Achtergronden
De oorlog werd veroorzaakt door conflicterende aanspraken op de Spaanse troon na de dood van de kinderloze koning Karel II. De Spaanse troonsbestijging van Filips V, kleinzoon van koning Lodewijk XIV van Frankrijk, werkte Engeland en Holland, die steeds meer met Frankrijk concurreerden, tegen zich in het harnas. Ook de Heilige Roomse keizer Leopold I, die namens zijn zoon aanspraak had gemaakt op de troonopvolging, was ontstemd.
In 1702 brak in Europa oorlog uit, waarbij Holland, Engeland en de meeste Duitse staten het opnamen tegen Frankrijk, Spanje, Beieren, Portugal en Savoye.
Vechten in Noord-Amerika
Het conflict breidde zich uit naar de Noord-Amerikaanse koloniën van Frankrijk en Engeland, waar troepen in Acadia en New England bloedige lokale invallen uitwierpen. Franse troepen vernietigden de Engelse nederzetting bij Bonavista, Newfoundland, in 1704 en veroverden St. John’s in 1708. De Engelsen kregen Port-Royal en daarmee Acadia in 1710 in handen. Het jaar daarop leed een Britse vloot schipbreuk in de St. Lawrence River bij een mislukte poging Québec binnen te varen.
Verdrag van Utrecht
De Vrede van Utrecht, in 1713, was een van een reeks verdragen die een einde maakten aan de oorlog. Het verdrag regelde een aantal opvolgingsgeschillen tussen Engeland en Frankrijk, en kende een aanzienlijk grondgebied toe aan Engeland. Frankrijk behield Ile St-Jean (later bekend als Prince Edward Island) en Ile Royale (later, Cape Breton), maar stond Acadia en Newfoundland af aan de Engelsen en gaf hun de uitgestrekte gebieden terug waarvan de rivieren uitmonden in Hudson Bay (zie ook: Rupert’s Land).
De Vrede van Utrecht wordt erkend als het einde van de Franse expansie, en het begin van de opkomst van het Britse Rijk.