De door kernenergie aangedreven dwergonderzeeër van de Amerikaanse marine: NR-1 
Met een lengte van amper 40 meter (130ft) was de NR-1 (Navy Reactors-1) een dwergonderzeeër naar Amerikaanse marinestandaarden. Het was veruit de kleinste nucleair aangedreven onderzeeër ter wereld toen ze op 25 januari 1969 te water werd gelaten. Zij was een spionage-onderzeeër met een speciale missie en werd onder het mom van onderzoek, oceanografie en later diepzee-redding in het grootste geheim gebouwd in dezelfde loods waar de eerste nucleaire onderzeeër, de USS Nautilus, had gelegen.
Oorspronkelijk artwork. KLIK voor een afbeelding met hoge resolutie.
Achtergronden
Sinds het einde van de jaren zestig beschikte de US Navy over een reeks speciaal aangepaste onderzeeërs die in staat waren de Sovjet-communicatiekabels (SCC) af te tappen die hun verafgelegen marinebases met hun hoofdkwartier verbonden. In tegenstelling tot radiotransmissies werden deze fysieke draden door de Sovjets als veilig beschouwd, zodat veel van het verkeer op deze kabels ongecodeerd was (d.w.z. niet gecodeerd). Het aftappen van deze kabels diep onder de oppervlakte gaf de US Naval Intelligence dus een direct venster op de operaties, plannen, paraatheid en procedures van de Sovjet onderzeeërs. Dit project, met de codenaam IVY BELLS was een groot succes. De eerste onderzeeër die werd aangepast voor deze ‘onderwater engineering’-missie was de USS Halibut.
Het ultieme boek over de onderzeeërs van de speciale strijdkrachten Covert Shores 2nd Edition is de ENIGE wereldgeschiedenis van de speciale strijdkrachten van de marine, hun missies en hun gespecialiseerde voertuigen. SEALs, SBS, COMSUBIN, Sh-13, Spetsnaz, Kampfschwimmers, Commando Hubert, 4RR en nog veel meer.
Check it out on Amazon
Een man in de top van de US Navy bekeek het USS Halibut project echter met diepe argwaan. Als hoofd van de Nuclear Reactors Branch was admiraal Hyman G. Rickover de baas wat de kernonderzeeërvloot betrof, en ook wat hemzelf betrof. Als Vader van de Nucleaire Marine had hij toegezien op de snelle en uiterst succesvolle invoering van kernenergie en regeerde hij met ijzeren hand over alles wat nucleaire onderzeeërs deden. Het enige aspect waar hij niet veel over te zeggen had, was het verzamelen van inlichtingen, die verborgen werden achter need-to-know barrières. Hierdoor konden de inlichtingendiensten van de marine en de CIA hem buitensluiten. Omdat hij de actie miste, wilde Rickover zijn eigen speciale missie-onderzeeër en begon er een van de grond af op te bouwen. In samenwerking met dezelfde wetenschapper van de US Navy die de Halibut aanpaste, John P. Craven, begon Rickover aan de bouw van zijn eigen spionage-onderzeeër: de NR-1. De ‘NR’ stond voor ‘Navy Reactors’, zodat een formele ingebruikname als ‘USS’ werd vermeden. Dit was gedeeltelijk om te voorkomen dat de NR-1 zou worden opgenomen in het quotum van 41 kernonderzeeërs voor vrijheid, maar het benadrukte ook de directe relatie met Rickover, die de leiding had over de Navy Reactors-tak.<
Admiraal Rickover (links) en John P Craven (rechts).
De NR-1 zou vanaf het begin heel anders zijn dan de Halibut. In plaats van duikers te gebruiken om het werk uit te voeren, gebruikte de NR-1 hydraulische manipulatorarmen – waar de NR-1 naartoe ging, was het veel te diep voor duikers. Ze was ongelooflijk diep aan het duiken, tot 724 meter (2,375 ft) onder de oppervlakte. Dit vereiste speciale aandacht voor de rompconstructie met veel lagere toleranties dan bij normale onderzeeërs. De doorsnede van de romp moest perfect cirkelvormig zijn (zelfs geen millimeter afwijken) om te voorkomen dat hij zou worden verpletterd door het immense gewicht van het water erbuiten. Deze aandacht voor diepduikcapaciteiten en de noodzaak om miljoenen dollars aan het programma te besteden leidden ertoe dat het werd bestempeld als een reddingsonderzeeër. Diepzeeduiken bood een perfecte dekmantel omdat het een gebied van oprechte bezorgdheid aan het worden was en het publiek over het algemeen akkoord ging met de grote bedragen aan belastinggeld die werden geïnvesteerd in nieuwe technologieën die zouden kunnen helpen bij de redding van diep onder water vastzittende mensen. NR-1 kostte 30 miljoen dollar. 
Amerikaanse marine-illustratie van NR-1.
Weinig onderzeebootvaarders maakten zich enige illusie over de werkelijke overlevingskansen als hun onderzeeër ten onder ging, maar twee in het oog springende verliezen van kernonderzeeërs maakten het publiek er alleen maar meer van bewust. NR1 was ongeschikt om iemand uit de diepte te redden, maar ze werd in felle kleuren geschilderd en op een of andere manier overtuigend voorgesteld als zoek- en reddingsoperatie. Het project liep parallel met de Halibut en concurreerde om hetzelfde budget en talent. De twee boten, hoewel zeer verschillend in elk detail, vilden dezelfde kat. Maar de twee zouden elkaar nooit ontmoeten omdat de Halibut onder bevel van de Naval Intelligence opereerde aan de westkust en NR1 onder leiding van Rickover aan de oostkust. 
