“Pa gaf me de intuïtie en slimheid en de kracht om het waarom uit te dagen.”

Dr. Ronald Lee Smith en zijn dochter Shelley Smith. (Shelley Smith/ESPN) Ronald Smith beleefde een heel avontuur toen hij viel toen hij thuis probeerde zijn thermostaat aan te passen. (Shelley Smith/ESPN)Shelley Smith schrijft: “Hij heeft me zo wijs geadviseerd over zo veel belangrijke beslissingen, dat dit mini-essay het aller, allerminste is wat ik doe voor de belangrijkste man in mijn leven.” (Shelley Smith/ESPN)

Dit gaat over mijn vader en familie:

Mijn vader heeft, net als velen van jullie, veel meegemaakt.

Hij wordt 86 in juli.

Zijn jongere dochter, mijn jongere zus, stierf in 2016 aan orgaanfalen.

Ik ging door drie soorten kanker en een beroerte en twee grote gewrichtsvervangingen (maar wie telt er?).

En dan, het meest trieste van alles, stierf zijn vrouw van 62 jaar afgelopen augustus.

Hun 63-jarig jubileum zou 10 juni zijn geweest.

“Papa gaf me de intuïtie en de slimheid en de kracht om het waarom uit te dagen,” schrijft Shelley Smith. (Shelley Smith/ESPN)

En toen, op de avond van Moederdag (een heilige feestdag in ons huis, volgens mama), gebeurde het volgende.

Hij probeerde de thermostaat aan te passen, die om onverklaarbare redenen achter de TV in de woonkamer was verstopt – met zijn stok.

Hij gebruikt de stok niet (nou, nu wel) en vond het slim om naar voren te reiken en de knop te verzetten … bij wijze van spreken.

Niet.

Hij verloor zijn evenwicht en viel precies op die heup.

Hij kraakte de bal in de kom – maar niet de kom, dus ik denk dat dat een goede zaak is.

Opmerkelijk genoeg was het twee jaar na de dag van mijn beroerte in de kleedkamer van de Warriors, die Steph Curry bang maakte, die me op de trainerstafel zag liggen die voor hem was bedoeld, en levensreddende helden maakte van de Warriors-trainers. (Ik ging de volgende week weer aan het werk met geschenken in de hand en dankbaarheid die ik nooit in mijn hart heb gekend).

Dus terwijl ik me klaarmaakte om mijn verslaggeving van de Warriors voort te zetten (ik had de eerste twee rondes al gedaan) en was aangewezen om ze door de Finals te zien, kreeg ik een telefoontje van vaders seniorenwoning dat hij was gevallen en was afgevoerd in een ambulance – maar ze wisten niet waarheen.

Ze waren hem kwijt.

“Wat?”

“Wat moet ik doen?” vroeg de baliemedewerkster in paniek terwijl ze hyperventileerde.

“Wat bedoel je met ‘Wat moet je doen?'” vroeg ik.

“Hij had geen voorkeursziekenhuis in zijn dossier.”

“Dus je bent hem kwijt?” Ik zei, ongelovig. “Hoe kun je iemand van begeleid wonen kwijtraken?”

“Misschien,” stelde ik voor, “kun je proberen het ambulancebedrijf te bellen en vragen waar ze hem heen hebben gebracht?”

We hebben hem uiteindelijk gevonden, de heup was gebroken, een operatie was gepland.

Ik belde mijn bazen en zei dat ik een tijdje weg zou zijn om voor hem te zorgen.

En ze zeiden heel vriendelijk: “Neem de tijd die je nodig hebt.”

Ze riepen toen mijn mede ESPN verslaggevers Mark Schwarz en Michele Steele op om mijn plaats in te nemen.

God houdt van hen allen.

Precies 2 weken geleden viel mijn 85-jarige vader en brak zijn heup. Een week in het ziekenhuis en een week in een revalidatiecentrum. Ik heb hem eindelijk naar huis gebracht en hij heeft een rollator en commandeert me rond! Zo blij dat ik er voor hem kon zijn en bedankt ESPN! pic.twitter.com/EfvHQ20GTy

– Shelley Smith (@ShelleyESPN) May 26, 2019

Ik kwam de volgende ochtend in het ziekenhuis net toen hij uit de operatie kwam en hij had nul zin.

Hij dacht dat hij doodging, hij dacht dat hij in Nebraska was, hij dacht dat hij in de gevangenis was en toen een hotel.

Hij wilde steeds opstaan en rondlopen. Anesthesie doet rare dingen.

Ik sliep die nacht in de stoel in zijn kamer en ging de volgende naar zijn appartement om door hem te worden geroepen.

“Ze hebben mijn bed verplaatst en ik weet niet waar ik ben,” dus ik haastte me terug en hij was precies waar ze hem hadden neergezet.

Wederom, verdoving.

Ik kocht een rollator voor hem, een wc-bril en Frosted Flakes, maakte zelfgemaakte spaghettisaus voor hem, vond een nieuwe fauteuil en stoelen voor op tafel die niet dreigen degene die erin gaat zitten te vermoorden.

Ik denk dat ik sinds de dood van m’n moeder in augustus niet veel aandacht meer aan z’n fysieke situatie had besteed.

We rouwden allemaal.

Ik kocht een soeppan en een koekenpan voor hem. Nieuwe handdoeken, nieuwe lakens, nieuwe schoenen…slip-ons natuurlijk.

En natuurlijk stuurde ik ze eerst allemaal naar mijn adres en niet naar het zijne.

Hij heeft meer voor mij gedaan dan ik ooit voor hem zou kunnen doen.

Ik ben vandaag succesvol dankzij hem en mijn moeder, die me de karbonade gaf om op te treden.

Vader gaf me de intuïtie en de slimheid en de kracht om uit te dagen waarom.

Hij is echt de slimste, meest redelijke man die ik ooit heb gekend.

Hij controleert dagelijks zijn financiële rekeningen (altijd bang voor hacks).

Hij heeft me zo verstandig geadviseerd over zo veel belangrijke beslissingen, dat dit mini-essay het aller, allerlaatste is wat ik doe voor de belangrijkste man in mijn leven.

Gelukkige Vaderdag, Dr. Ronald Lee Smith, aka DAD.

Nieuwe stoel, nieuwe heup, biefstuklunch. Het is ons gelukt!!!pic.twitter.com/Nfj309u36b

– Shelley Smith (@ShelleyESPN) May 30, 2019

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.