Techopedia verklaart Gray Goo
Gray goo is een term die wordt gebruikt om een levenloze wereld te beschrijven die volledig is bezet door zelfreplicerende nanomaterialen die de energie van alle levensvormen hebben verbruikt als gevolg van ongecontroleerde replicatie.
De term werd voor het eerst gebruikt in het boek “Engines of Creation” door K. Eric Drexler en is gepopulariseerd door verschillende science fiction romans, zoals “Prey” van Michael Crichton.
Hoewel gray goo meestal als een product van science fiction wordt beschouwd, heeft het de aandacht getrokken van bepaalde onderzoekers zoals Robert Freitas, die zelfs met bepaalde beleidsaanbevelingen is gekomen om te voorkomen dat een dergelijke wereldwijde catastrofe plaatsvindt.
Het gray goo fenomeen komt voort uit de logica achter een zichzelf replicerend nanomateriaal. Als een nanomateriaal zich op moleculair niveau zou kunnen repliceren, zou het energie nodig hebben. De bron van deze energie zou dezelfde kunnen zijn als die welke wordt gebruikt door levensvormen op de planeet of de energie zou zelfs kunnen worden afgeleid van de levensvormen zelf, wat in beide gevallen leidt tot vernietiging van de levensvormen wanneer de nanodeeltjes zich snel beginnen te repliceren op een niet te stoppen manier. Ook al verloopt de transformatie van de gray goo in een traag tempo, dan nog zouden de mensen en andere levensvormen niet snel genoeg kunnen handelen om de vernietigende kracht ervan tegen te gaan, en er dus uiteindelijk aan bezwijken.
Een veelgehoorde suggestie om het verschijnsel van de gray goo te stoppen is om beperkingen op te leggen aan de zelfreplicatie van een nanomateriaal.