Vroege carrièreEdit
Croce nam muziek pas serieus toen hij aan Villanova studeerde, waar hij bandjes vormde en optrad op broederschapsfeesten, koffiehuizen en universiteiten in Philadelphia. Hij speelde “alles wat de mensen wilden horen: blues, rock, a capella, spoorwegmuziek… wat dan ook”. Croce’s band werd uitgekozen voor een buitenlandse uitwisselingstournee door Afrika, het Midden-Oosten en Joegoslavië. Later zei hij: “We aten gewoon wat de mensen aten, leefden in de bossen, en speelden onze liedjes. Natuurlijk spraken ze daar geen Engels, maar als je meent wat je zingt, begrijpen de mensen het.” Op 29 november 1963 ontmoette Croce zijn toekomstige vrouw Ingrid Jacobson in de Philadelphia Convention Hall tijdens een hootenanny, waar hij een wedstrijd aan het jureren was.
Croce bracht zijn eerste album, Facets, uit in 1966, waarvan 500 exemplaren werden geperst. Het album was gefinancierd met een huwelijksgeschenk van 500 dollar (3.940 dollar in dollars van 2019) van Croce’s ouders, die als voorwaarde stelden dat het geld besteed moest worden aan het maken van een album. Ze hoopten dat hij na het mislukken van het album de muziek zou opgeven, en zijn universitaire opleiding zou gebruiken om een “respectabel” beroep uit te oefenen. Het album bleek echter een succes, met elk verkocht exemplaar.
jaren ’60Edit
Croce trouwde in 1966 met Ingrid, en bekeerde zich tot het Jodendom, omdat zijn vrouw Joods was. Hij en Ingrid trouwden in een traditionele Joodse ceremonie. Hij meldde zich datzelfde jaar aan bij de Army National Guard om te voorkomen dat hij opgeroepen en uitgezonden zou worden naar Vietnam, en diende vier maanden in actieve dienst, waarbij hij een week na zijn huwelijksreis vertrok voor dienst. Croce, die niet goed was met gezag, moest twee keer door de basistraining. Hij zei dat hij voorbereid zou zijn als “er ooit een oorlog zou komen waarin we ons met dweilen moeten verdedigen.”
Van het midden van de jaren zestig tot het begin van de jaren zeventig trad Croce met zijn vrouw op als duo. Hun optredens bestonden aanvankelijk uit liedjes van artiesten als Ian & Sylvia, Gordon Lightfoot, Joan Baez, en Arlo Guthrie, maar na verloop van tijd begonnen ze hun eigen muziek te schrijven. In die tijd kreeg Croce zijn eerste langdurige optreden in een voorstedelijk bar en steakhouse in Lima, Pennsylvania, genaamd The Riddle Paddock. Zijn setlist omvatte verschillende genres, waaronder blues, country, rock and roll, en folk.
In 1968 werden de Croces aangemoedigd door platenproducer Tommy West om naar New York City te verhuizen. Het stel verbleef in de wijk Kingsbridge in de Bronx en nam hun eerste album op bij Capitol Records. Gedurende de volgende twee jaar, reden ze meer dan 300.000 mijl (480.000 km), speelden in kleine clubs en concerten in het college concert circuit ter promotie van hun album Jim & Ingrid Croce.
Gedesillusioneerd door de muziekbusiness en New York City, verkochten ze alles behalve een gitaar om de huur te betalen en keerden terug naar het platteland van Pennsylvania, vestigden zich in een oude boerderij in Lyndell, waar spelen voor $ 25 per nacht ($ 165 in 2019 dollars) niet genoeg geld was om van te leven, Croce was gedwongen om vreemde baantjes te nemen, zoals vrachtwagenchauffeur, bouwvakker en gitaarleraar om de rekeningen te betalen, terwijl hij liedjes bleef schrijven, vaak over de personages die hij in de plaatselijke bars en truckstops ontmoette en zijn ervaringen op het werk; Deze leverden het materiaal voor nummers als “Big Wheel” en “Workin’ at the Car Wash Blues.”
