Mijn ouders hebben mij met succes thuisonderwijs gegeven (Hier is hoe!)

Ik heb thuisonderwijs gehad van de kleuterschool tot de middelbare school. Toen ik afstudeerde, werd ik toegelaten tot de Ball State University met een volledige studiebeurs. Ik studeerde in drie jaar af met de hoogste onderscheiding en behaalde een mastergraad. Ik ben nu een Ph.D. kandidaat aan de Indiana University, en zal binnenkort mijn doctoraat hebben. Elk van mijn broers en zussen is op zijn beurt afgestudeerd en is ook met een beurs naar de universiteit gegaan. Hoe hebben mijn ouders deze resultaten bereikt?

In de acht jaar sinds ik mijn middelbare schooldiploma heb gehaald, heb ik de tijd gehad om na te denken over het thuisonderwijs dat ik heb genoten en welke onderdelen daarvan het meest succesvol waren. Op basis van deze overdenking heb ik de tien dingen opgesomd die volgens mij het belangrijkst waren voor het succesvolle thuisonderwijs van mijn ouders.

1. Zij waardeerden leren

Wij kinderen wisten al heel jong dat mijn ouders veel belang hechtten aan leren. Ze waren zelf altijd aan het leren, probeerden altijd nieuwe dingen uit en gingen naar nieuwe plaatsen. Vader las geschiedenisboeken in zijn eigen tijd, in alle rust en stilte in zijn kamer, en speelde dan wat hij gelezen had uit aan de eettafel, met een whiteboard marker in de hand. Mijn ouders namen ons mee naar het ene museum na het andere en naar de ene historische plaats na de andere. Wij waren geïnteresseerd omdat zij geïnteresseerd waren, en die interesse straalde er vanaf.

Het kweken van een innerlijke liefde voor leren is waarschijnlijk het belangrijkste wat thuisonderwijsouders kunnen doen. Thuis leren betekent immers veel zelfstandig studeren, waardoor zelfmotivatie een belangrijk ingrediënt is voor succesvol thuisonderwijs.

2. Ze maakten het onderwijs praktisch

Tot aan de middelbare school gaf mijn moeder geschiedenisles aan al onze kinderen samen. Ze las hardop historische fictie voor, maar dat was alleen om te beginnen. Ze haalde ook boeken vol historische knutselwerkjes en activiteiten uit de bibliotheek. We maakten een sarcofaag, zetten een Vikingschip in elkaar en speelden met Griekse goden en godinnen. Geschiedenis was vol avontuur en ontdekking. Op mijn vaders verjaardag hielden we een middeleeuws feest, in klederdracht en compleet met mede en loopgraven gemaakt van brood.

In diezelfde jaren was de wetenschap net zo praktijkgericht. We deden experimenten uit Usborne wetenschapsboeken en kikkervisjes veranderden in kikkers en rupsen in vlinders. Mijn moeder stuurde ons naar buiten om te verkennen, en verkennen deden we. Als mijn moeder voorlas, pakte ze het speelklei of de lego’s en dan konden we onze verbeelding aan het werk zetten. Naarmate ik ouder werd en de onderwerpen vorderden, leerde ik steeds meer uit de boeken en steeds minder uit de praktijk. Toch stimuleerden die eerste jaren de liefde voor het leren en hielden ze mijn actieve jeugdige ik geïnteresseerd en betrokken.

3. Ze lazen ons voor

Mijn ouders lazen ons kinderen voortdurend voor. Zelfs voordat we naar school gingen, las mama ons boek na boek voor. Als we haar smeekten om nog een boek voor te lezen, of om hetzelfde boek nog eens voor te lezen, wees ze ons zelden af. Toen we ouder waren las ze ons hardop hoofdstukboeken voor, koos historische fictie en integreerde haar leesrooster met ons geschiedenisprogramma. Mijn vader las ons ook voor, en ik heb veel goede herinneringen aan voorleestijd met het gezin na het avondeten op winteravonden.

We bezochten de bibliotheek meerdere keren per week, en wij kinderen kwamen altijd weg met stapels boeken. Onze eetlust was onverzadigbaar, en we verslonden hele series. Mijn ouders creëerden een cultuur waarin lezen geen last of een karwei was, maar eerder een favoriet tijdverdrijf. Dit had een enorme invloed op onze academische vooruitgang en legde in ieder van ons de kiem voor een leven lang leren.

