Het heeft me meer dan tien jaar gekost om erachter te komen wat ik met mijn leven wilde doen.
Sinds ik in 2011 afstudeerde – met dubbele eer en twee graden (in criminologie en psychologie) – heb ik ten minste zeven banen gehad. Ik begon als claims management specialist bij een zorgverzekeraar, maar werd na 11 maanden ontslagen. Ze vertrouwden me niet met de telefoon. De marine liet me vallen tijdens het sollicitatiegesprek. Zes maanden bij een advocatenkantoor volgden. Engels onderwijzen (na eerst het certificeringsproces te hebben voltooid) was waar ik enig succes had – ik gaf drie jaar les op drie verschillende scholen in het buitenland in Jakarta.
In 2016 veranderde ik opnieuw van koers. Ik ging terug naar school, behaalde een masterdiploma, en werd journalist.
Het is werk, niets persoonlijks…
Waarom al dit heen en weer stuiteren? Ik had geen idee dat ik ADHD had tot laat in 2019.
Het is alsof je een bijziend paard bent dat uit de stal op een renbaan wordt geleid. Iedereen vertelt je dat je een snelle hengst bent en geen probleem zult hebben om de race te winnen, maar je kunt de baan niet zien en blijft op topsnelheid in hindernissen rennen die iedereen duidelijk kan zien – en springen.
Een verontrustend patroon dook overal op waar ik werkte: Na zes of negen maanden zou zich een enkel, meestal vrij slecht incident voordoen dat mijn bazen ongemakkelijk en een beetje verward zou maken.
Mijn hersenen zouden onmiddellijk springen van “er is iets een beetje misgegaan” naar “ik word helemaal weer ontslagen”, wat eng is. Dan vroeg ik hardop of ik ontslagen werd, wat natuurlijk alleen maar het idee in hun hoofd bracht.
Zo gestrest van angst, stopte ik met slapen terwijl ze overwogen de zaak aan personeelszaken voor te leggen. De stress en het gebrek aan slaap zouden me niet in staat stellen mijn probleem rationeel te behandelen. Voeg daarbij persoonlijkheidskenmerken zoals grapjes maken als je nerveus bent, en dingen die eigenlijk prima zijn, ontaarden snel in een ruzie.
Dag in dag uit schaamde ik me voor kleine fouten en details die ik over het hoofd had gezien en kwam terug met korte, scherpe antwoorden, of een gehaast en vaak onhandig excuus/redenering die veel meer was dan nodig was. Ik leerde niet mijn mond te houden, me te verontschuldigen voor kleine dingen, en gewoon rustig uit te leggen wat er gebeurd was tot ik 27 was.
Tot managers werd ik steeds onvoorspelbaarder en afgeleid, maar was verder een goede werknemer. Ik was gewoon “raar” en luidruchtig, een potentieel probleem voor bazen die dan “niet wisten hoe ze met me om moesten gaan”. Ze werden gealarmeerd en achterdochtig – niet in het minst vanwege mijn snel groeiende geschiedenis van afleidbaarheid, gebrek aan aandacht voor details, en eigenzinnigheid.
Wanneer ik geconfronteerd werd, raakte ik in paniek en struikelde ik over mijn woorden en raakte ik in de war over wat wel en niet echt was. Ik sprong ertussen en maakte zinnen af. Ik daagde mensen uit en ondervroeg ze intens en agressief om controle over de situatie te krijgen. Er was nooit een specifieke reden voor mijn onhandige of buitensporige acties – we wisten niet waarom ik vergeetachtig was. Waarom ik niet bij de les kon blijven. Waarom ik kritiek zo slecht opnam. Gezien hoe hard ik mijn best deed, had het geen zin.
HR-vergaderingen en andere rampen
Formale HR-vergaderingen waren onvermijdelijk, en dat gold ook voor mijn reacties.
Ik zou defensief en intens worden, wat verwarrend genoeg gepaard ging met een intelligent, goed gepland argument dat op papier werd geschreven met de logica en helderheid van een advocaat. Het generieke, zakelijke proces werd meestal geleid door iemand die er niet echt om gaf, maar voor mij voelde het alsof mijn leven op het spel stond.
