Nog geen jaar na mijn eerste baan, als commercieel litigator bij een van de meest prestigieuze advocatenkantoren van Amerika, vertelde een partner me dat ik een “perceptieprobleem” had.” Hij zei dat mijn werk er voor hem niet toe deed. Hij stelde voor dat ik het probleem zou verhelpen door om te beginnen kauwgomballen op mijn bureau te leggen.
Terwijl ik me een hele tijd op mijn hoofd krabde, realiseerde ik me dat iemand vertellen dat ze een “perceptieprobleem” had, een verklede manier was om haar te vertellen dat ze er gewoon niet bij hoorde. Niet zo’n probleem, totdat dat onvermogen om erbij te horen de enige bron van inkomsten van die persoon kan elimineren en, in mijn geval, het prille begin van een carrière kan ruïneren.
Ik was naar scholen gegaan en had sociale contacten gehad in contexten waarin ik geen andere keuze had dan me te onderscheiden, en ik had lang voordat ik rechten ging studeren besloten dat ik altijd mezelf zou blijven: een kortharig, meestal in panty’s en kleurige kleren gekleed, jeugdig temperamentvol, wilskrachtig zwart meisje. Ik ben niet veranderd, en ik ben mijn eerste baan als advocaat niet kwijtgeraakt. Ik ben dat gesprek ook nooit vergeten. Toen ik naar Top Chef seizoen negen keek, kon ik het niet helpen dat deelneemster Beverly Kim een “perceptieprobleem” had. Ze werd in het slechtste geval gepest en in het slechtste geval niet geliefd (op een paar uitzonderingen na). Haar probleem kon niet alleen worden verklaard door geslacht en etniciteit, want Kristen Kish, ook een Koreaans-Amerikaanse vrouw, die meedeed aan Top Chef seizoen tien, werd aanbeden door haar castgenoten. Kims probleem kon ook niet worden verklaard door haar werk, want net als Kish vocht ze zich, nadat ze in de elfde aflevering van de hoofdwedstrijd was uitgeschakeld, door de “Last Chance Kitchen” en kon ze zich bij haar castgenoten voegen voor de finale.
Uiteindelijk won Kish en verloor Kim, en Kims “perceptieprobleem” heeft waarschijnlijk een rol gespeeld bij haar nederlaag.
Kims Top Chef-bio geeft ons een eerste aanwijzing over hoe haar castleden haar misschien hebben gezien. We leren dat ze “beïnvloed is door de kookkunst van haar moeder … haar stijl is de moderne Aziatische keuken … Ze gelooft in koken vanuit haar hart, want als het haar opwindt, zal het anderen ook opwinden. Als ze een levensmiddel zou zijn, zou ik kimchi zijn omdat het funky, pittig en verslavend is, wat past bij mijn excentrieke, maar soulvolle persoonlijkheid”, zegt ze. Hoewel Kim’s bio vermeldt dat ze een formele opleiding in de culinaire kunsten heeft gehad, is de overweldigende boodschap dat Kim kookt vanuit de ziel en put uit haar etnische achtergrond en erfgoed voor inspiratie.
Het is geen geheim dat de perceptie van een chef-kok van kleur die kookt vanuit de ziel en zijn voedsel categoriseert als etnisch, is dat hij misschien niet per se de meest bekwame is. Kijk maar eens naar mijn eerste column voor een voorbeeld van hoe de vaardigheid van een chef door critici wordt gebagatelliseerd wanneer hij “etnisch” is en besluit etnisch voedsel te koken.
De biografie van Kish is veel korter. Ook zij is formeel opgeleid, maar haar “persoonlijke stijl is de moderne en hedendaagse Franse keuken met Italiaanse invloeden. Haar favoriete gerecht is een Franse macaron. De Franse keuken wordt algemeen beschouwd als de gouden standaard van de traditionele keuken.
Tot nu toe kleurt Kish binnen de lijntjes; Kim niet zo.
Nu eens kijken naar de grieven van Kims castgenoten:
Pisode vijf
Tijdens het werken in een kleine keuken met de andere deelnemers, klaagt Kim over mede-deelneemster Nyesha Arrington, laat ze haar vergiet staan en verplaatst ze Arrington’s materiaal. Kim beweert dat ze “alleen stond” en dat iedereen “overal spullen achterliet.”
