Mon-Khmer talen, taalfamilie die tot de Austroasiatische stam behoort. De Mon-Khmer talen vormen de inheemse taalfamilie van het vasteland van Zuidoost-Azië. Ze strekken zich uit van het noorden tot het zuiden van China, in het zuiden tot Maleisië, in het westen tot de staat Assam in India, en in het oosten tot Vietnam. De belangrijkste Mon-Khmer talen, met bevolkingsaantallen van meer dan 100.000, zijn Vietnamees, Khmer, Muong, Mon, Khāsi, Khmu, en Wa.
De familie bestaat uit zo’n 130 talen, waarvan de meeste niet of zeer zelden geschreven worden. Verscheidene talen worden slechts door een paar honderd sprekers gesproken en worden met uitsterven bedreigd; hiertoe behoren Phalok, Iduh, Thai Then, Mlabri, Aheu, Arem, Chung (Sa-och), Song of Trat, Samrai, Nyah Heuny, Che’ Wong, en Shompe. De familie is onderverdeeld in 12 takken: Khasian, Palaungic, Khmuic, Pakanic, Vietic, Katuic, Bahnaric, Khmeric, Pearic, Monic, Aslian, en Nicobarese. In het verleden was men terughoudend om het Vietisch, waartoe het Vietnamees behoort, als een tak van het Mon-Khmer te aanvaarden, maar recente studies maken dit vrij zeker. Ook van het Nicobarees werd gedacht dat het een afzonderlijke familie in het Austroasiatisch vormde, maar recente gegevens van deze weinig bekende tak bevestigen de opname ervan in het Mon-Khmer. De Chamische talen van Vietnam en Cambodja, die door sommige geleerden tot de Mon-Khmer familie werden gerekend, zijn nu geherclassificeerd als Austronesisch.