In het moment, zou ik sterk betrokken zijn, maar alleen de superlatieve versie verwerken van wat er werd gezegd. Ik onthield nooit iets positiefs, zou irrelevante punten uitpikken, en zo effectieve communicatie verstikken. Nog zo’n verwoestend patroon.
Als het uit de hand liep, kreeg ik psychologische hulp van mijn huisarts. Ik haalde alle tests voor angst en depressie en de dokters concludeerden altijd dat dat het probleem was. De ADHD gedragingen bleven jaren onopgemerkt, gedurende welke tijd ze steeds meer frustratie en verwarring veroorzaakten bij mezelf en degenen die me steunden.
Het trieste is dat ik van mijn banen hield – allemaal – en mezelf definieerde door elk van hen. Het voelde altijd persoonlijk omdat het zo was. Ik werkte hard, maar werd uiteindelijk toch ontslagen. Ik wilde niemand in de steek laten, maar dat deed ik wel. Als je niet goed wordt gesteund, is dat schuldgevoel en die frustratie hartverscheurend.
Ik kon niet begrijpen dat ik me niet zo ongelukkig hoorde te voelen en dat mijn problemen geen persoonlijke fout waren.
Leren van verlies
Al dat baanverlies en herstel hebben me veel geleerd. Dit is wat ik heb geleerd:
- Luister naar de stem in je hoofd. Als het je zegt, “Ik wil hier niet zijn,” ga dan weg. Je zult er geen spijt van krijgen.
- Geestelijke gezondheid is belangrijker dan een loonstrookje. Je baan verliezen met je geestelijke gezondheid intact is veel beter dan maandenlang het gevoel te hebben incompetent te zijn. Je vindt wel een manier om rond te komen tot de volgende baan voorbij komt.
- Het is ook ok om dingen af te schrijven als een slechte dag. Je bent niet perfect. Perfectie bestaat niet.
- Sta op en klaar de klus. Denk aan wat Confucius zei. “Onze grootste glorie is niet dat we nooit vallen, maar dat we elke keer als we vallen weer opstaan.” Het is waar. Wanneer je zo vaak gevloerd bent, maakt de wil om jezelf op te rapen en door te gaan jou en je ondersteunende netwerk sterk – en is veel waardevoller dan de baan die je verloor.
- Leer van elke ervaring. Neem de tijd om na te denken over wat je wel en niet leuk vond in de baan die je net bent kwijtgeraakt en wat je wilt in je volgende baan. Schrijf het op. Leer ervan.
Succes eindelijk
Schrijven heeft me altijd geholpen me te concentreren en me duidelijkheid te geven. Het is een geweldig hulpmiddel, want het stelt me in staat mijn gedachten te bewerken, te herformuleren en te reorganiseren. Als ik op mijn chaotischst ben en me kwetsbaar voel, helpt schrijven me om complexe problemen te begrijpen en onder ogen te zien, en zo ben ik in mijn huidige carrière terechtgekomen: de journalistiek.
Werken als journalist is uitdagend, gerespecteerd (nou ja…), divers, snel, gebaseerd op feiten, en toch ook creatief. Het geeft me een manier om een verschil te maken en heeft een vleugje showmanschap, ook. Dat is waarom ik ervan hou.
Ik denk dat ik eindelijk op de juiste plaats ben aangekomen. Het enige wat ik hoef te doen is minder praten, goed luisteren, geen uitvluchten zoeken en vragen stellen als dingen niet kloppen – zelfs als dat onhandig is – een natuurlijke habitat voor een nieuwsgierige ADHD geest.
SUPPORT ADDITUDE
Om ADDitude’s missie van het bieden van ADHD onderwijs en ondersteuning te steunen, kunt u overwegen een abonnement te nemen. Uw lezerspubliek en uw steun maken onze inhoud en ons bereik mogelijk. Dank u.
Gewijzigd op 28 juli 2020