We hebben onze experimentele teksteditor, Emphasis AI, gebruikt om de openingszinnen van vijf populaire romans te analyseren. Dit is wat we hebben gevonden.
“Het was een heldere koude dag in april, en de klokken sloegen dertien.”
Als het op eerste zinnen aankomt, is de openingszin van George Orwells 1984 een klassieker. In The Guardian noemt Robert McCrum, auteur van The Story of English, de zin “natuurlijk”, “meeslepend” en “kristalhelder”. De Telegraph noemt het een van de 30 beste openingszinnen in de literatuur. Het is zelfs een onderwerp van discussie op Reddit, waar het is beschreven als “vreemd” en “verontrustend.”
De kracht van deze zin is besproken sinds de publicatie van Orwell’s meesterwerk in 1949. Algemeen wordt aangenomen dat de zin zo’n sterke indruk maakt omdat hij snel een gevoel overbrengt dat er iets niet helemaal klopt.
Wij zijn het eens met deze analyse, maar wij vinden ook dat ze de kern van de zaak volledig mist. De eerste regel van 1984 laat zo’n sterke indruk achter omdat Orwell hem groen heeft gemaakt.
Emphasis AI classificeert elke zin met zeven tekens als een groene zin. In het bovenstaande voorbeeld zijn de gemarkeerde woorden allemaal tekens, die kunnen worden opgevat als betekeniseenheden.
Wanneer een zin zeven tekens bevat, gebeurt er iets interessants. De zeven tekens vormen samen een nieuwe cognitieve eenheid. Als gevolg daarvan kunnen groene zinnen een levendige indruk achterlaten in de geest van de lezer, waarbij vaak een beeld, gevoel of emotie wordt opgewekt.
In groene zinnen treedt meestal een effect op als het laatste woord wordt gelezen. Door “dertien” aan het eind van de eerste regel van 1984 te plaatsen, versterkt Orwell het. Het resultaat is een “dwingende” zin die lezers tot op de dag van vandaag “verontrustend” vinden.
When To Go Green
Omdat zeven tekens samen een nieuwe cognitieve eenheid vormen, kunnen groene zinnen een miniatuurwereld van betekenis lijken op te roepen. We zien dit in de eerste regel van William Gibsons Neuromancer, die op bewonderenswaardige wijze de cyberpunk-esthetiek van de auteur weergeeft.
Groene zinnen kunnen bij lezers ook een gevoel van verwachting opwekken. In de openingszin van Haruki Murakami’s Kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren staat het meest provocerende woord, “sterven”, aan het eind van de zin.
Een van de effecten die dit teweegbrengt is een verlangen om te weten waarom Tazaki alleen maar aan doodgaan kon denken. Dat verlangen stimuleert de lezer om verder te lezen.
Groene zinnen combineren heel goed met de andere kleuren zinnen. In de openingsalinea van History of a Pleasure Seeker laat Richard Mason een groene zin volgen door een blauwe zin. Hierdoor kan de interesse die in de groene zin is opgewekt, zich concentreren in de laatste woorden van de blauwe zin, waar Mason de plot introduceert.
Het resultaat is een roman die lezers al in de eerste twee zinnen aan de haak slaat.
Green’s not the Only Way to Go
Maar een eerste zin hoeft niet groen te zijn om geweldig te zijn. Caitlin Doughty demonstreert dit in de openingsalinea van haar memoires, Smoke Gets in Your Eyes: And Other Lessons from the Crematory.
Doughty’s beslissing om haar eerste zin geel te maken, stelde haar in staat de nadruk te leggen op het ongerijmde idee van het scheren van een lijk. Vervolgens pakt ze haar lezers in met dezelfde kleurencombinatie die Mason in zijn boek gebruikte. Het effect is verrassend, levendig, en zeer leesbaar.
Help ons Emphasis AI te verbeteren door beta-tester te worden! Beta-testen is eenvoudig. Probeer het programma hier uit, en laat uw feedback hier achter.
Meer van Emphasis AI
- Emphasis AI Is Live!
- The Neuroscience Behind Emphasis AI
- Jean Toomer’s Cane Is a Masterpiece of Emphasis
Dit artikel is geoptimaliseerd met behulp van emphasis.ai