Aflevering Zes
Deelneemster Heather Terhune vliegt uit de bocht omdat ze vindt dat Kim, die vierhonderd garnalen moest pellen, ontpitten en snijden, niet snel genoeg werkte. Terhune merkt op: “Als dat mijn kok was en hij was twee dagen bezig met garnalen, zou ik door het dak gaan. Ze voert het argument opnieuw aan in de reüniespecial, waarbij ze souschef vervangt door voorkok. Opmerking: Kim is een chef-kok en Terhune’s gelijke. Terhune raakte gefixeerd op Kim’s garnalenbereiding toen de belangrijkste blunder in die aflevering draaide om slechte timing bij het bereiden van steaks. De chef-kok die verantwoordelijk is voor de laatste taak wordt geëlimineerd uit de competitie.
Episode Zeven
Terhune klaagt dat Kim “niet denkt als een chef-kok.”
Terhune waarschuwt Kim dat Terhune niet naar huis wordt gestuurd omdat ze een gerecht maken dat “te Aziatisch” is.
Terhune gaat in haar eentje koken in haar eigen stijl en dreigt: “Misschien moeten we ook nadenken over de naam van ons gerecht. Ik wil niet dat het lijkt alsof het een volledig Aziatisch gerecht is.”
Terhune klaagt over het gebrek aan eenheid in haar team: “Ik had het gevoel dat ik niets te zeggen had over ons gerecht. Ik bleef maar zeggen dat ik niets Aziatisch wilde doen.”
Aan de jurytafel gaat Terhune opnieuw tekeer over Kims trage garnalenbereiding tijdens de vorige uitdaging, en gebruikt dat op zichzelf staande incident om Kims werkethiek als geheel in twijfel te trekken.
Andere castleden merken op dat Kim oneerlijk is behandeld tijdens de aflevering en tijdens de reünie roept jurylid Tom Colicchio uit dat hij nog nooit zoiets heeft gezien als Terhune’s behandeling van Kim, in de geschiedenis van Top Chef.
Aflevering tien
In “Restaurant Wars,” splitsen de deelnemers zich op in twee teams die elk een restaurant vanaf de grond opbouwen.
Castgenoot Sarah Grueneberg vraagt Kim om olijven te vinden voor Gruenebergs gerecht. Als Kim besluit zich op haar eigen gerecht te concentreren in plaats van haar te helpen, leest Grueneberg Kim neerbuigend de les over de noodzaak van teamwork.
Een andere castlid, Lindsay Arnold, schreeuwt tegen Kim: “Waarom ben je aan het opdienen met een verdomde plastic lepel?”
Arnold zegt later tegen Kim dat het haar spijt: “Het spijt me als ik het op jou afreageerde, maar je verpestte mijn gerecht.”
Grueneberg doet mee en zegt tegen Kim: “Lindsay heeft lang met je aan dat gerecht gewerkt.”Lindsay en Sarah behandelen me zeker als een kind.”
Opnieuw, Kim is zelf een chef-kok en hun gelijke in de keuken.
Episode Eleven
Pleidend voor de jury, blijft Kim bij het feit dat ze kookt “uit het hart.” Ze wordt geëlimineerd uit de competitie.
Last Chance Kitchen
Als afleveringen twaalf tot en met veertien worden uitgezonden, gaat Kim de strijd aan met hun respectievelijke verliezers in Last Chance Kitchen, de aparte webserie van de show waarin de geëlimineerde deelnemers strijden om de kans om zich weer bij de Top Chef-finalisten te voegen.
Aan het begin van elke tweedekanswedstrijd vraagt chef-kok Colicchio aan het publiek, dat bestaat uit leden van de cast die in eerdere rondes van het Last Chance Kitchen-toernooi zijn geëlimineerd, of ze zouden wedden op Kim om de volgende ronde te winnen. Allen antwoorden steevast met stilte. Kim is aanwezig bij deze Q5257>A sessies. Ze verslaat elke chef-kok in Last Chance Kitchen.
In de laatste ronde van deze wedstrijden zegt castlid Dakota Weiss geringschattend: “Beverly heeft weer Aziatisch gekookt. Natuurlijk deed ze dat. Dat is haar stijl.” Merk op dat tegen de tijd dat Weiss deze opmerking maakt, Kim met succes door alle rondes was gekomen waarin ze andere soorten gerechten moest koken (tegen Nyesha Arrington met mediterrane ingrediënten, en tegen Chris Crary in een lamskotelet-marshmallow krachtmeting).
Kim wijst erop: “Als je een Italiaanse chef-kok bent, ga je Italiaans koken. Ik bedoel, daar is niets mis mee. Al die negatieve meningen over mezelf zijn allemaal leugens.” En ze heeft gelijk. Fabio Viviani van Top Chef seizoen vijf kookte consequent Italiaans en werd daarvoor geprezen en aanbeden.
