MapleStory leerde me hoe ik hard moest werken aan hersenloze taken zoals grinding. In MapleStory was grinding een term die werd gebruikt om te beschrijven hoe je uren verspilde om EXP (ervaringspunten) te krijgen door op zwijnen, slakken of robots te jagen. Ik herinner me dat ik midden in de nacht wakker werd om een betere kans te hebben om in PQ’s te komen, omdat het op de drukste momenten absoluut onmogelijk was om in PQ’s te komen, de meest effectieve en leuke manieren om een level omhoog te gaan.
Elke Mapler kent termen als PQ, JQ (Jump Quest), en de beroemde AC, wat een acroniem was voor auto-clicker, waarmee je op een NPC kon klikken om betere kansen te hebben om in PQ te komen.
Voor mij was Maple gewoon zo leuk. Maar het was ook erg sociaal – ik herinner me dat ik mijn beste vrienden als Maplers beschouwde. Ik herinner me wanneer er nieuwe jobs uitkwamen en nieuwe locaties, wanneer de Aran een nieuwe, overpowerde job werd voor de nieuwe Carnaval Party Quest, en wanneer mijn guildmates echt mijn beste vrienden ter wereld waren, zelfs als ik geen van hen persoonlijk kende.
Ik hield zoveel van Maple dat ik de creditcard van mijn ouders stal om te proberen NX-kleding te kopen, die alleen voor de schijn was, een huisdier met een magneet die items en munten kon oppakken, en Gachapon-tickets die als kansen op het spelen van de loterij waren. Ik herinner me hoe venijnig ik was tegen mijn ouders en mijn broer – ik zou zeuren, schreeuwen en extreem overstuur raken als ik niet kreeg wat ik wilde en mijn ouders niet gebruikten wat er over was van hun spaargeld om te betalen voor mijn Maple-verslaving.
Maple zoog echt een groot deel van mijn leven op, waardoor ik mijn huiswerk verwaarloosde, school verwaarloosde, mijn eigenlijke sociale leven verwaarloosde, en gewoon alle relaties en verplichtingen die ik in die tijd had, verwaarloosde.
Ik besefte het toen niet, maar het spelen van MapleStory was mijn manier om om te gaan met de problemen die ik thuis had waar ik geen controle over had, van het problematische huwelijk van mijn ouders, tot het feit dat mijn familie steeds legitiem verhuisde, tot het feit dat ik niet dezelfde vrienden kon houden omdat we altijd verhuisden als mijn vader een betere kans vond.
Als het leven me geen controle gaf, deed Maple dat wel. Ik ontdekte dat ik technisch goed was en handig in het timen en winnen van spring quests die precisie en timing vereisten om boven op de kaart te landen. Ik ontdekte dat ik een vaardige slijper en PQ aanwinst was die mijn groep in staat stelde om zo snel mogelijk door een party quest te komen. Ik ontdekte dat ik in PQ’s kon komen zonder auto-click door gewoon de linkermuisknop van mijn Microsoft-muis zo snel als ik kon in te drukken. Ik heb zelfs basis zakenvaardigheden van MapleStory geleerd, zoals elke speler bekend is met het proberen een optimale plek te vinden in FM1 (de drukste marktplaats) om items te “verhandelen”, wat betekent dat je ze voor een lage prijs koopt, en ze voor een veel hogere prijs verkoopt.
Tussen haakjes, iedere Mapler zal weten wat de getallen 133 221 333 123 111 betekenen in Ludi PQ.
MapleStory was een pleister, maar het was een effectieve pleister waar ik, vandaag de dag, een haat-liefde verhouding mee heb. Ik ben blij dat ik op mijn 14e gestopt ben met Maple, anders zou ik niet weten wat ik nu op mijn 23e met mijn leven zou doen.
Ik weet nog waarom ik soms stopte met MapleStory: Ik werd gehackt. Sommige mensen vertelden me dat ze 10 miljoen mesos (de Maple valuta) op mijn account konden zetten als ik ze account informatie gaf. Aangezien ik dat bedrag ondoorgrondelijk vond, gaf ik toe, totaal niet wetende dat ze gewoon mijn account gingen veranderen en er vandoor gingen met mijn zeer hard verdiende personages.
In retrospect, was het echt goed voor me om mijn accounts te laten gaan, maar op het moment, huilde ik dat ik dingen verloor waar ik zo veel werk in stak.
Als er één ding is dat ik zou willen dat Nexon, de eigenaren van MapleStory, anders zou hebben gedaan, zou het gewoon zijn om consistenter te zijn en zijn meest loyale en consistente spelers te belonen. Ik snap dat Nexon een bedrijf was dat MapleStory moest gebruiken om te overleven, maar de veranderingen waren altijd extreem drastisch en ondermijnden het harde werk dat zo veel spelers erin staken.
Of het nu de 4e baan was die uitkwam, die je kon bereiken op level 120, die ertoe leidde dat veel high-end Maplers afhaakten omdat hun schade extreem inferieur zou zijn aan mensen die hen inhaalden, of dat het de nieuwe banen waren zoals Aran, of de Big Bang die het aanzienlijk gemakkelijker maakten om te levelen, of dat het nu het verhogen van het maximale level naar 250 was in plaats van 200.