State Lunatic Asylum No. 2, geopend 9 november 1874, foto courtesy Glore Psychiatric Museum
Much madness is divinest sense
To a discerning eye;
Much sense the starkest madness.
Het is de meerderheid
In deze, zoals iedereen, heerst
Toelemming, en je bent gezond;
Demur,-je bent meteen gevaarlijk,
en met een ketting vastgeketend.
– Emily Dickinson
Gestempeld als een van de 50 meest ongewone musea in Amerika, is Glore’s Psychiatrisch Museum in St. Joseph, Missouri een macabere verzameling van verontrustende displays die de behandeling van geesteszieken door de eeuwen heen documenteren. Van een negentiende-eeuwse dousing tank tot een tentoonstelling van meer dan 1.000 metalen voorwerpen verwijderd uit de maag van een patiënt, zult u ongetwijfeld wegkomen van dit interessante museum zeer verlicht en erg blij dat je niet gek bent (ervan uitgaande dat je dat niet bent.)
Het verhaal begint in 1872 toen Missouri’s State Legislature $ 200.000 goedkeurde voor de bouw van een Lunatic Asylum en burgers St Joseph overtuigde de wetgever om het net ten oosten van hun stad te situeren. Het ziekenhuis opende zijn deuren op 9 november 1874 en werd het State Hospital for the Insane No.2 genoemd, of beter bekend als het Lunatic Asylum #2. De eerste directeur van het ziekenhuis, die met 25 patiënten begon, beschreef de instelling als “het nobele werk om hoop in het menselijk hart te doen herleven en de dreigende wolken te verdrijven die het intellect van zieke geesten binnendringen”. En zo ging het de volgende 127 jaar.
In een mum van tijd liepen de 275 bedden van het ziekenhuis vol toen familieleden niet langer konden voorzien in de speciale behoeften van geesteszieke familieleden. Al snel kwamen er 120 bedden bij, daarna nog eens 250, en in de loop der jaren steeds meer, omdat de hopeloos geesteszieken de deuren binnenstroomden. In de beginjaren van het ziekenhuis was het gesticht een zelfvoorzienend instituut waar de patiënten op een boerderij werkten, gewassen verbouwden en vee hielden om in de behoefte aan voedsel te voorzien. Naar verluidt hoefde het ziekenhuis alleen zout en suiker te kopen om hun voedselvoorziening aan te vullen.
Lunatic Asylum #2 Patiënten op een middagwandeling in 1902, foto courtesy Glore Psychiatric Museum.
Het ziekenhuis bleef het State Lunatic Asylum #2 genoemd worden tot 1899, toen het de naam het St Joseph State Hospital kreeg. Tegen het begin van de jaren 1950 was de faciliteit uitgegroeid tot bijna 3.000 bedden en huisvestte enkele van de meest crimineel krankzinnige personen in de staat, evenals degenen die konden worden gerehabiliteerd, en anderen die alleen maar depressief waren. Volgens het museum waren enkele van deze patiënten slechts licht depressieve personen die daar door geërgerde familieleden waren gedumpt. Met moderne medicijnen begonnen meer en meer patiënten terug te keren in de maatschappij. In de loop van zijn geschiedenis onderging het ziekenhuis een reeks experimentele behandelingen voor zijn patiënten, waarvan sommige meer klinken als een oorzaak dan als een remedie voor krankzinnigheid.
In 1967 werd in een afdeling van het St. Joseph State Hospital een museum gestart door een man genaamd George Glore, een levenslange werknemer van het Missouri Department of Mental Health. Hij begon met een aantal replica’s op ware grootte van behandelingsapparaten uit de 16e, 17e en 18e eeuw, die waren gemaakt voor een tentoonstelling over de bewustwording van de geestelijke gezondheid. Al snel begon hij op zoek te gaan naar andere voorwerpen die konden illustreren hoe de behandeling van geestesziekten in de loop der jaren was geëvolueerd. George Glore bracht het grootste deel van zijn 41-jarige carrière bij het Missouri Department of Mental Health door met het ontwikkelen van de grootste collectie van tentoonstellingen over de evolutie van de geestelijke gezondheidszorg in de Verenigde Staten. Glore ging in de jaren 1990 met pensioen.
