“Hey Lou, wil je een liedje doen met Gorillaz?”
“Is dat jouw tekenfilm band of zo?”
“Ja.”
“… Oké, natuurlijk.
In een briljante zet, Damon een of andere manier in geslaagd om legendarische elektronica pionier Lou Reed van The Velvet Underground faam te verleiden om bij zijn band te komen voor een liedje. Lou is zeker niet iemand die samenwerking afwijst (hij zou datzelfde jaar nog een album met Metallica maken), maar dit nummer maakt het beste van zijn aanwezigheid door zwaar in te spelen op de sterke punten van Mr. Reed.
Het resultaat is een beetje een jaren ’60 throwback, die ondanks Damon’s erfenis een beetje een zeldzaamheid blijft op de Gorillaz discografie. Re-Hash van S/T is er een die me te binnen schiet, maar weinig anders.
Maar SKoN is veel meer oprecht in zijn fundamentalistische benadering. Misschien is het gewoon Reed’s songwriting in het spel, maar voor mij voelt het als een gecoördineerde samenwerking, veel meer tijd intensief dan Shuan Ryder’s ervaring, als het geluid iets zegt.
Omdat het geluid, vooral in de gitaarfeedbacktechniek en het basritme, heel erg klinkt als de vervormde elektronica van de Velvet Underground eind jaren ’60, en ook als Lou’s eigen solocarrière in het begin van de jaren ’70. Terwijl ik een beetje van Damon’s bloemknipperij hoor in de keyboards, zowel harmonie als melodie, zou je dit bijna Lou Reed featuring Gorillaz kunnen noemen.
Ook interessant is dat Manuals op dit nummer drumt, en dat is goed te horen. Er is een zekere “Ringo-esque” bop die je hier krijgt. Hier staat ook het refrein “The Purple, The People, The Plastic Eating People,” onder leiding van Gruff Rhys, die exclusief op dit album te horen zijn.
Hoe dan ook, Lou komt in dit nummer over als een elektronische, robotachtige wijsgeer, als een alwetende robot, die de mensheid zorgvuldig onderzoekt en zijn diagnose geeft. Hoewel sommigen het er misschien niet mee eens zijn, zie ik dit nummer als voorzichtig optimistisch in de zin dat het de mensheid als geheel niet al te zeer veroordeelt.
Op het nummer is hij heel erg het kanaliseren van een groovy Lou Reed: speels in zijn levering en zoet in zijn toon.
Wat de boodschap van het lied is, vrij kort samengevat, is dat de “natuur” van de menselijke cultuur lijkt te zijn over het opofferen van echtheid voor veiligheid. De reden waarom wij deze door de mens gecreëerde synthetische omgevingen voor onszelf creëren, is dat wij bang zijn voor eenzaamheid, oordeel, ervaring en het onbekende. Wij zijn net kinderen, in deze mentaliteit, veronderstel ik, voortdurend op zoek naar het verdoven van onze zintuigen om onszelf niet te overweldigen met informatie.
Maar we gebruiken deze angst om alles te krijgen wat we willen. We liegen tegen onze werkgevers in de hoop dat ze ons in dienst houden, als pluimstrijkers. We liegen ’s nachts tegen onze geliefden, proberen een eenvoudiger wereld te schilderen omwille van de veiligheid, ook al weten we dat deze dingen niet bestaan.
En dit is niet meer dan normaal. De wereld is dapper en nieuw als het erom gaat te begrijpen hoe technologie werkelijk werkt en ons beïnvloedt. Dus deze fase zal voorbijgaan, ook al is Lou er niet om het te zien.
Ja, er zijn maar 3 live uitvoeringen van dit nummer. Dat is alles wat er ooit zal zijn, helaas, want Lou overleed een paar jaar na de Plastic Beach wereldtournee.
Mijn ervaring met de live-versie was dat ik helemaal in de ban was van Reed, maar alleen omdat hij eiste dat zijn feedback herhaaldelijk werd verhoogd, wat leidde tot verschillende geluidsproblemen tijdens het nummer. Daar tegenover stond dat Damon en de band absoluut opgewonden waren, met de hele tijd een grote grijns op hun gezicht.
Mijn gok is dat Lou de zuurpruim wilde spelen op wat duidelijk een legendarische show was. Dit is deels omdat het feit dat hij er was het legendarisch maakte, en hij wist het. Maar als je de video nog eens bekijkt, is het moeilijk te ontkennen dat hij aan het eind een glimlach probeert te onderdrukken. Hij genoot enorm, zou ik zeggen.
Dit is een leuk liedje, simpel, en misschien meer laid-back dan we van Gorillaz gewend zijn, maar ontegenzeggelijk effectief.
Edit: twee jaar later is er blijkbaar een soort theorie dat dit nummer over condooms gaat, zowel metaforisch als letterlijk, wat volgens mij heel logisch is. Het is als, je kunt seks hebben zonder gevolgen, maar op een bepaalde manier de gevolgen zijn wat maakt het hebben van seks zo zinvol, weet je?
Iduno, dat vind ik echt leuk.