- Administratie en kabinetEdit
- Binnenlands beleidEdit
- EconomieEdit
- Wederopbouw na de oorlogEdit
- Agrarische hervormingEdit
- Amnestie ProclamatieEdit
- Huks vogelvrij verklaardEdit
- Buitenlands beleidEdit
- Verdrag van Algemene BetrekkingenEdit
- Militaire bases van de Verenigde StatenEdit
- Parity Rights AmendmentEdit
- Schildpad- en MangesseilandenEdit
- Poging tot moordEdit
- ControversesEdit
Administratie en kabinetEdit
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Binnenlands beleidEdit
EconomieEdit
President Manuel Roxas
1946-1948
≈ {Displaystyle \approx }
19,23 miljoen
85.269 miljoen Php
39.5%
Php 4,434
24, 824 miljoen Php
1 US$ = Php 2.00
1 Php = US$ 0,50
Bronnen: Philippine Presidency Project
Malaya, Jonathan; Eduardo Malaya. Zo helpe ons God… De inhuldigingen van de presidenten van de Filippijnen. Anvil Publishing, Inc.
Nauwelijks was de fanfare van de onafhankelijkheidsfestiviteiten voorbij of de regering en het volk zetten al snel alle hens aan het werk om het land uit zijn benarde economische situatie te redden. De Filippijnen, waarvan gezegd wordt dat ze het meest gebombardeerde en verwoeste land ter wereld zijn, verkeerden in een erbarmelijke toestand. Alleen Stalingrad en Warschau, bijvoorbeeld, waren met Manilla te vergelijken wat verwoesting betreft. In het hele land waren meer dan een miljoen mensen vermist. Het aantal oorlogsslachtoffers als zodanig zou wel eens de twee miljoen kunnen bereiken. Volgens voorzichtige schattingen hadden de Filippijnen ongeveer tweederde van hun materiële rijkdom verloren.
Het land stond op het punt bijna failliet te gaan. Er was geen nationale economie, geen exporthandel. De produktie voor de export was zelfs niet hersteld. Aan de andere kant zou de invoer het bedrag van drie miljoen dollar bereiken. Er was behoefte aan onmiddellijke hulp van het Bureau voor Hulpverlening en Rehabilitatie van de Verenigde Naties. Iets in die zin werd verkregen. Opnieuw moesten leningen van de Verenigde Staten, evenals enige verhoging van de nationale inkomsten, de nieuwe republiek helpen.
President Roxas, met moedige stappen, beantwoordde de situatie met hetzelfde vertrouwen dat hij uitstraalde in zijn inaugurele rede, toen hij zei: “Het systeem van vrij maar geleid ondernemerschap is ons systeem”. Een van de belangrijkste voorgestelde remedies was de oprichting van de Filippijnse Financieringsmaatschappij voor Wederopbouw. Deze instantie zou verantwoordelijk zijn voor de bouw van twaalfduizend huizen en voor het verstrekken van leningen op korte termijn ten bedrage van 177.000.000 pesos. Een ander voorstel was de oprichting van de Centrale Bank van de Filippijnen om de Filippijnse dollarreserves te helpen stabiliseren en de bankactiviteiten van de naties te coördineren en af te stemmen op de economische vooruitgang.
Concentrerend op de suikerindustrie, zou President Roxas zich inspannen om de produktie te verhogen van 13.000 ton ten tijde van de Filippijnse bevrijding tot een totaalhoogte van een miljoen ton.
Wederopbouw na de oorlogEdit
De naoorlogse Filippijnen hadden steden en dorpen in brand gestoken, boerderijen en fabrieken verwoest, wegen en bruggen opgeblazen, industrieën en handel verwoest, en duizenden slachtoffers gemaakt. De oorlog had het onderwijssysteem verlamd, waar 80% van de schoolgebouwen, hun uitrusting, laboratoria en meubilair waren vernietigd. Talloze boeken, documenten en kunstwerken van onschatbare waarde, onvervangbare historische relikwieën en familiestukken, honderden kerken en tempels werden in brand gestoken. De wederopbouw van de beschadigde schoolgebouwen alleen al kostte meer dan 126.000.000 Php.
De nieuwe Republiek begon te functioneren met een jaarlijks tekort van meer dan 200.000.000 Php met weinig vooruitzicht op een sluitende begroting voor de komende jaren. Manilla en andere steden werden toen geteisterd door criminele bendes die bij sommige activiteiten technieken van Amerikaanse gangsters gebruikten – bankovervallen, ontvoeringen en inbraken. Op het platteland, vooral in de provincies van Centraal Luzon en de zuidelijke Tagalog regio’s, terroriseerden de Hukbalahaps en struikrovers steden en barrios.
