Salon Kitty begon als een gewoon bordeel – en veranderde vervolgens in een door de Nazi’s gerund spionagebedrijf dat werd gebruikt om buitenlanders geheimen te ontfutselen en ontrouwe Duitsers te betrappen.
ullstein bild via Getty ImagesDe locatie van de nieuwe Salon Kitty, herbouwd nadat het origineel was gebombardeerd, zoals te zien na de Tweede Wereldoorlog.
Gelegen in een welvarende wijk van Berlijn, begon Salon Kitty als een doorsnee bordeel van hoge kwaliteit. Maar tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd het veel meer dan dat.
Salon Kitty werd vanaf 1939 een nazi bordeel. Zijn missie: Met alcohol en vrouwen buitenlanders verleiden tot geheimen voor de nazi’s en Duitsers verleiden hun mening over het nazi-regime te geven.
Later werd in een beruchte X-rated film (genaamd Salon Kitty) een fictief verslag van deze operatie uitgebeeld. Het echte verhaal is echter op zijn eigen manier net zo ongelooflijk.
Salon Kitty was eigendom van Katharina Zammit, die Kitty Schmidt heette. Ze runde de zaak sinds het begin van de jaren dertig voordat ze in 1938 probeerde het land te ontvluchten.
Ze bereikte de Nederlandse grens maar werd tegengehouden voordat ze het land kon verlaten. Toen werd ze meegenomen voor een ontmoeting met Walter Schellenberg, die werkte voor de nazi-inlichtingendienst genaamd Sicherheitsdienst (SD).
Wikimedia CommonsWalter Schellenberg (links) en Reinhard Heydrich
Schellenberg en SS Generaal Reinhard Heydrich kwamen toen met het “Operatie Kitty” plan en gaven Schmidt een ultimatum: of meewerken aan het plan of naar een concentratiekamp gestuurd worden.
De Nazi’s vertelden Schmidt dat ze Salon Kitty kon blijven runnen zoals ze altijd had gedaan en de vrouwen die er werkten konden blijven werken, business as usual. Ze hoefde alleen maar een groep van 20 extra prostituees toe te voegen die ze alleen zou voorstellen aan door de Nazi’s aangewezen klanten – en ze moest accepteren dat overal microfoons werden verstopt, samen met een afluisterruimte in de kelder.
Maar voor de rest zouden de zaken in Salon Kitty als vanouds gaan.
WikimediaKitty Schmidt (links) met haar dochter.
Nadat Schmidt instemde met het bedrijf, begonnen Schellenberg en andere leden van de SS met het treffen van regelingen voor de nieuwe Salon Kitty. Ze arresteerden prostituees uit heel Berlijn en kozen de mooiste uit om te rekruteren voor het bordeel.
Schellenberg gaf ook een dossier door aan nazi-administratieve kantoren in Berlijn waarin stond dat ze op zoek waren naar vrouwen en meisjes die intelligent waren, meertalig, groot in nationalisme, en “man-gek”.
Eindelijk werden 20 vrouwen geselecteerd voor Salon Kitty’s speciale groep en begin 1940 waren de zaken in gang gezet. Deze vrouwen waren getraind in het herkennen van militaire uniformen en zouden hooggeplaatste partijfunctionarissen en buitenlandse diplomaten meenemen naar de slaapkamers waar ze hen tot rust zouden brengen, hen alcohol zouden geven en met hen naar bed zouden gaan.
Al die tijd was er een Nazi officier in de kelder, die meeluisterde dankzij geheime microfoons die in de kamer waren geplaatst en alles opnamen wat er gebeurde. Later konden ook de Britten meeluisteren dankzij een door hen geplaatste tap, maar daar kwam voor hen niet veel van terecht (al luisterden ze wel de “lesbische shows” af waarvan propagandaminister Joseph Goebbels genoot).
De vrouwen zelf werden niet ingelicht over de microfoons en kregen de opdracht een verslag te maken van elke ontmoeting die ze hadden.
Rapporten van welke aard dan ook over deze ontmoetingen zijn nu ongelooflijk schaars, maar bronnen zeggen dat de schoonzoon en minister van Buitenlandse Zaken van de Italiaanse dictator Benito Mussolini het bordeel bezocht en werd betrapt op een bandopname over hoe hij en Mussolini privé grappen maakten over Hitler en hem een “belachelijke kleine clown” noemden.
Naast buitenlandse diplomaten gebruikten de nazi’s deze zelfde technieken om andere nietsvermoedende nazi’s te bespioneren die verdacht werden van ontrouw, die te horen kregen naar Salon Kitty te gaan en de codezin te gebruiken “Ik kom uit Rothenburg.”Ik kom uit Rothenburg.”
En de Nazi’s die meewerkten aan de Salon Kitty operatie maakten soms “inspecties” van het pand waarbij ze de dames konden zien en, misschien terzijde van Goebbels, het voorrecht hadden dit te doen met de microfoons uitgeschakeld (Heydrich was naar verluidt bijzonder wreed tegen de vrouwen tijdens deze “inspecties”).
Maar de operatie kwam tot een einde tijdens een Britse luchtaanval in juli 1942 toen het gebouw waarin Salon Kitty was gehuisvest werd vernietigd. Tegen die tijd had de SD toch al de interesse in het project verloren en besloot het op te geven wegens gebrek aan nut (hoewel ze naar verluidt in staat waren de Spaanse bezetting van Gibraltar tegen te houden dankzij de informatie die ze in Salon Kitty hadden verzameld).
Desondanks heropende Schmidt Salon Kitty op een nieuwe locatie en runde het als een regulier bordeel (voordat ze uiteindelijk in 1954 op 71-jarige leeftijd overleed). De SS stond haar dit toe zolang ze tegen niemand een woord zou zeggen over hun recente operatie.
Geschat wordt dat die operatie de nazi’s zo’n 25.000 opnamen opleverde. De overgrote meerderheid van de tapes werd echter vernietigd omdat ze na al die moeite niet van veel nut bleken te zijn.
Na geleerd te hebben over Salon Kitty, leest u over Pervitin, de drug die de opkomst en ondergang van de nazi’s hielp aanwakkeren. Leer daarna over Oskar Dirlewanger, de nazi die zelfs door andere nazi’s wreed werd gevonden.