1970sEdit
Ze keerden terug naar Philadelphia en Croce besloot “serieus” te worden over het worden van een productief lid van de samenleving. “Ik had in de bouw gewerkt en ik was lasser geweest toen ik op de universiteit zat. Maar ik deed liever andere dingen dan me te branden.” Zijn vastberadenheid om “serieus” te zijn leidde tot een baan bij een Philadelphia R&B AM radiostation, WHAT, waar hij commercials vertaalde naar “soul”. “Ik verkocht zendtijd aan Bronco’s Poolroom en schreef dan de spot: “You wanna be cool, and you wanna shoot pool … dig it.”
In 1970 ontmoette Croce de klassiek geschoolde pianist-gitarist en singer-songwriter Maury Muehleisen uit Trenton, New Jersey, via producer Joe Salviuolo. Salviuolo en Croce waren bevriend geraakt toen ze studeerden aan de universiteit van Villanova, en Salviuolo had Muehleisen ontmoet toen hij lesgaf aan het Glassboro State College in New Jersey. Salviuolo bracht Croce en Muehleisen samen in het productiekantoor van Tommy West en Terry Cashman in New York City. Croce ondersteunde Muehleisen aanvankelijk op gitaar, maar geleidelijk aan werden hun rollen omgedraaid, waarbij Muehleisen een leadgitaar aan Croce’s muziek toevoegde.
Toen Jim Croce en Ingrid ontdekten dat ze een kind zouden krijgen, werd Jim meer vastbesloten om van muziek zijn beroep te maken. Hij stuurde een cassette met zijn nieuwe liedjes naar een vriend en producer in New York City in de hoop dat hij een platencontract kon krijgen. Toen hun zoon Adrian James (A.J.) in september 1971 werd geboren, werd Ingrid huismoeder terwijl Jim op pad ging om zijn muziek te promoten.
In 1972 tekende Croce een contract voor drie platen bij ABC Records, waarmee hij twee albums uitbracht, You Don’t Mess Around with Jim en Life and Times. De singles “You Don’t Mess Around with Jim”, “Operator (That’s Not the Way It Feels)” en “Time in a Bottle” kregen allemaal airplay. In dat jaar verhuisde de familie Croce ook naar San Diego, Californië. Croce begon op televisie te verschijnen, waaronder zijn nationale debuut op American Bandstand op 12 augustus, The Tonight Show op 14 augustus en The Dick Cavett Show op 20 en 21 september.
Croce begon met Muehleisen door de Verenigde Staten te toeren, optredens in grote koffiehuizen, op universiteitscampussen en op folkfestivals. Zijn financiële situatie was echter nog steeds slecht. De platenmaatschappij had hem het geld voor de opname voorgeschoten en een groot deel van zijn inkomsten ging op aan het terugbetalen van het voorschot. In februari 1973 reisden Croce en Muehleisen naar Europa, traden op in Londen, Parijs, Amsterdam, Monte Carlo, Zürich en Dublin en kregen positieve kritieken. Croce verscheen op televisie in The Midnight Special, die hij mede presenteerde op 15 juni, en The Helen Reddy Show op 19 juli. Croce’s grootste single, “Bad, Bad Leroy Brown,” bereikte nummer 1 in de Amerikaanse hitlijsten in juli.
Van 16 juli tot en met 4 augustus keerden Croce en Muehleisen terug naar Londen en traden op in The Old Grey Whistle Test, waar ze “Lover’s Cross” en “Workin’ at the Car Wash Blues” zongen van hun aanstaande album I Got a Name. Croce voltooide de opname van het album slechts een week voor zijn dood. Terwijl hij op tournee was, kreeg hij steeds meer heimwee en besloot een pauze in te lassen van de muziek en zich te vestigen bij Ingrid en A.J. toen zijn Life and Times tournee eindigde. In een brief aan Ingrid die na zijn dood aankwam, vertelde Croce haar dat hij had besloten te stoppen met muziek en zich als carrière te beperken tot het schrijven van korte verhalen en filmscenario’s en zich terug te trekken uit het openbare leven.