De huishond is ecologisch gezien een van ’s werelds meest succesvolle diersoorten, zodat een discussie over de instandhouding ervan vreemd kan lijken. Ondanks de wijdverspreide verspreiding en de enorme aantallen honden, zijn er echter genetische populaties van hen die gevaar lopen. Een van die groepen is de Groenlandse sledehond, die leeft in menselijke gemeenschappen ten noorden van de poolcirkel aan zowel de oost- als de westkust van Groenland.
De voorouders van de Groenlandse sledehond werden bijna duizend jaar geleden voor het eerst naar de regio gebracht door het Thule-volk, dat de voorouders zijn van de moderne Inuit. Genetische studies gepubliceerd in 2015 stelden vast dat deze honden geen apart ras zijn van de Canadese Eskimohond, maar dat de populatie verschilt van Siberische Huskies, Alaska Huskies en Malamutes.
Groenland Sledehonden zijn 20-27 inch hoog bij de schouders, met reuen meestal in de grotere helft van dat bereik en teven in de kleinere helft. Honden van beide geslachten zijn krachtig gebouwd met een brede wigvormige kop en gespierde poten met een korte vacht. Deze honden hebben een dubbele vacht en zeer kleine oren, vermoedelijk om bevriezing te helpen voorkomen. Als ze gaan liggen en zich opkrullen, bedekt hun staart vaak de neus, hoewel hij hoog en dwars over de rug wordt gehouden als ze staan. Veel honden hebben een driehoekige vlek over de schouders.
De Groenlandse sledehondenpopulatie daalde tussen 2002 en 2016 met 40 procent tot 15.000 individuen. Er zijn een aantal redenen waarom dit ras in zo’n ernstige achteruitgang is. Besmettelijke hondenziekten zoals canine parvovirus en distemper hebben de dood van veel honden veroorzaakt. Het toegenomen gebruik van sneeuwscooters betekent dat de honden niet meer zo gewaardeerd worden als vroeger. Een van de redenen waarom sneeuwscooters nu meer worden gebruikt, is dat de kosten voor het voederen van honden zijn gestegen. Industrieel visafval dat vroeger als voer werd gebruikt, wordt nu steeds meer gebruikt voor menselijke consumptie, wat betekent dat mensen meer moeten betalen voor hondenvoer. Bovendien heeft de klimaatverandering, die leidt tot het verlies van zee-ijs, geleid tot een afname van het aantal trekkings op het ijs om te jagen en te vissen, wat betekent dat de vraag naar sledehonden afneemt.
GET THE BARK NEWSLETTER IN YOUR INBOX!
Teken in en ontvang de antwoorden op uw vragen.
Voor veel wilde dieren die het risico lopen op teruglopende populaties, kan het zeer uitdagend zijn om het fokken te verhogen, maar dat is veel gemakkelijker te doen met gedomesticeerde dieren. Als de honden hoog gewaardeerd worden, zal er een sterke stimulans zijn voor mensen om ze te fokken. Zoals alle sledehonden worden Groenlandse sledehonden gewaardeerd voor hun vermogen om hard te werken en lange afstanden af te leggen. Veel pool- en Antarctica-expedities hebben gebruik gemaakt van dit ras vanwege hun grote uithoudingsvermogen en hun vermogen om zware lasten door koude, barre landschappen te trekken.
Door hun relatie met de mens gedurende duizenden jaren is een unieke sledehondencultuur ontstaan die het waard is om als onderdeel van de identiteit van Groenland te worden bewaard. De bewoners zijn er bijzonder trots op dat zij een levende sledehondencultuur hebben, en velen zijn verontrust dat deze wordt bedreigd. Als de hondenpopulatie te sterk afneemt, zal de cultuur (die intrinsiek verbonden is met een levensstijl waarbij de relatie tussen mensen en honden een rol speelt) verloren gaan. Daarom wordt er door ambtenaren in Groenland en in Denemarken op aangedrongen het 4000 vierkante kilometer grote unieke jachtgebied van West-Groenland door de UNESCO te laten beschermen als werelderfgoed. Als de cultuur van het gebied officieel als waardevol wordt erkend, zou de toegenomen aandacht (en mogelijk financiering) door de rest van de wereld de honden kunnen helpen die zo’n groot deel uitmaken van die cultuur – zowel historisch als nu.