Dus, ik heb ontdekt dat sinds ik niet meer regelmatig drink… wanneer ik ook maar deelneem aan enige vorm van alcoholische substantie (ik wild beschamend en schandalig vervelende dingen doe). Ik denk dat dit heeft geleid me om te geloven dat mijn mentale toestand, lichamelijke gezondheid, en de algehele welzijn zou beter af zijn zonder de consumptie van alcohol niet langer.
Gisteren ging ik naar een boozy brunch met een aantal vrienden die ik ben nogal dol op, maar zodra ik had 2,5 drankjes in mijn systeem, ik verloor mijn shit. Ik kan niet stoppen, er waren geen remmen in verband met het laten van op de drank. Ik reed uiteindelijk (GROOT NEE NEE) naar een avondkerkdienst, zat 8 minuten alleen in de aula, dronk een koffie, en nam mijn zuipende reet mee naar huis om te huilen en me alleen te wentelen. Toevallig is dit niet het enige wat ik die avond deed…ik belde ook (helaas) zo’n 12 keer met mijn ex. Niets doet je meer als hondenstront voelen dan jezelf in verlegenheid te brengen tegenover een recente en langdurige ex die gelukkig verder gaat met een nieuw iemand.
Ik wil mezelf gewoon niet meer haten. Ik wil geen dingen googelen als “minst rommelige manier om jezelf te doden” en denken over het rijden van mijn auto van de top van parkeergarages elke keer als ik alleen ben en parkeren. Ik wil me veilig, geliefd en geborgen voelen. Die realiteit lijkt ver weg. Onbereikbaar. Alleen iets dat toegankelijk is voor anderen en niet voor mij. Hoe kom ik daar? Ik weet dat het niet 3 dronken voicemails achterlaten is, smekend om aandacht van iemand met wie ik het een jaar geleden heb uitgemaakt. Er komt nog meer… denk ik.