met dank aan Vertical Entertainment
Een slasher-achtige thriller van aanstormend regisseur Nick Simon, The Girl in the Photographs is waarschijnlijk het best bekend als het laatste filmtegoed van genresuperster Wes Craven (A Nightmare on Elm Street, Scream). Ik vermoed dat Cravens naam bij sommige fans met een zekere mate van (oneerlijke) verwachtingen zal komen, maar ik zou dat graag van bij het begin in de kiem smoren. Hoewel deze film misschien wat losse gelijkenissen deelt met enkele van de bekendere werken van wijlen de horrormeester, is het toch heel erg zijn eigen ding. Dit is geen Wes Craven-film, maar een Nick Simon-film
Het verhaal hier volgt Colleen (Claudia Lee), een inwoonster van het kleine stadje Spearfish. Colleen heeft veel van de stereotiepe kenmerken van het leven in een kleine stad: een doodlopende baan bij een plaatselijk bedrijf, een partner waar ze zich bij neer heeft gelegd, en een verlangen om er uiteindelijk uit te stappen en verder te gaan met haar leven. Ze heeft ook iemand die foto’s voor haar achterlaat die al dan niet grafische afbeeldingen van echte verminkte lichamen bevatten.
Wie laat deze foto’s achter en waarom? Colleen heeft geen idee en de lokale politie, onder leiding van Sheriff Porter (Mitch Pileggi), wil niets liever dan alles afdoen als een gestoorde grap. Er zijn tenslotte geen lichamen gevonden en ze kunnen niet weten of de foto’s gemanipuleerd zijn. Zonder harde bewijzen, lijken Porter en zijn plaatsvervanger tevreden om deze obscene intimidatie van Colleen door te laten gaan.
Off in L.A., hebben we een graad-A onuitstaanbare beroemdheid fotograaf genaamd Peter Hemmings (hilarisch gespeeld door Kal Penn). Verveeld met het nemen van de gebruikelijke foto’s van de gebruikelijke modellen, is Peter in een creatieve sleur en hongerig naar iets nieuws om zich aan vast te klampen. Op een blogpost over de incidenten in Spearfish, zijn geboortestad, verzamelt hij zijn entourage en trekt hij terug naar het kleine Amerika om inspiratie op te doen. Peter wil zijn eigen gruwelijke foto’s maken voor een nieuw project en nadat hij haar tegenkomt in de supermarkt, wil hij Colleen als zijn stermodel daarvoor.
Natuurlijk valt dit niet goed bij onze gemaskerde moordenaars, van wie er een geobsedeerd is door Colleen. Hun ontvoerings- & foto- & moordroutine begint op te lopen als ze mensen in Colleen’s leven beginnen te plukken, wat uiteindelijk leidt tot een bloedbad van een brute finale bij de hut aan het meer die Peter heeft gehuurd. Wie zal overleven en wat zal er van hen overblijven? Je zult het zelf moeten zien!
Photographs’, met dank aan Vertical Entertainment
De film begint met een nogal treffend citaat van William S. Burroughs over de invasieve aard van fotografie. Het benadrukt de meer perverse aspecten van het vastleggen van iemands beeld, denkbaar gevangen in een specifiek moment voor de eeuwigheid. Dat klinkt misschien niet zo sinister als de foto een lachende baby of een omhelzend stel bevat (hoewel beide hun eigen voyeuristische reacties oproepen), maar het klinkt zeker waar voor minder gelukkige momenten. Of het nu gaat om iemand die in de greep is van verdriet, angst, of een combinatie van de twee, fotografie kan de lelijke dingen in het leven net zo gemakkelijk vastleggen als schoonheid.
The Girl in the Photographs speelt met dit idee op een aantal manieren via haar personages. Onze hoofdpersoon Colleen is er niet zo’n voorstander van dat er een foto van haar wordt genomen, terwijl de modellen (of modellen in spe) er juist van genieten. We hebben ook Peter en Tom (Luke Baines), die er allebei plezier in scheppen om anderen te fotograferen, vooral als het tegen hun wil is. De benadering van Peter is meer psychologisch invasief, omdat hij degenen voor hem met obscene opmerkingen en grove grappen betast terwijl hij zijn foto’s neemt. Hij probeert zijn onderwerpen tussen poses te vangen in wat hij ziet als meer waarheidsgetrouwe onthullingen.
Tom, aan de andere kant, is meer fysiek invasief met zijn aanpak. Door beelden vast te leggen terwijl zijn partner-in-crime Gerry (Corey Schmitt) zijn onderwerpen misbruikt, of hij zich daar nu intellectueel van bewust is of niet, legt Tom’s werk mensen vast op hun meest primitieve niveau. Deze slachtoffers worden emotioneel misbruikt, zowel in gevangenschap als vooral in de martelingen die aan hun dood voorafgaan, waardoor hun lichamen net zo gebroken zijn als hun psyche voordat Gerry ze uitroeit.
