Vergelijking van de grootte van Pachycrocuta Brevirostris met die van een moderne hyena.
Pachyrocuta! De reuzenhyena, met machtige kaken die de botten van olifanten kunnen breken. Holenbeer. Het enorme beest, gevreesd en aanbeden door de vroege mens. WIE IS DE DODELIJKSTE?
| Pachycrocuta breviostris | |
|---|---|
|
Gebied |
Oostelijk Afrika, delen van Eurazië |
|
Grootte |
Hoogte: 100 cm (39 in) bij de schouder Gewicht: 190 kg |
|
Prooi |
Grote dieren |
|
Wapens |
Zware kaken, scherpe tanden, klauwen |
|
Battle Status |
In reserve, zal vechten met Holenbeer |
Beschrijving
Pachycrocuta was een geslacht van prehistorische hyena’s. De grootste en meest onderzochte soort was de reuzenhyena Pachycrocuta brevirostris, die ongeveer 100 cm (39 in) op de schouder stond en 190 kg (420 lb)] woog – de grootte van een leeuwin. Dit zou hem tot de grootste hyena maken die ooit heeft geleefd. Hij leefde tussen het Midden-Plioceen en het Midden-Pleistoceen, ongeveer 3 miljoen tot 500.000 jaar geleden. Fossiele resten zijn gevonden op vele plaatsen in Eurazië en zuidelijk en oostelijk Afrika. Het meeste materiaal bestaat uit fragmenten, meestal van de schedel, maar er is een voorraad zeer uitgebreid botmateriaal opgegraven op de beroemde Zhoukoudische vindplaats, die waarschijnlijk de overblijfselen vertegenwoordigt van dieren die deze grotten gedurende vele millennia als hol hebben gebruikt, terwijl aan het westelijke einde van hun vroegere verspreidingsgebied een enorme verzameling Pleistocene fossielen te Venta Micena in Zuidoost-Spanje eveneens een hol vertegenwoordigt.
Het was waarschijnlijk een kleine roedel jagers op grote dieren (tot herten formaat en soms groter) en ook aaseters voor voedsel. Mogelijk deed hij dit laatste bij voorkeur omdat het een zeer zwaargebouwd dier was, niet gebouwd voor het achtervolgen van prooien over lange afstanden. In dit opzicht verschilde hij van de huidige gevlekte hyena, een wendbaarder dier dat, in tegenstelling tot zijn imago van aaseter, meestal zijn eigen voedsel doodt maar vaak door leeuwen wordt verdrongen. Blijkbaar stond hij ecologisch zo dicht bij de kleinere (maar nog steeds grote) verwant Pliocrocuta perrieri dat zij nooit als hedendaagse fossielen in dezelfde regio zijn gevonden.
Andere voorgestelde soorten, P. robusta en P. pyrenaica, zijn minder goed onderzocht; de eerstgenoemde is misschien gewoon een uitzonderlijk grote Europese paleosubsoort van de Bruine Hyena, Hyaena brunnea. Soms wordt in dit geslacht (als Pachycrocuta bellax) de uitgestorven reuzenstreepneushyena, Hyaena bellax, opgenomen.