Conrad Anker, aanvoerder van The North Face Global Athlete Team en een van ’s werelds meest gerespecteerde bergbeklimmers, had niet verwacht dat hij een ouder zou worden. In 1999 verloor Anker zijn beste vriend en regelmatige klimpartner Alex Lowe, een 40-jarige vader die algemeen wordt beschouwd als de grootste bergbeklimmer van zijn generatie, aan een lawine in Tibet. De twee mannen, die deel uitmaakten van een team dat probeerde de eerste Amerikanen te worden die een top van 8.000 meter beklommen, hadden samen met expeditiecameraman David Bridges hoog op de hellingen van de 26.289 voet hoge Shishapangma gewandeld toen de dodelijke lawine de zuidwand van de berg naar beneden scheurde. Anker raakte ernstig gewond ⏤ gebroken rib, ingeslagen hoofd⏤ maar hij werd niet begraven. Lowe en Bridges hadden minder geluk.
Het team heeft twee dagen naar hen gezocht.
Terug thuis in Bozeman, Montana, deed Anker alles wat in zijn vermogen lag om Lowe’s weduwe Jenni te helpen bij de opvoeding van haar drie jongens, die toen 5-, 8- en 12-jaar oud waren. Hij en Jenni brachten steeds meer tijd met elkaar door en werden uiteindelijk verliefd op elkaar (hun verhaal is opgetekend in de documentaire Meru uit 2015). Het was een verrassing, maar Anker nam het ouderschap op zich, dat hij benaderde op dezelfde manier als hij bergbeklimmen benaderde – met diep respect en een verlangen naar meesterschap. Hij wilde ook dat de Lowe-jongens in de voetsporen van hun vader en in de natuur zouden treden.
“Buiten zijn leert je zelfredzaamheid, samenwerking binnen een groep, en brengt een gevoel van nederigheid en acceptatie van andere mensen naar boven,” zegt hij ⏤ maar erkent dat tegen de tijd dat hij in het Lowe-gezin integreerde, de jongens al outdoorsy waren. “Naar buiten gaan was een integraal onderdeel van de manier waarop Jenni en Alex hen hebben opgevoed.”
Anker en Jenni planden familiewandelingen en gingen met de jongens skiën in de nabijgelegen Bridger Bowl. In de voorjaarsvakantie stapte iedereen in het busje voor een outdoor vakantie, meestal in de woestijn van zuidelijk Utah. En natuurlijk klom Anker met de jongens ⏤ als ze interesse toonden, wat ze vaak deden.
Toch wilden Anker en Jenni niet alleen bergbeklimmers opvoeden. Ze wilden welgevormde jonge mannen opvoeden. Ze besloten de jongens te verplichten drie doelen te bereiken die niets met het buitenleven te maken hadden: een muziekinstrument bespelen, een tweede taal spreken, en naar de universiteit gaan. (Anker merkt op dat ze niet eisten dat de jongens zouden afstuderen aan de universiteit, maar dat ze wilden dat ze er een weloverwogen beslissing over zouden nemen.)
Toen de jongens tiener werden, beseften Anker en Jenni dat het opvoeden van buitenkinderen in de V.S. een sociale prijs met zich mee kan brengen, en dus lieten ze hen zelf kiezen hoe ze hun vrije tijd wilden doorbrengen. Alle drie bleven ze zich aangetrokken voelen tot het buitenleven, waarbij Max het meest in de voetsporen trad van zijn biologische en adoptievader. Toen hij 18 werd, vroeg hij Anker hem te helpen bij de beklimming van Denali, de hoogste berg in Noord-Amerika. (De twee probeerden het, maar keerden uiteindelijk net voor de top van 20.146 voet om vanwege een onweersbui.)
“Onze kinderen waren een soort buitenbeentjes als het op georganiseerde sport aankwam,” zegt Anker. “Sam zat op het voetbalveld naar de wolken te staren.” Maar hij denkt dat het de moeite waard is. “Georganiseerde sporten, met hun focus op competitie, geven je niet dezelfde vaardigheden.” Hoewel als een van hun drie zonen niet zo sportief was geweest, had het voor hem en Jenni niet uitgemaakt. “Ze kregen de basisbeginselen al op jonge leeftijd mee en waren vrij om hun eigen weg te gaan en te creëren naarmate ze opgroeiden,” zegt hij. Zolang een kind niet destructief is voor zichzelf, andere mensen of dieren, voegt Anker eraan toe, en iets heeft waar hij gepassioneerd over is – wat net zo goed Lego kan zijn als bergen – is het allemaal goed.