Voyeurisme en kwetsbaarheid waren voortdurend in mijn gedachten terwijl ik de film bekeek, zowel in de context van de film zelf als bij het bekijken ervan. Word ik immers niet vermaakt door de griezelige en gewelddadige beelden die zich voor mij afspelen? Geniet ik niet van de sinistere aard van dit alles? Levend in een cultuur waar bijna iedereen de mogelijkheid heeft om op elk moment een foto te nemen en die online te zetten zodat de hele wereld hem kan zien, kun je je afvragen hoeveel foto’s er van ons op het internet staan waar we niets van weten. Natuurlijk staan we op de meeste van dit soort foto’s gewoon op de achtergrond van het lachende gezicht van iemand anders, maar het zet je wel een beetje aan het denken.
Het element van de inbraak in huis werkt in combinatie met deze thema’s; het geeft de kijker een ongemakkelijk gevoel. Toen ik met de film ging zitten, was ik toevallig de enige volwassene in mijn huis en het was moeilijk om niet af en toe een snelle blik op mijn omgeving te werpen. Ze zeggen dat horrorfans de neiging hebben het meest paranoïde te zijn over zulke dingen en ze hebben geen ongelijk. Als je dag in dag uit naar dit soort films kijkt, is het moeilijk om niet de hele tijd terreurscenario’s in je hoofd te laten draaien.
courtesy of Vertical Entertainment
Sfeer is alles in een film als deze en gelukkig heeft The Girl in the Photographs het waar het telt. De score kan soms een beetje overheersend zijn, maar dat is niet noodzakelijk een slechte zaak. Wanneer de muziek het geluid van een scène overstemt, speelt de beeldspraak meer als een nachtmerrie en wordt de chill-factor verhoogd. De film is vakkundig gefilmd, wat het verhaal een meer klassieke uitstraling geeft en een afwerking die je tegenwoordig niet vaak meer ziet in low budget films. Het is een extra bonus dat het inhuren van cinematograaf Dean Cundey (Halloween, The Thing) direct kwam, maar dat is het soort bang for your buck dat je krijgt als je de beste inhuurt.
De grootste hoogtepunten van deze film zijn het script en de cast. Er is een tendens meer als het gaat om stalk ’n slash thrillers en horrorfilms om ofwel genre klassiekers na te apen en uit te rusten op genre tropen, of om narratief te overcompenseren door te veel wendingen in het plot te proppen. The Girl in the Photographs slaagt erin om beide valkuilen te omzeilen door de kijker een vrij rechttoe rechtaan verhaal te geven op een klassieke, maar toch moderne manier. Overgangen tussen verschillende personages vinden organisch plaats en wanneer ze beginnen samen te smelten, gebeurt dat vloeiend. Dit wordt alleen maar verder geholpen door scherpe dialogen en veel goede chemie tussen de leads.
Als er al een bal wordt gedropt op het personage front, ligt het bij de moordenaars zelf. De vaak spookachtige scènes waarin ze gemaskerd en zonder het te weten van hun prooi door iemands huis (of werkplek) sluipen, werken allemaal goed, maar de film hapert een beetje in hun eigenlijke karakterisering zodra ze verder in het licht worden gebracht. Tom wordt losjes geschetst en acteur Luke Baines doet zijn best om de gaten op te vullen, maar ik vraag me af of het misschien beter was geweest om zijn scènes in te houden. Buiten een leuk moment met Colleen in de kruidenierswinkel, wordt hij vooral overgelaten aan het bedreigen van een paar gevangen slachtoffers. Zonder enig verder inzicht in zijn psyche, klinken deze scènes een beetje hol.
Tom’s brutale sidekick Gerry is nog minder een karakter. Nooit sprekend en vaak op de voorgrond, Gerry is meer een kracht van de natuur als hij doet de meeste van de vuile (en ongelooflijk bloedige) werk. Door hem meer als een roofdier dan als een persoon te zien, kan hij veel intimiderender zijn dan Tom, omdat er nog steeds een mysterieuze sfeer rond Gerry hangt. Het enige waarop we moeten afgaan is zijn bijna manbaby-achtige uiterlijk, met zijn gladde buik die het grootste deel van zijn screentime uitsteekt, wat een beeld oproept dat in het hoofd blijft hangen. Misschien als Tom wat meer in de schaduw (en gemaskerd) was gebleven, zou hij een soortgelijke angstaanjagende zenuw kunnen raken?
The Girl in the Photographs is geen bijzonder origineel horror aanbod, maar het is een zeer goed gemaakte waarvan de positieve attributen zwaarder wegen dan de gebreken. Regisseur/schrijver Nick Simon (Removal) en schrijver Oz Perkins (The Black Coat’s Daughter) hebben hier een geweldige brute kleine thriller gemaakt die meer in zijn mars heeft dan alleen stalken en afslachten, en daarbij ook nog eens een goede sfeer en zelfs een grote lach biedt. Aangezien de studio’s dit weekend zo goed als niets noemenswaardigs in de bioscoop brengen, zou je kunnen overwegen om je kijkgewoonten eens op te schudden door deze film eens te proberen. Informatie over het aantal schermen waar de film zal openen is nog vaag (wat niet veel goeds belooft voor zijn box office potentieel), maar zelfs als de film niet in jouw buurt opent, weet dan dat hij vandaag ook beschikbaar is op VOD. Als je jezelf als horrorfan beschouwt, moet je hem zeker eens bekijken.