Een tentoonstelling van hydrotherapie in het Glore Psychiatric Museum, april 2005, Kathy Weiser.
In het begin van de jaren 1990 was het merendeel van de patiënten van het gesticht met behulp van moderne medicijnen weer vrijgelaten in de maatschappij. In augustus 1994 keurde de staat Missouri een obligatie goed die het mogelijk maakte de grote campus en het ziekenhuis van het gesticht om te bouwen tot een penitentiaire inrichting. In juli 1997 werd een nieuw ultramodern gebouw voltooid aan de overkant van de straat van de oorspronkelijke campus en opende het nieuwe Northwest Missouri Psychiatric Rehabilitation zijn deuren met 108 bedden.
In 1997 werd ook het Psychiatrisch Museum van Glore gedwongen te verhuizen van de campus en verhuisde al snel naar een gebouw uit 1968 dat ooit dienst deed als kliniek voor patiënten van het psychiatrisch ziekenhuis, dat nu net buiten de omheining van de gevangenis staat. Het Westelijk Opvang-, Diagnose- en Correctiecentrum opende in 1999 zijn deuren op de campus van het oude gesticht, waar nu meer dan 1.800 gevangenen worden opgesloten.
Een bezoek aan het “nieuwe” drie verdiepingen tellende museum is buitengewoon als je de vele tentoongestelde stukken bekijkt die laten zien hoe de geestelijke gezondheidszorg door de eeuwen heen is veranderd. In het museum ziet u behandelingen variërend van dompelbaden tot kooien, dwangbuizen, kerkers en elektroshocktherapie.
Er zijn ook mannequins te zien die voorbeelden laten zien van de onuitsprekelijke behandeling van geesteszieken, zoals verbranding op de brandstapel; dompelbaden, waar patiënten werden overgoten met ijskoud water; elektroshocktherapie; hydrotherapie, waar patiënten urenlang in water werden gehouden, en een mannequin in een koortskast. Vroeger werden koortskasten gebruikt bij de behandeling van syfilis. De behandeling was bedoeld om de lichaamstemperatuur van de patiënt te verhogen, met de bedoeling het virus te doden en de syfilis te genezen.
Er is ook een “Rustgevende Stoel” te zien, waar patiënten soms wel zes maanden in vastgebonden hebben gezeten. Terwijl ze in de stoel zaten, werden de patiënten onderworpen aan allerlei behandelingen, zoals aderlating met bloedzuigers of een mes, het plaatsen van hun voeten in gloeiend heet water, of nog meer dompelen in ijskoud water.
Patiënten werden vaak wel zes maanden lang vastgebonden op een “Tranquilizer Chair”. April 2005, Kathy Weiser.
De Krankzinnigengesticht werd in de 18e en 19e eeuw gebruikt. April 2005, Kathy Weiser.
U ziet hier ook de Lunatic Box, die in de 18e en 19e eeuw werd gebruikt. Hier werden gewelddadige of “uit de hand gelopen” patiënten in een staande positie in de doodskistachtige kist geplaatst totdat hij of zij rustig werd. In totale duisternis moesten deze mannen en vrouwen urenlang in hun eigen uitwerpselen staan tot hun verzorgers besloten dat ze beheersbaar waren.
Meer dan 1400 metalen voorwerpen werden verwijderd bij een patiënt in 1929, april 2005.
Meer displays onthullen de unieke handicaps van verschillende voormalige patiënten. In een vitrine ligt een arrangement van meer dan 1400 metalen voorwerpen, waaronder spijkers, schroeven, spelden, flessendoppen, bouten en knopen die in de loop der jaren werden ingeslikt door een vrouw die in 1929 werd ontdekt toen ze een smakelijke spijker at. Hoewel deze patiënte met een dwangmatige behoefte om metalen voorwerpen in te slikken duidelijk de effecten van het metaal in haar maag overleefde, stierf ze op de operatietafel, toen de voorwerpen werden verwijderd.
Op de tweede verdieping van het Glore Psychiatrisch Museum zijn veel tentoonstellingen van kunstwerken en kunstnijverheid van vroegere patiënten, die alles omvatten van een paar mooie schilderijen tot borduurwerk, en keramische voorwerpen die veel lijken op kleuterschool displays.