4. Ze leerden ons schrijven

In de loop der jaren ben ik de toewijding van mijn ouders om ons te leren schrijven steeds meer gaan waarderen. Een paar jaar lang gebruikte mijn moeder materiaal van het Institute for Excellence in Writing. In die tijd vond ik het een pietluttig programma. Nu zie ik hoeveel baat ik erbij had. Maar meestal lieten mijn ouders ons gewoon schrijven. Mijn moeder geloofde dat de sleutel tot verbetering oefening was, en oefenen deden we! We schreven verhalen op de lagere school en kopieerden ze in blanco boeken die mijn moeder voor ons kocht. In de vijfde klas of zo, betaalde mijn vader ons om verslagen te schrijven over elk van de vijftig staten, waarbij we gebruik maakten van de encyclopedie. Ik herinner me een hele zomer waarin ik elke staat onderzocht en erover schreef, elk verslag met veel moeite uittypte en trots een paar dollar kreeg voor elk verslag. Tijdens onze middelbare schooltijd liet mijn moeder ons tijdopgaven schrijven. Ze zette ons neer met papier en potlood, gaf ons een opdracht en zei dat we vijfenveertig minuten hadden om te schrijven.

Mijn moeder was een beetje vaag over het gebruik van voetnoten en ik moest veel van de vaardigheden leren die nodig waren voor het schrijven van onderzoeksverslagen toen ik eenmaal op de universiteit zat, maar ze gaf me een goede basis voor goed schrijven. Hoewel het waar is dat overvloedig lezen kan bijdragen aan de schrijfvaardigheid van een student – en ik ben er zeker van dat dat zo was – ging mijn moeder er nooit van uit dat dat genoeg was. Ze betrok ons bij buitenschoolse clubs

Tijdens mijn middelbare schooltijd deed ik mee aan debatten via de National Christian Forensics and Communications Association (NCFCA). Ik leerde over logische denkfouten en deed ervaring op met onderzoek. Deelname aan debat gaf me ook vertrouwen in mezelf en een sociale uitlaatklep. Hoewel de NCFCA alleen voor christelijke thuisstudenten is, kunnen thuisstudenten in sommige staten ook deelnemen aan een debatclub op een plaatselijke openbare middelbare school.

Debatteren is niet de enige buitenschoolse activiteit die dit soort kansen biedt. Verscheidene van mijn broers en zussen zijn betrokken geweest bij de Civil Air Patrol, die ervaring heeft opgedaan met burgerschap, dienstbaarheid en leiderschap. Dit soort buitenschoolse clubs bieden mogelijkheden om zelfvertrouwen op te bouwen, nieuwe sociale netwerken te creëren en zowel interesses als vaardigheden te verbreden. Of het nu NCFCA debat of CAP, 4H of een robotica club, clubactiviteiten zoals deze hebben veel te bieden.

6. Ze geïndividualiseerd ons onderwijs

Beginnend toen we elk twaalf waren of zo, mijn moeder vroeg elke zomer over wat we geïnteresseerd waren in het volgende jaar studeren. Hoewel er bepaalde kernvakken waren die verplicht waren, hadden onze interesses een duidelijke invloed op ons leerplan. Ik had belangstelling voor oude talen, dus vonden mijn ouders een tutor om me Grieks en Hebreeuws te leren. Mijn zus had belangstelling voor kunst, dus vonden mijn ouders voor haar een kunstprogramma op een correspondentieschool. Dat we inspraak hadden in wat we studeerden, maakte dat we ons er meer bij betrokken voelden.

7. Ze beschouwden onze opleiding niet als vanzelfsprekend

Toen een van mijn jongere broers en zussen met het Down-syndroom werd geboren, begon mijn moeder onmiddellijk aan jaren van onderzoek naar hoe ze haar het beste kon verzorgen, opvoeden en opvoeden. Boeken over het leren lezen van kinderen met het Down-syndroom, onder andere, sierden ons aanrecht toen ik opgroeide. Deze aanpak was niet beperkt tot deze ene zus. Zolang ik me kan herinneren, heeft mijn moeder boeken over pedagogie en lesgeven uit de bibliotheek gehaald, zich gebogen over een enorme variëteit aan lesprogramma’s op thuisstudieconferenties, en andere thuisonderwijsouders of -leraren die ze kende om raad gevraagd als ze vastliep.