Agrarische hervormingEdit
In 1946, kort na zijn aantreden als president, kondigde Manuel Roxas de Rice Share Tenancy Act van 1933 af, die in het hele land van kracht werd. De problemen met het landbezit bleven echter bestaan. In sommige gebieden werden deze zelfs nog erger. Een van de corrigerende maatregelen die werden uitgevaardigd was wet nr. 1946 van de Republiek, ook bekend als de pachtwet, die voorzag in een 70-30-verdeling en pachtcontracten regelde. De wet werd aangenomen om de aanhoudende onrust onder de boeren in Centraal Luzon op te lossen.
Amnestie ProclamatieEdit
President Roxas verleende op 28 januari 1948 volledige amnestie aan alle zogenaamde Filippijnse collaborateurs, van wie velen terechtstonden of in afwachting waren van hun berechting, met name voormalig President José P. Laurel (1943-1945). De amnestie-proclamatie gold niet voor deze “collaborateurs”, die werden beschuldigd van het plegen van gewone misdaden, zoals moord, verkrachting en brandstichting. Het presidentiële besluit deed veel om een blijvende wond te helen die de gevoelens van het volk op de een of andere manier dreigde te verdelen. Het was een veelgevraagde maatregel om een hechtere eenheid tot stand te brengen in de moeilijke tijden waarin dat het meest nodig was voor de vooruitgang van de natie.
Huks vogelvrij verklaardEdit
Verontwaardigd over de misdaden die werden begaan door de guerrillabeweging Hukbó ng Bayan Laban sa Hapón (Leger van de Natie tegen de Japanners, ook wel “de Huks” genoemd) en in het bezit van bewijzen van hun subversie, vaardigde Roxas op 6 maart 1948 een proclamatie uit waarbij de Huk-beweging vogelvrij werd verklaard. Dit was noodzakelijk geworden door de hervatting van de plunderingen door de Huk, na de onttroning van de zeven communisten onder leiding van Huk Supremo Luis Taruc door middel van terreurdaden.
Buitenlands beleidEdit
Verdrag van Algemene BetrekkingenEdit
Op 5 augustus 1946 bekrachtigde het Congres van de Filippijnen het Verdrag van Algemene Betrekkingen dat op 4 juli 1946 door en tussen de Republiek der Filippijnen en de Verenigde Staten was gesloten. Behalve dat het verdrag de Filippijnen hun soevereiniteit ontnam en hun onafhankelijkheid erkende, reserveerde het verdrag voor de Verenigde Staten enkele bases voor de wederzijdse bescherming van beide landen; stemde het ermee in dat de Verenigde Staten de Filippijnen vertegenwoordigden in landen waar de Filippijnen nog geen diplomatieke vertegenwoordiging hadden gevestigd; deed de Filippijnen alle schulden en verplichtingen van de voormalige regering in de Filippijnen overnemen; en voorzag het in de regeling van eigendomsrechten van de burgers van beide landen.
Militaire bases van de Verenigde StatenEdit
Hoewel Roxas er na de onafhankelijkheid in slaagde rehabilitatiefondsen van de Verenigde Staten los te krijgen, werd hij gedwongen militaire bases op te geven (waarvan er 23 voor 99 jaar werden gehuurd), handelsbeperkingen voor de Filippijnse burgers, en speciale privileges voor Amerikaanse landeigenaren en investeerders.
Parity Rights AmendmentEdit
Op 11 maart 1947 bekrachtigden Filippijnse kiezers, die het eens waren met Roxas, in een landelijke volksraadpleging het “pariteitsamendement” op de grondwet van de Filippijnen van 1935, waardoor burgers van de Verenigde Staten het recht kregen over Filippijnse natuurlijke hulpbronnen te beschikken en die te gebruiken, oftewel pariteitsrechten.
Schildpad- en MangesseilandenEdit
Op 19 september 1946 stelde de Republiek der Filippijnen het Verenigd Koninkrijk ervan in kennis dat zij het bestuur van de Schildpad- en Mangesseilanden wenste over te nemen. Op grond van een aanvullende internationale overeenkomst werd de bestuursoverdracht op 16 oktober 1947 van kracht.
Poging tot moordEdit
De avond voor de volksraadpleging ontsnapte Roxas ternauwernood aan een moordaanslag door Julio Guillen, een ontevreden kapper uit Tondo, Manilla, die een granaat naar het bordes op Plaza Miranda slingerde direct nadat Roxas een bijeenkomst had toegesproken.
ControversesEdit
Het bestuur van Roxas werd ontsierd door corruptie; bovendien droegen de misstanden van de provinciale militaire politie bij tot de opkomst van de linkse (Huk) beweging op het platteland. Zijn hardhandige pogingen om de Huks te verpletteren leidden tot wijdverbreide ontevredenheid onder de boeren.
De goede staat van dienst van de regering Roxas werd ontsierd door opmerkelijke mislukkingen: het niet beteugelen van graft en corruptie in de regering (zoals blijkt uit het schandaal met de overtollige oorlogseigendommen), het Chinese immigratieschandaal, het schandaal met de schoolbenodigdheden en het niet controleren en stoppen van de communistische Hukbalahap-beweging.