerp.
- Super Fat Erasure: 4 manieren waarop kleinere vette lichamen de conversatie kraaien door Caleb Luna op The Body is Not an Apology
- Beyond Superfat: Rethinking the Farthest End of the Fat Spectrum door Ash bij The Fat Lip Blog
- The Small Fat Complex In Body Positivity & Why It’s Not Entirely Justified door Marie Southard Ospina bij Bustle
- Five Minutes on Small Fat Privilege door Gin bij The Em Edit
- Take The Cake: Hebben kleinere dikke mensen voorrecht? door Virgie Tovar op Ravishly
- Kan ik mezelf dik noemen als ik gewoon mollig ben? door Ragen Chastain op Dances With Fat