Negen maanden geleden hebben we twee babykonijntjes geadopteerd. Toen ze geen baby’s meer waren en volwassen werden, hebben we het mannetje laten castreren.
Het vrouwtje begon steeds territorialer te worden. We probeerden ze te binden, maar dat mislukte, omdat ze steeds agressiever werd. Tot op het punt dat we hun bak niet meer konden pakken om ze te voeren. Dus gaven we haar een eigen kooi. En voor een paar maanden leek alles te kalmeren. Tot gisteravond.
Zo vaak smeekt ze om aandacht. Tot op het punt dat eten niet meer zo interessant is als geaaid worden. Als ik door de kamer loop volgt ze me in haar kooi. Als ik thuis ben kijkt ze me de hele dag verwachtingsvol aan. Ze komt meteen naar me toe als ik de kooi nader. Gisteravond echter niet.
Ik opende haar kooi en meteen gingen haar oren naar beneden en ze staarde zoals ze altijd deed voordat ze naar haar eigen kooi verhuisde. En toen ik haar rustig en langzaam probeerde te aaien viel ze me aan. Ook zoals ze vroeger deed.
Ik weet niet wat ik moet doen. We kunnen haar niet houden als ze terug blijft gaan naar dit gedrag. Ik weet dat jullie allemaal lieve mensen zijn met veel liefde voor deze dieren en ik wil niet dat ze in een asiel belandt of van huis naar huis wordt doorgegeven zoals veel andere konijnen.