Een andere display toont een televisietoestel gevuld met honderden brieven en notities geschreven door een van de patiënten. Klaarblijkelijk werd in 1971 een mannelijke patiënt gezien die een stuk opgevouwen papier in de werkende televisie stak en werd de elektricien van het ziekenhuis gebeld. Toen de achterkant van het toestel werd verwijderd, werden meer dan 525 opgevouwen briefjes en notities gevonden, waaronder de geschriften van de patiënt met waanvoorstellingen.
Duizenden pakjes sigaretten verzameld door een voormalige patiënt van het gesticht, april 2005, Kathy Weiser.
Op een andere tentoonstelling zijn meer dan 100.000 pakjes sigaretten te zien die een voormalige patiënt verzamelde, in de overtuiging dat hij ze kon inruilen voor een nieuwe rolstoel voor zijn afdeling. Toen het ziekenhuis zijn ambitie ontdekte, kochten ze een rolstoel voor de faciliteit en wijdden die in 1969 in zijn naam.
Om de hoek van het museum, op wat eens de zuidoostelijke hoek van de ziekenhuiscampus was, ligt de oude begraafplaats van het gesticht. Een monument staat hier naast een groot veld, met de “nieuwe” gevangenis zichtbaar achter de bomen. De eerste begrafenis vond hier plaats op 12 december 1874 en de laatste begrafenis in oktober 1949. Voor ons was deze trieste begraafplaats even verontrustend als het museum zelf, aangezien de meeste van de kleine markeringen niet meer dan een anoniem nummer op de voorkant vermelden. Van de honderden mensen die ooit het oude gesticht passeerden en hier stierven, is er geen naam of datum om deze gezichtsloze “slachtoffers” te identificeren. Hoewel de begraafplaats naar verluidt meer dan 2.000 lichamen in zijn midden heeft, staan er niet meer dan enkele honderden grafstenen op het oude kerkhof.
Voor vele jaren werden Missouri’s staatsziekenhuisbegraafplaatsen verwaarloosd door ziekenhuisbeheerders. In feite werd in de jaren 1960 bevolen om de grafstenen van de begraafplaatsen omver te duwen en te begraven, omdat het maaien eromheen te duur werd geacht.
Wanneer een familielid naar het ziekenhuis werd gebracht voor opname, werd de familie meestal verteld om de kleren mee te nemen waarin ze wilden dat de patiënt zou worden begraven, omdat de kans groot was. dat hij of zij het ziekenhuis nooit zou verlaten. Helaas kregen veel van de patiënten in het ziekenhuis geen enkele bezoeker, omdat familieleden zich te veel schaamden. Velen stierven eenzaam en zonder dat hun familie werd opgezocht.
Glore Asylum Cemetery met op de achtergrond de gevangenis (het oude gesticht), april 2005, Kathy Weiser.
Heden ten dage is de begraafplaats grotendeels gerestaureerd, hoewel een aantal van de gedenkstenen afbrokkelen. Op een paar na zijn ze allemaal ongemarkeerd. Zelfs het mooiste monument op het oude kerkhof, dat van een vrouw genaamd Ellen Ross, 1816-1865, is vernield. De naam en de datum zijn nauwelijks leesbaar en er ontbreekt iets aan de bovenkant van de grafsteen. Wie was Ellen Ross? Wie was nummer 58, die bijna verborgen in de oever van de beekbedding ligt? Zoals in het leven, zijn deze arme zielen, schijnbaar vergeten.
Glore’s Psychiatrisch Museum is te zien geweest in het populaire televisieprogramma, “Ripley’s Believe It or Not!”
Het museum is nu een onderdeel geworden van St Joseph Museums Inc, dat verschillende andere musea in St. Joseph ondersteunt.
© Kathy Weiser/Legends of America, updated November 2019
Contactinformatie
Glore Psychiatric Museum
3408 Frederick Avenue
St Joseph, Missouri 64506
Voorbeeld van het werk van patiënten in het Glore Psychiatric Museum, april 2005, Kathy Weiser.
Het koortskastje werd gebruikt om te proberen syfilis uit een slachtoffer te “zweten”. April 2005, Kathy Weiser.
Zie ook:
St. Joseph – Jumping Off to the West
Quirky Missouri – Oddities and Roadside Attractions
Ripley’s Original Odditorium
Missouri Photo Galleries
Missouri (hoofdpagina)