Het is een Joodse traditie om, wanneer iemand overlijdt, te zeggen: “Moge zijn of haar nagedachtenis tot zegen zijn.” Het eigenlijke eerbetoon is “van gezegende herinnering”, een vertaling van het Hebreeuwse “zikhrono livrakha” (m.) of “zikhronah livrakha” (f.).
Het is eigenlijk een vreemd soort uitspraak. Ik ben geneigd te zeggen: “Moge zijn of haar nagedachtenis een zegen zijn.” Mijn woorden betekenen, als je denkt aan de persoon die is overleden, moge de herinnering je zegenen. Maar ik denk eigenlijk dat “Moge zijn of haar nagedachtenis tot zegen zijn” betekent dat we de overledene zegenen of dat we hem of haar zegenen met onze herinneringen.
Deze zin was gisteravond en vandaag de hele dag in mijn gedachten toen ik dacht aan de Canadese Olympische schaatsster Joannie Rochette, wier moeder slechts twee dagen voordat ze gisteravond moest deelnemen, overleed. Ondanks haar verdriet ging ze het ijs op en gaf de prestatie van haar leven. Hoewel ze had kunnen weigeren om te schaatsen, deed ze dat waarschijnlijk om geen andere reden dan dat haar moeder haar een reden gaf om überhaupt te schaatsen. Joannie was niet van plan om een kunstschaatsster te worden. Haar moeder moedigde haar duidelijk talent en vastberadenheid aan om te concurreren. Rochette werd voor de eerste keer Olympiër in Turijn vier jaar geleden, waar zij vijfde eindigde.
Toen ik Joannie zag schaatsen en toen ik haar vader met betraande ogen naar haar keek terwijl hij alleen zat in plaats van met zijn vrouw, wist ik dat elk van hen in hun gedachten zulke sterke herinneringen en gedachten aan Therese Rochette vasthield. En met elke gedachte, met elke herinnering, zegenden ze haar… en haar herinnering zegende hen. In een vol stadion in Vancouver, zegende Joannie’s optreden zeker de ziel van haar moeder met elke beweging – en, gebaseerd op hoe goed ze schaatste, zegende zeker de ziel van haar moeder haar.
Wie ken je die is overleden? Stel u voor dat u hen zegent en dat zij u zegenen telkens wanneer u aan hen denkt of terugdenkt aan een gelukkige tijd met hen. Onze herinneringen zijn werkelijk gezegend. Ze houden de mensen die zijn heengegaan altijd dicht bij ons. Door eenvoudigweg onze ogen te sluiten en herinneringen op te halen aan een tijd samen, kunnen we opnieuw hun liefde voelen en van hun gezelschap genieten. Dat is werkelijk een zegen.
Wilt u Joannie’s optredens bekijken, klik dan hier.
Delen via: