Eerder dit jaar brachten de veteraan Bay Area thrash meesters Testament hun 12de studio album uit getiteld Titans of Creation. Dit album zal aan het eind van het jaar zeker bovenaan veel lijstjes belanden, maar nu we de nummers een paar maanden hebben kunnen verwerken, is het tijd om te kijken hoe het zich verhoudt tot de rest van hun discografie. In werkelijkheid heeft Testament altijd een zekere mate van kwaliteitscontrole behouden, en om die reden hebben ze geen “slechte” albums. Dat gezegd zijnde, deze lijst is niet zozeer een “slechtste tot beste” rangschikking, maar meer een “minst goed tot beste”. Dus hier gaat ie…
Souls of Black (1990)
Naar de niet-zo-humble mening van deze schrijver is dit met gemak Testament’s “slechtste” album. Hoewel er een paar leuke nummers op staan, denk ik dat dit album ingekort zou kunnen worden tot een sterke EP. Het album begint sterk met het flamenco akoestische stuk dat “Beginning of the End” is en gaat meteen door in “Face In the Sky”, dus in het begin lijkt het alsof Testament nog steeds in topvorm is. Jammer genoeg hapert het een beetje naarmate het album vordert in wat een beetje een voorspelbaar thrash album lijkt te worden. Het hele middenstuk van de plaat is niets echt aangrijpend. Ik heb nog nooit een Testament fan online of in de echte wereld ontmoet die nummers als “Love to Hate” of “Malpractice” zou aanhalen als een ondergewaardeerd juweeltje in het repertoire van de band. Zelfs door de band zelf toegegeven was dit een beetje ondergekookt, dus in vergelijking met de rest van hun catalogus heeft het moeite om stand te houden. Het album bevat wel de band’s rudimentaire bezetting van zanger Chuck Billy, drummer Louie Clemente, bassist Greg Christian, en gitaristen Erik Peterson en Alex Skolnick.
The Legacy (1987)
Testament’s debuutalbum. In alle eerlijkheid, dit album is in principe uitwisselbaar met Souls of Black voor wat betreft het vasthouden van de onderste plaats. Hoewel ik er zeker van ben dat dit album veel dierbare herinneringen oproept bij de band en de mensen die het in de jaren ’80 met hen hebben beleefd, is het een feit dat dit een band is die nog in de kinderschoenen staat. Nummers als “Over the Wall”, “First Strike Is Deadly” en “Alone In the Dark” zijn klassieke thrash nummers die nog steeds gedraaid worden in de live set van de band, maar de andere kant is dat dit een groep is die zijn potentieel nog moest waarmaken. Ze zouden later veel beter materiaal produceren, en met een extreem gedateerde productie maakt dat het moeilijk om echt van deze plaat te genieten zonder een gevoel van nostalgie naar die tijd. Omdat het echter een eerste poging is en dat zorgt voor een gevoel van nostalgie en rauwe, jeugdige naïviteit steekt het iets boven Souls of Black uit.
Brotherhood of the Snake (2016)
Het plaatsen van Brotherhood of the Snake zo ver onderaan de lijst kan een paar mensen kwaad maken, en het doet me pijn om dit te doen omdat ik echt hoge verwachtingen had van deze plaat, maar ik vind hier gewoon niet veel materiaal dat het waard is om opnieuw te bekijken. Dit album lijkt veel op Souls of Black in die zin dat het heel sterk begint, maar in het midden van het album begint in te zakken en tegen het einde lijkt het alsof het zich voortsleept met materiaal dat een soort van “al geweest, al gedaan” lijkt. Hetzelfde soort probleem als met Souls of Black, ik heb het gevoel dat dit album het vet zou kunnen wegsnijden en zichzelf zou kunnen omvormen tot een verdomd geweldige EP, maar het voelt opgeblazen aan als een full-length. Ondanks het feit dat Chuck Billy’s stem in dodelijke vorm is, hebben nummers als “Black Jack” en “Canna-Business” een aantal rechttoe rechtaan cheesy teksten. Positief is dat Chucks stem geweldig is, en het lead gitaarwerk is van topklasse. Brotherhood of the Snake heeft alle juiste onderdelen om een van hun beste albums te worden, maar is zo samengesteld dat het niet lijkt aan te sluiten zoals je zou hopen.
Dark Roots of Earth (2012)
Dark Roots of Earth is een goed Testament-album. Alle nummers zijn cool, klassieke Testament-stijl, maar tegelijkertijd lijkt geen van hen er echt uit te springen als verplichte luisterervaring, met misschien de uitzondering van “Throne of Thorns”, dat een vibe heeft die vergelijkbaar is met de muziek op Demonic. Testament maakt zich vaak schuldig aan het frontloaden van hun albums met de beste nummers op kant A en heel weinig verrassingen op kant B, maar dit is één van de weinige keren dat de band één van de beste nummers op de achterkant van het album begraaft. Nogmaals, geen van de nummers is slecht, maar er is ook niet veel verkenning. Ik denk niet dat er één nummer op deze plaat staat dat ik zou laten horen aan iemand die de band voor het eerst ontdekt, als een manier om hen te verleiden om verder te luisteren. De band weet duidelijk wat ze aan het doen zijn en wat hun fans zoeken in een Testament plaat, maar het lijkt alsof veel ervan op de automatische piloot gebeurt. Toch heeft dit album waarschijnlijk het beste hoesontwerp van hun hele discografie, dus dat is… al iets.
Demonic (1997)
Testament’s zevende studioalbum is een beetje een anomalie en toont de band in een sterke-maar-moeilijke overgangsfase. Het album werd uitgebracht in 1997 en de band bevond zich midden jaren negentig in een periode waarin heavy metal geacht werd op zijn sterfbed te liggen. De groep probeert zijn thrash roots te behouden, maar evolueert tegelijkertijd naar de meer moderne groove-geladen death metal invloeden die op het in 1994 uitgebrachte Low te horen zijn. Een keerzijde van de medaille is dat de band zich op een financieel dieptepunt bevond nadat ze net van hun major label deal met Atlantic Records af waren, en dit is het eerste album zonder de originele bassist Greg Christian. Gitarist James Murphy (Death, Obituary), die Skolnick had vervangen op twee albums in het midden van de jaren ’90, had de band ook verlaten, waardoor Eric Peterson bijna alle gitaarwerk zelf deed. Positief is wel dat dit het eerste Testament-album was met Gene “The Atomic Clock” Hoglan op drums. Ik denk dat dit album over het algemeen nogal ondergewaardeerd wordt onder Testament fans, wat over het algemeen komt doordat mensen zeggen dat ze geen fan waren van de manier waarop Chuck Billy zo hard in de death metal zangstijl leunde op dit album. Nochtans zijn sommige nummers hier Testament op hun heavyst! “Demonic Refusal’, ‘Together As One’, ‘Jun-Jun’, ‘Hatred’s Rise’ en ‘New Eyes of Old’ zijn allemaal geweldige nummers. Als je goed luistert, kun je horen hoe Randy Blythe van Lamb of God veel van zijn geluid ontleende aan wat Chuck hier deed. Het is op zijn zachtst gezegd een zeer unieke plaat. Ik moet eigenlijk een persoonlijke voorkeur opzij zetten om dit album in het midden van hun discografie te rangschikken, want het is eigenlijk een van mijn favorieten en ik wil het echt hoger op de lijst zetten, maar persoonlijke liefde daargelaten, moet ik toegeven dat dit niet Testament op hun krachtigst is.
The Formation of Damnation (2008)
Het begin van de jaren 2000 betekende een lange periode van inactiviteit en moeilijke tijden voor Testament, want het duurde bijna tien jaar voordat de band nieuw materiaal uitbracht na The Gathering uit 1999. Naast de heropnames in 2001 van een aantal nummers van hun eerste twee albums op First Strike Still Deadly en een ietwat wankele reünie van de originele line-up op Live In London uit 2005, hing de band nauwelijks nog aan de rand van de afgrond. Het was in die jaren dat bij Chuck Billy kanker werd vastgesteld en dat Eric Peterson de mogelijkheid zag om het boek van Testament te sluiten. Op een bepaald moment gaf Eric toe dat als gitarist Alex Skolnick niet had willen terugkeren, dat officieel het einde van de groep zou hebben betekend. Gedurende deze tijd was Peterson ook bezig met het verkennen van een meer symfonisch black metal geluid met Dragonlord, waarbij hij een aantal van dezelfde leden rekruteerde die op The Gathering verschenen.
Het verhaal van Testament eindigde hier gelukkig niet, en de band probeerde een tweede reünie met Alex en originele bassist Greg Christian. Deze keer echter werd de originele drummer Louie Clemente buiten de groep gelaten ten voordele van Gene Hoglan, om wat waarschijnlijk voor de hand liggende redenen zijn voor iedereen met oren. The Formation of Damnation was één van de langstverwachte albums van het jaar, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Voor het grootste deel werden die verwachtingen ingelost. Het is een zeer sterk album, gesteund door de eerste single “More Than Meets The Eye,” (misschien wel het beste Transformers-themed metal nummer aller tijden). Het bevatte ook een aantal memorabele nummers zoals “Henchmen Ride,” “Killing Season,” en “F.E.A.R.” En niet te vergeten de afsluiter van het album, “Leave Me Forever,” dat een bas groove en riff stijl bevatte die zo op Low gepast zou hebben.