door Karen Squires
“De U.S. Consumer Product Safety Commission (CPSC) en de Juvenile Products Manufacturers Association (JPMA) lanceren een massamediale nationale campagne gericht op “het terugdringen van sterfgevallen in verband met het plaatsen van baby’s in bedden voor volwassenen.”- The Compleat Mother magazine
Ik ontving deze informatie in een e-mail van The Compleat Mother Magazine. Ik heb een brandende vraag over hun campagne. De CPSC is er om ons te waarschuwen voor productveiligheid, niet voor gezinspraktijken. Ik vraag me af waarom ze zich zorgen maken over de slaapgelegenheid van mijn gezin.
Zou het niet mooi zijn als ze zich zouden richten op het veiliger maken van het gezinsbed, en niet op het bang maken van ouders om wiegjes te kopen? Maar dat is niet hun doel.
De CPSC heeft een gemiddelde van 64 sterfgevallen per jaar van baby’s in bedden voor volwassenen. Hieruit besloten ze om ouders te vertellen om te voorkomen dat de baby in hun bed slaapt. Hoeveel kinderen sterven er jaarlijks bij auto-ongelukken? Waarom waarschuwen ze ons niet om onze kinderen uit de auto te houden? Dat doen ze niet. We worden gewaarschuwd om autostoeltjes te gebruiken, en geleerd om ze goed te gebruiken. Waarom leren we ouders die hun kinderen bij zich in bed willen hebben niet hoe ze dat veilig kunnen doen?
Het familiebed is de gewoonte om baby’s/kinderen in hetzelfde bed te laten slapen als hun ouders. Wij hebben zelf een familiebed. Het was niet iets wat ik van plan was toen ons jongste kind werd geboren. Ik had er zelfs nog nooit van gehoord. Niet als iets wat mensen echt wilden. Als ik er wel van hoorde, was het als ouders die te moe waren om een kind aan te kunnen dat niet alleen wilde slapen, het opgaven en de baby/kind bij hen lieten slapen. Ik wou dat ik zo slim was geweest.
Onze oudste zoon sliep al vanaf 6 weken alleen in een kamer. Ik voelde me overdag zo overweldigd door zijn behoeften dat ik ’s nachts alleen moest zijn om bij te komen. Terugkijkend zie ik dat ik een nieuwe moeder was die wat hulp nodig had van familie, vrienden, wie dan ook in feite, om mijn stressniveau te verlagen. Het antwoord lag toen natuurlijk niet in het feit dat ik mijn 6 weken oude baby ’s nachts in een andere kamer moest leggen, maar in het krijgen van meer hulp overdag, of ’s nachts, om me te helpen beter met het moederschap om te gaan.
Ik volgde niet mijn instinct om hem ’s nachts dicht bij me te hebben, omdat ik ’s morgens wakker zou worden en als ik hem niet meteen zou horen huilen, zou veronderstellen dat hij ’s nachts aan SIDS was bezweken. Op zo’n ochtend lag ik ongeveer 20 minuten in bed, doodsbang om naar hem te gaan kijken. Ik was er zeker van dat hij gestorven was en probeerde de verschrikking van het feit dat het gebeurd was uit te stellen. Hij begon uiteindelijk te huilen en ik was ongelooflijk opgelucht.
Nadat hij 12 maanden was geworden, begon ik me te ontspannen over SIDS, maar toen begon de angst dat hij ’s nachts uit zijn wiegje zou worden ontvoerd, weer toe te slaan. Ik controleerde alle ramen en deuren voordat ik ’s avonds naar bed ging in een poging zijn veiligheid te garanderen tot de ochtend wanneer ik hem weer veilig in mijn armen kon hebben.
Geloof het of niet, maar het kwam niet in me op de druk van de maatschappij te negeren om hem ’s nachts weg te duwen, en hem in mijn armen te nemen en aan mijn zijde te houden.
Toen mijn tweede zoon werd geboren, was ik ouder en wijzer. Ik liet me minder beïnvloeden door wat de massa deed. Ik kwam thuis van het ziekenhuis met mijn pasgeboren zoon, nog steeds niet bewust van het familiebed concept. Ik had een wiegje, een heel duur matras, leuke lakentjes, dekentjes en bumpers die erbij pasten.
Ik hield hem de eerste 2-3 dagen bijna constant vast toen familieleden en vrienden langskwamen om mijn nieuwe baby te zien. Tijdens zo’n bezoek werd ik overweldigd en moe van al het bezoek en besloot ik me terug te trekken in de slaapkamer. Ik legde mijn nieuwe slapende zoon in zijn mooie wiegje en liep naar mijn bed voor een hoognodig dutje. Ik was nog geen drie stappen op weg toen hij huilend wakker werd. Ik ging terug naar hem, pakte hem op en begon hem zachtjes te wiegen terwijl ik een liedje voor hem zong. Binnen een paar seconden sliep hij. Weer legde ik hem in zijn wiegje en een paar seconden later werd hij wakker. Dit gebeurde keer op keer. De volgende dagen werd ik steeds vermoeider, omdat ik er maar hier en daar in slaagde om een paar minuten te slapen. Op een dag was ik zo wanhopig op zoek naar slaap dat ik bij hem in bed ging liggen, te moe om nog langer te staan. Ik maakte het bed veilig voor hem, en viel bijna onmiddellijk in slaap. Ik werd 2 uur later wakker, de meeste slaap die ik in meer dan een week had gehad. Mijn baby begon zich te roeren, hij had honger, en dat had mij ongetwijfeld wakker gemaakt. Dit was mijn eerste ervaring met het familiebed. Sindsdien ligt hij elke nacht in mijn bed, nu al meer dan vijf jaar.