Episode Vijftien
Kim komt terug naar de finale van de hoofdwedstrijd en kookt zalmtartaar en langzaam geroosterde char. Jurylid Colicchio merkt op dat Kim geen Aziatische smaken heeft gebruikt in haar kookkunsten (zoals hij bijna elke keer doet als ze die niet heeft gebruikt gedurende het seizoen), en ze wordt geëlimineerd.
Een opmerking over Kims persoonlijkheid
Tijdens de reünie beweert Terhune dat Kim in de competitie “zichzelf niet vertrouwde en dat ze al die vragen zou stellen.” Kim legt uit: “Teamwork is vragen stellen en ervoor zorgen dat we op één lijn zitten. Ik heb wel vertrouwen, maar het komt er op een andere manier uit.” Bewust van het vooroordeel tegen haar communicatiestijl, geeft zelfs Kim zelf toe dat ze “de rustige, lieve kant thuis wilde laten,” maar dat niet kon.
We weten dat professionele keukens mannelijk dominant zijn en dat stereotype mannelijke attributen worden geprezen en aangemoedigd in alle chef-koks, man en vrouw. Het is onduidelijk of Kim – die grif toegaf dat ze opgroeide met de wens een huisvrouw te zijn die het grootste deel van haar tijd in de keuken doorbrengt, zoals haar Koreaanse moeder – haar culturele identiteit ziet als verbonden met een minder agressieve communicatiestijl. Kuniko Yagi, een in Gunma (Japan) geboren deelneemster aan het tiende seizoen, wiens favoriete gerecht een “family-style hot pot dish” was, werd geschrapt omdat ze “moeilijk nee kon zeggen”. Wanneer een vrouwelijke chef-kok door andere vrouwen wordt bekritiseerd omdat ze typisch vrouwelijke persoonlijkheidskenmerken vertoont en die kenmerken ook nog eens cultureel bepaald zijn, weerspiegelt die kritiek ook nog eens een cultureel vooroordeel.
Het lijkt er dus op dat in de perceptie het grote gebrek van Kim haar Koreaans-zijn was, dat zowel tot uiting kwam in haar kookkunst (toen ze Koreaans geïnspireerde gerechten serveerde, suggereerden haar castgenoten dat ze voor de makkelijke weg koos en geen teamspeler was; toen ze andere invloeden gebruikte, veronderstelden de juryleden dat ze een enorm risico had genomen) als, mogelijk, in haar communicatiestijl. Haar weigering om te assimileren – niet haar vaardigheidsniveau of werkethiek – zorgde ervoor dat de andere chef-koks haar bekwaamheid en kracht in de keuken in twijfel trokken.
Van haar kant zeilde Kristen Kish door de eerste elf afleveringen van de competitie en ook door Last Chance Kitchen. Alleen, in het geval van Kish was er nauwelijks sprake van de etnische invloeden in haar kookkunst of haar persoonlijkheid, en haar castgenoten wedden consequent op haar om te winnen. De etnische afkomst van Kish komt pas in de finale ter sprake, als ze haar Filippijnse castgenoot Sheldon Simeon om sesamolie vraagt, waarop hij antwoordt: “You’re going Asian. Jij kookt niet Aziatisch, Aziatisch persoon.” Kish antwoordt, “Het is een blank Aziatisch persoon.” We ontdekken in de laatste aflevering dat Kish van plan was om een deel van haar winst te gebruiken om naar Korea te gaan “om te zien waar ze vandaan kwam”, omdat ze als vier maanden oude baby was geadopteerd in een blank Amerikaans gezin.
Ik beweer niet dat Kish het niet verdiende om te winnen of dat ze niet trouw was aan haar eigen identiteit; ik beweer dat Kim onverdiend werd gepest vanwege de hare. We moeten erkennen dat Kims “perceptieprobleem” een obstakel was waar ze constant mee worstelde, naast wat er van haar werd verlangd tijdens de kookuitdagingen van de show. En hoewel de jury nooit Kim’s vaardigheidsniveau in twijfel trok, moeten we ons afvragen of ze verloor – en mogelijk haar carrière en zeker haar directe financiële traject veranderde – uiteindelijk omdat ze gewoon werd afgemat en onder druk werd gezet door haar castgenoten. Het was een vreemde keuze van haar om zo dicht bij de finish haar “Aziatische smaken” te laten varen.