Hercule’s Club Berries
Ik heb soms medelijden met mijn buren, die gazons hebben van onthoofd gras. Ik weet zeker dat mijn wild uitziende maar goed geplande tuin hen stoort, maar ik heb de tuin van de toekomst, en zij van het verleden.
Toen ik verhuisde naar deze cul-de-sac huis een tiental jaar geleden, het was 1960s suburbanized, lees veel doorluchtige Augustine gazon, obligate dwerg legustrums, sago palmen (kakkerlak hoogbouw) en geen liguster privacy. Sindsdien ben ik erin geslaagd om het grootste deel van het gazon en de standaard saaie struiken te verwijderen. In de plaats daarvan is een eetbaar landschap gekomen, met veel bomen. Elk stukje groen dat ik heb geplant is op de een of andere manier eetbaar, van amarant tot Zanthoxylum, de laatste een prachtige Hercules Club, nu zo’n 30 meter hoog.
Harig gebladerte ruikt naar kiespijndruppels
De volledige botanische naam voor de Hercules Club is Zanthoxylum clava-herculis, wat in verbasterd Grieks – mijn term voor Latijn – betekent “gele houten club van Hercules.” De wortels van de Club zijn inderdaad geel, maar zeer zwak, helemaal niet Herculesachtig. Ze zijn gemakkelijk met de hand te breken. Ze ruiken nogal en lijken ook bastloos te zijn. Het “clava” gedeelte, de knots, komt van het wapen van Hercules, een knots die stekels had, en de Zanthoxylum heeft stekels: Overal op zijn stam en takken. Afgezien van de mythologie wordt de knots al duizenden jaren gebruikt bij de behandeling van kiespijn, waarbij in alle delen in meer of mindere mate een natuurlijk soort plaatselijk verdovend middel wordt gevonden. De Club heeft ook chelerythrine, dat in het laboratorium effectief is tegen resistente stafylokokken, een kleine vervelende bacterie die men in ziekenhuizen oppikt.
De Club beschermt zichzelf
Amerikaanse inboorlingen gebruikten De Club, voor een scala van kwalen. Een afkooksel van de schors werd gebruikt tegen geslachtsziekten; de schors, het hout en de bladeren tegen kiespijn, en een afkooksel van gekookte wortels werd ook gebruikt om de transpiratie te verhogen. Indianen en kolonisten mengden de binnenbast met berenvet en gebruikten dit als kompres voor zweren en als behandeling voor jeuk. Rijpe bessen werden in heet water gedrenkt om er een spray van te maken die in de mond werd gebruikt en op de borst en keel werd geblazen tegen borstkwalen. De schors werd ook gebruikt bij keelontstekingen.
Waar de bladeren, schors en wortels naar smaken en ruiken is een onderwerp van subjectieve discussie. Sommigen zeggen dat het naar limoen ruikt, anderen naar bittere limoen. Voor mij ruikt het net als Ambersol, het middel tegen kiespijn dat je in drogisterijen kunt kopen…of …Anbesol ruikt naar The Club. De boom is ook bedekt met doornen, wat betekent dat kinderen en andere klimdieren hem met rust laten. Een dier dat zich echter niet laat afschrikken door de doornen is de larve van de reuzenzwaluwstaartvlinder (Papilio cresphontes). Alle stadia van de rups houden van de boom. De Club
bloeit
in het vroege voorjaar. Terwijl ik dit schrijf, is het eind februari en staat hij op het punt te gaan bloeien. Elk bloempje verandert in een vruchtje dat droogt en openbarst om een glanzend zwart zaadje te onthullen, zie foto rechtsboven. Sommige mensen gebruiken de zaden van de nauw verwante soort, de Prickly Ash (Z. americanum) als hete peperkorrels, en sommigen denken dat de zaden van The Club op dezelfde manier gebruikt kunnen worden. Persoonlijk denk ik van niet. Zaden van Z. clava-herculis
smaken mij medicinaal, niet peperig. Ik heb ze ook gekookt en gedroogd zoals aanbevolen. Weer mild medicinaal, geen peper. Sommigen echter, verhitten de zaden in zout en gebruiken dan het zout en de zaden als dompelmateriaal.
Verrassend, De Club is een neef van de niet inheemse citrusvruchten. Kleine wereld. Mijn specifieke boom heeft heel wat afgereisd. Het was eerst gered als een jonge boom van een bulldozer in Daytona Beach in de vroege jaren ’90, Port Orange om precies te zijn. Daarna heeft hij een paar jaar doorgebracht in Lake Mary, Fl., en een kloon van die boom staat nu in Maitland, zo’n 70 mijl van waar hij begon. Je ziet ze niet zo vaak, maar als je ze ziet, staan er meestal meerdere, als een verspreide kolonie. De nationale kampioen is 7,5 voet rond, 38 voet hoog, en momenteel woonachtig in Little Rock, Ar., USA. Zijn naam luidt: zan-THOCK-sill-lum CLAY-va-her-KEW-lis.
Florida Orangegrass
In toeval bestaat er, als je in het Zuiden woont, een gras dat ook de pijn van kiespijn kan verzachten, Florida Orangegrass, Ctenium floridanum. (TEN-ee-um flor-re-DAY-um, van het Griekse xteni, hah-TEN-nee, wat kam betekent, lees alle zaadhoofden aan één kant.)
Mijn Club schaduwt mijn Florida Room, hieronder, die een vuilnisbak-granieten vloer heeft (let op mijn helper, Oliver Whitecat, in de stoel.) Tonnen gebroken en eindstukken graniet worden elke dag weggegooid. Je hoeft er alleen maar een beetje voor te duiken om het te krijgen. In dit geval een paar vroege zondagochtenden. Ik heb niet alleen een granieten vloer, maar ook vier looppaden. Dat is nog eens recyclen!
Eén laatste ding: Het is verwant aan Szechuan peper.