Ik accepteerde het gezinsbed niet meteen als iets goeds. Ik deed het omdat als ik wilde overleven, ik moest slapen. Ik kon hem niet om mij laten schreeuwen, zijn kreten negeren. Dat zou mijn hart gebroken hebben. Het eerste jaar was het moeilijkst. Mijn familie zei dat ik hem uit mijn bed moest halen. Dat ik hem zou verstikken, op hem zou rollen, hij van het bed zou rollen. De waarschuwingen gingen maar door. Maar ik wist dat hij me dichtbij nodig had, en als bonus werd ik ’s morgens niet wakker met de vraag of hij nog wel leefde. Ik kon zien dat hij niet door SIDS was overleden, en geen vreemde zou in mijn bed komen, mijn baby stelen en weggaan zonder dat ik iets hoorde. Ik was tevreden met dicht bij hem te zijn en hij was tevreden met dicht bij mij te zijn.
Het is instinctief voor een moeder en baby om dicht bij elkaar te zijn. Moeder natuur heeft het zo bedoeld om te zorgen dat de baby overleeft. Kun je je voorstellen dat een moeder een miljoen jaar geleden haar baby in een ander deel van de grot liet slapen? Het kind zou waarschijnlijk sterven van de kou, of opgegeten worden door een roofdier. We leven nu niet in grotten, maar het menselijk instinct is niet veranderd. Onze baby’s weten niet welk jaar het is, in welke eeuw we leven. Het kan ze ook niet schelen. Alles wat zij weten is dat zij hun moeder nodig hebben en als moeders moeten wij hun behoeften niet negeren.
Maria Montessori zei: “Als je de behoeften van het kind wilt begrijpen, observeer en bestudeer dan het kind.” Het is niet moeilijk om je te realiseren dat je kind je ’s nachts net zo hard nodig heeft als overdag. Hoe verwarrend is het voor een kind om overdag geknuffeld en gekust te worden, dat er overdag aan zijn behoeften en wensen wordt voldaan en dat het ’s nachts wordt weggedrukt. Het gehuil van uw kind, zijn nachtmerries en zijn angst voor het donker herinneren u eraan dat het niet de bedoeling is dat uw kind alleen gelaten wordt. Wanneer een kind wordt achtergelaten om in zijn of haar eigen bedje “uit te huilen”, kan de ouder aannemen dat het kind heeft geleerd om alleen te slapen. Wat het kind echt heeft geleerd, is dat er geen gehoor is gegeven aan zijn kreten. Hun behoeften werden niet vervuld. En wat een goed aangepast kind lijkt dat in haar eigen bed slaapt, kan een kind zijn dat geleerd heeft niet om hulp te vragen.
Sommige ouders vrezen dat het kind er nooit voor zal kiezen het gezinsbed te verlaten en alleen te slapen. Moeten we onze baby’s nooit dragen uit angst dat ze nooit zullen lopen? Moeten we ze bij de geboorte op het potje zetten uit angst dat ze de luiers nooit zullen ontgroeien, of moeten we het potje zelfs overslaan uit angst dat ze nooit naar het toilet zullen gaan? Kinderen groeien op en gaan snel genoeg weg. Waarom voelen we de behoefte om ze weg te duwen? “De maatschappij heeft een baby het recht ontnomen om afhankelijk te zijn van zijn moeder.” (Het Familiebed door Tine Thevenin)
Maar hoe zit het met de veiligheid? Het is belangrijk om baby’s veilig te houden. De CPSC noemt wurging en verstikking als redenen om baby’s uit bedden voor volwassenen te houden. Ze vermeldden echter niet hoeveel baby’s in hetzelfde tijdsbestek aan dezelfde oorzaak in wiegjes stierven.