Ondanks het feit dat de staat waar we woonden (Indiana) geen testen voorschreef, lieten mijn ouders ons elk na de zesde klas een gestandaardiseerde test afleggen om te zien hoe we het deden. Ze wilden er zeker van zijn dat ze niets over het hoofd zagen, en ze wilden een goed idee hebben van onze sterke en zwakke punten en hoe we ons verhielden tot andere leerlingen. Ik bracht een paar dagen lang elke morgen een paar uur door met het maken van de test, met mijn vader als surveillant. Mijn ouders beschouwden mijn opleiding niet als vanzelfsprekend.

8. Ze waren georganiseerd

Mijn moeder hield onze schoolvorderingen zorgvuldig bij. Aan het begin van elk jaar maakte ze een onderwijsplan voor elk van ons, compleet met wat we zouden gaan studeren voor elk vakgebied, en aan het eind van elk jaar bewerkte ze dat als dat nodig was en verzamelde ze voorbeelden van ons werk om voor elk van ons een portfolio te maken. Niets van dit alles was vereist door de wet, maar mijn moeder wilde een verslag van ons onderwijs. Dit was vooral nuttig voor haar bij het maken van mijn cijferlijst voor de middelbare school en bij het plannen van het onderwijs van de jongere kinderen.

Mijn moeder werd in onze homeschool-gemeenschap bekend als iemand die nieuwe of toekomstige homeschoolers de kneepjes van het vak kon laten zien. In feite spreekt ze tegenwoordig op regionale thuisstudieconferenties over het bijhouden van thuisstudiegegevens en thuisonderwijs tot aan de middelbare school.

9. Ze dachten op lange termijn

Mijn ouders hebben hard gewerkt om elk van ons voor te bereiden op de universiteit, rekening houdend met onze interesses en toekomstplannen. Toen een van mijn broers naar een militaire academie wilde, vonden mijn ouders een sportcompetitie die hem atletiekervaring gaf. Dankzij het kunstprogramma op de correspondentieschool en de aanvullende kunstlessen van mijn zus kon ze een portfolio samenstellen dat ze nodig zou hebben om zich aan te melden bij een kunstacademie. De betrokkenheid van een andere zus bij een zomerprogramma voor studenten die geïnteresseerd waren in geneeskunde, hielp haar om snel toegelaten te worden tot een verpleegstersopleiding. Mijn ouders probeerden ervoor te zorgen dat onze huidige opleiding ons voorbereidde op onze toekomstige ambities.

10. Ze luisterden naar onze feedback

In de jaren na het afstuderen op de middelbare school hebben verschillende van mijn broers en zussen en ik mijn ouders aanvullende feedback gegeven, feedback die zij serieus hebben genomen en met onze jongere broers en zussen in praktijk hebben gebracht. Als tieners leerden wij oudere kinderen bijvoorbeeld wiskunde en natuurwetenschappen uit leerboeken zonder het voordeel van een klas of een bijlesleraar. Op basis van onze feedback als volwassenen hebben mijn ouders voor onze jongere broers en zussen bijlesleraren in deze vakken in de arm genomen, of hebben zij hen cursussen laten volgen aan de community college. Ik waardeer de bereidheid van mijn ouders om naar deze feedback te luisteren en te blijven streven naar uitmuntendheid terwijl ze mijn jongste broers en zussen thuis lesgeven.

Conclusie

Homeschooling biedt ouders de mogelijkheid om voor elk van hun kinderen een ideale leeromgeving te creëren, maar dat gaat niet vanzelf of zonder inspanning. Ik kijk terug op de uren die mijn moeder elke dag aan ons voorlas, de praktische leeromgeving die ze voor ons creëerde, en de manier waarop ze rekening hield met onze interesses bij het plannen van ons schooljaar, en ik ben haar erg dankbaar voor haar tijd, moeite en inzet. Ook mijn vader droeg bij aan mijn opvoeding door zijn liefde voor het leren, door het aanvullende onderwijs dat hij gaf – hij leerde me bijvoorbeeld lange divisies – en door zijn steun aan mijn moeder en haar inspanningen.