NR-1 was ongelooflijk gesofisticeerd en duur, en tegelijkertijd krap en goedkoop ingericht. Er was veel dat niet glamoureus was aan haar. Basisvoorzieningen zoals het fornuis waren beslist ontoereikend en de ruimte voor de bemanning was minimaal. Maar aan de andere kant was de kerncentrale een wonder van miniaturisatie en vereenvoudiging. Als we aan kernreactoren denken, denken we aan enorme vermogens, maar de reactor van NR-1 was piepklein en nauwelijks te vergelijken met een dieselmotor. Om gewicht te besparen werd de loden afscherming die normaal een kernreactor omringt, beperkt tot het voorste schot dat de bemanning beschermde. Het cruciale voordeel van kernenergie was dat er geen lucht nodig was om de reactor te laten werken, zodat de onderzeeër zo lang onder water kon blijven als de bemanning kon. In dit geval was dat ongeveer een maand en de beperkende factor was in feite de capaciteit van het toilet. 
Foto’s van het controlepaneel van NR-1. Van NAVSOURCE
Specificatie
Verplaatsing: 365 ton boven water, 393 ton onder water
Lengte: 40 meter (130 ft) (later iets verlengd)
Straal: 5,3 meter (12 ft)
Snelheid: 4,5 knopen boven water, 3,5 knopen onder water
Bedrijfsdiepte: 724 meter (2.375 ft)
Bemanning: 7 (2 officieren, 3 bemanningsleden en 2 wetenschappers)
Duurzaamheid: Ongeveer 1 maand
Armunitie: geen
Belading: TBC
Capaciteiten
Behalve dat ze de persoonlijke dwergonderzeeër van admiraal Rickover was, was haar doel strikt geheimhouding. Ze kon duiken tot een ongelooflijke diepte en dan over de oceaanbodem rijden. Dat was meer dan drie keer dieper dan welke vlootboot dan ook, hoewel nog steeds vrij ondiep vergeleken met de open oceaan die gemiddeld meer dan 3.000 meter diep is. Haar wielen, in tandem langs de kiel gemonteerd, waren niet veel meer dan Goodyear vrachtwagenbanden. Maar het werkte en NR-1 kon de zeebodem op nul afstand afzoeken met krachtige schijnwerpers om de overblijfselen van Sovjet-raketten te vinden. Een bemanningslid lag op zijn buik op de bodem van het vaartuig en tuurde door kleine patrijspoorten naar buiten, die zicht gaven op de zeebodem. Zodra hij iets van belang had gevonden, kon het door een hydraulische grijparm worden opgehaald en in een intrekbare vondstkooi worden geplaatst. De twaalf bemanningsleden werden geselecteerd uit de beste afgestudeerden van de eliteschool voor kernenergie van de marine, waar alle officieren en ingenieurs van de onderzeeërs werden opgeleid. Rickover stond erop dat alle bemanningsleden afgestudeerden waren, omdat hij er zo zeker van was dat ze allemaal uit zijn wereld kwamen. Ondanks de grote mate van geheimhouding waren er civiele ingenieurs van defensie-aannemers aan boord om de temperamentvolle Mk-XV computer te verzorgen. Deze regeling was niet ongebruikelijk en wordt ook nu nog toegepast op onderzeeërs. 
Hydraulische manipulatoren en wielen om over de zeebodem te rijden.
Tanden geschilderd op het deksel voor de onder de romp geplaatste hydraulische manipulatoren.
De onmisbare gids voor wereldonderzeeërs
Deze Covert Shores-herkenningsgids behandelt meer dan 80 klassen onderzeeërs, waaronder alle types die momenteel in dienst zijn bij de wereldzeemachten.Kijk op Amazon
De speciale missieboten van de Amerikaanse marine hebben enkele van de grootste inlichtingencoups uit de geschiedenis gepleegd. Destijds werd dit geheim gehouden, maar vandaag is er enige publieke bekendheid over hun heldendaden. De exacte ‘black sail’-missies van NR-1 blijven echter een mysterie. 
NR-1’s kenmerkende oranje/rode kleurenschema maakte deel uit van haar ‘onderzoek’ en ‘reddings’ cover story. Tijdens geheime missies was ze mogelijk zwart geschilderd.
Wat we wel weten is dat NR-1 in oktober 1976 werd gebruikt om een F-14 Tomcat gevechtsvliegtuig van de US Navy te lokaliseren en te bergen dat van het dek van het vliegdekschip USS John F. Kennedy (CVN-76) was gerold. Het toestel bevond zich in 600 meter diep water. Ze was ook betrokken bij onderzoek van de zeebodem ter ondersteuning van het onderzoek naar de ramp met de Challenger Space Shuttle in 1986.
NR-1 werd in 2009 met pensioen gestuurd en delen van haar zijn nu te zien in de Submarine Force Library and Museum in Groton. Het is gratis, een geweldig museum, zeker een bezoek waard.
USS Jimmy Carter (SSN-23) 
USS Halibut 
USS Seawolf (SSN-575) 
USS Parche spionage sub par-excellence
Russische spionagesub van de X-RAY-klasse 
Russische spionagesub Losharik 
Project 1910 UNIFORM klasse diepduikende spionagesub 
Sovjet BS-64 Podmoskovye Speciale Missie (spionage)-onderzeeboot 
Project 09852 Belgorod Speciale Missie-onderzeeboot (spionagesub) 
Russische ongebouwde spionageonderzeeboot MPS 
Analyse van Zweedse onderzeebootinvasie- Luleå 1983 
Yantar spionageschip loert boven onderzeese kabels Rusland zoekt onderzeebootvoordeel in Noordpoolgebied (SHELF systeem, GUGI speciale missie onderzeeërs)