Hoe kunnen ouders een veilig gezinsbed hebben? Houd kussens en dikke dekens uit het bed. 15 van de door de CPSC genoemde sterfgevallen werden veroorzaakt door dekens en kussens. Hetzelfde gevaar bestaat in een wieg. Zorg ervoor dat de baby niet tussen de matras en de muur kan glippen. Houd alle meubels zoals nachtkastjes uit de buurt van het bed, zodat als het kind van het bed rolt hij/zij niet tussen het bed en de meubels beklemd kan raken. Controleer of het hoofdeinde en het voeteneinde veilig zijn. Als er spijlen zijn, zorg er dan voor dat het kind er niet met zijn hoofd tussen kan komen. Controleer of de matras goed in het frame past en of het goed aansluit op het hoofdeinde en het voeteneinde. Neem geen drugs; zelfs sommige vrij verkrijgbare medicijnen kunnen u minder bewust maken van uw baby. Drink geen alcohol. Als het bedje tegen de muur staat, zorg er dan voor dat het stevig tegen de muur staat. Baby’s kunnen ertussen vallen en stikken. Ik controleer elke nacht of het bed goed tegen de muur staat, zonder mankeren. En neem nooit een baby of kind mee naar bed als je in een waterbed slaapt of een veren bed hebt. Slaap ook niet met baby’s of kleine kinderen op banken of slaapbanken.
Vele kinderen zijn gestorven in wiegjes. “Er zijn geen statistieken die het aantal sterfgevallen door SIDS in bed vergelijken met het aantal sterfgevallen in wiegjes. Totdat die statistieken bekend zijn, moet de CPSC ouders niet vertellen om niet met hun baby’s te slapen,” -Dr. William Sears.
Het is onwaarschijnlijk dat een ouder over een baby zal rollen en het zal smoren, tenzij de ouder drugs of alcohol gebruikt, of op een andere manier niet in staat is om normaal uit de slaap te ontwaken. Baby’s hebben ingebouwde alarmsystemen die hen wekken als hun lucht wordt verminderd. Heb je ooit een baby buiten gehad op een winderige dag? De jonge baby raakt snel in paniek als de wind in zijn gezicht waait en hij geen adem kan halen. Een baby die zich verslikt zal ook alarmerend reageren. Als u over uw baby heen rolt, wordt u wakker van een geschrokken baby die instinctief huilt van het ongemak. Een andere reden waarom het onwaarschijnlijk is dat u over uw baby heen rolt, is dat volwassenen in bedden zonder spijlen slapen. Vallen we van het bed? Ik niet. Je hebt dezelfde mogelijkheid om van je baby af te blijven.
Op het gevaar af seksistisch te klinken, zal ik zeggen dat ik geloof dat moeders, in veel gevallen, zich ’s nachts meer bewust zijn van de baby dan vaders. Moeder natuur bepaalt dat moeders het grootste deel van de babyzorg doen, terwijl vaders op voedseljacht gaan. Wij lieten onze baby tussen mij en de muur slapen en papa sliep aan de buitenrand.
Dr. William Sears houdt vol dat het veel veiliger is voor baby’s om bij hun ouders te slapen dan om niet bij hen te slapen. Wiegendood eist elk jaar meer baby’s dan sterfgevallen veroorzaakt door het familiebed. Het aantal sterfgevallen door het gezinsbed is gemiddeld 64 per jaar, terwijl het aantal sterfgevallen door het ledikant ongeveer 2500 bedraagt.
Ik vraag me af waarom de CPSC en JPMA er niet in geïnteresseerd zijn om van het gezinsbed een veilige omgeving te maken. Ik vraag me af waarom de twee organisaties hebben samengewerkt in de eerste plaats. Zou het zijn om ons meer wiegjes te laten kopen? Ik hoop het niet. De JPMA is een multi-miljoen dollar industrie die er van profiteert dat bange ouders naar buiten rennen en wiegjes kopen.
Hoe nauwkeurig zijn de gegevens die de CPSC gebruikt om hun bewering te ondersteunen dat het familiebed onveilig is? “Er zijn verontrustende aanwijzingen in advertenties dat de informatie waarop deze definitieve beweringen zijn gebaseerd onvolledig, onbetrouwbaar en misleidend is. De gegevens van de CPSC zijn verzameld uit overlijdensakten, lijkschouwersrapporten en andere anekdotische bronnen. Omstandigheden rond de sterfgevallen, zoals dronkenschap van de ouders, worden in deze verslagen niet geregistreerd. Bovendien is de vaststelling van de doodsoorzaak vaak subjectief en zelfs in vergelijkbare situaties niet altijd consequent. In veel delen van het land worden baby’s die aan SIDS of andere lichamelijke aandoeningen in het ouderlijk bed zijn overleden, vaak geregistreerd als gevallen van overslapen.”-iVillage/ParentsPlace.com
Ik wil dat de CPSC een onbevooroordeeld rapport opstelt over de verschillende soorten slaapgelegenheden die er zijn. En ze moeten het onafhankelijk van JPMA doen. Ouders hoeven niet bang te zijn om geld uit te geven aan een wiegje. Ze moeten weten dat ze de rapporten van de CPSC kunnen vertrouwen.
Als u het familiebed wilt beoefenen, maak er dan een veilige omgeving van en geniet van het gezelschap van uw baby’s. Als u zich er niet prettig bij voelt, schaf dan een veilig bed voor uw baby aan en zet het dicht bij uw bed.
Bedenk dat u uw instincten moet volgen, wees veilig en geniet van uw kinderen.
Dit artikel verscheen voor het eerst in het tijdschrift The Wise Mother, gepubliceerd in Salt Lake City, Utah.