Mijn aangetrouwde moeder (en moeder in hart en nieren) is maandag overleden.
Haar overgang brengt natuurlijk een kettingreactie op gang voor elke ziel die ze in haar leven heeft aangeraakt, waaronder ik.
Het is verdovend geweest. Het is ook veelzeggend om te zien hoe ieder mens zo verschillend omgaat met het fysieke verlies van onze geliefde.
Even intrigerend is de observatie van verschillende energieën die opduiken temidden van rauwe menselijke emotie.
Bij iedere ontmoeting met de fysieke dood, wiebelt het stekelvarken met aplomb in mijn aanwezigheid. Het komt mijn bewustzijn binnen met een nonchalante autoriteit, met gehurkte poten schuifelend door mijn geest, mijn meditaties, bewegend door mijn stemmingen.
Ik observeer die stekels zoals ik dat in het verleden heb gedaan, en ken met doordringende helderheid het vermogen om te weerhaken in reactieve situaties. Dus, ik word bewust van mijn tong & de energie die ik uitstoot in deze momenten van ruwe emotie. Stekels van stekelvarkens blijven aan het uiteinde een beetje haken, waardoor ze bijna niet te verwijderen zijn. Als ze hun doel eenmaal hebben bereikt, blijven die pijlen meestal zitten.
Ik hou mijn stekels in toom na de dood van mijn moeder; ik let goed op mijn gedrag om geen onherstelbare schade aan te richten.
Gelukkig zijn die stekels multi-inzetbaar. Wist je dat ze dienen als drijvende apparaten? Heel toepasselijk. In troebele poelen van turbulente emotie, voel ik mijn energieke stekels uitwaaieren – gevuld met lucht, houden ze me drijvend. Wanneer golven van melancholie en sombere stemmingen dreigen te overweldigen, houdt het vernuft van het stekelvarken me drijvend, solvabel, boven water.
Ook het overlijden van mama en de daaruit voortvloeiende waanzin zijn op maat gemaakt om in te graven, iets wat het stekelvarken en ik samen in stilte doen. Terugtrekken. Terugtrekken. Stekelvarkens houden geen winterslaap, maar ze zijn meesters in het zich verschuilen tot de zon zich weer laat zien. Wat me eraan herinnert dat stekelvarkens in veel culturen beschouwd worden als zonne- of vuurdieren. Hun stekels worden vergeleken met zonnestralen die uit onze zonnebol komen. Ik troost me hiermee, want ik word herinnerd aan de stralende aard van mijn moeder, zij was een doordringend licht en een aanwezigheid van barmhartige warmte voor allen die haar kenden – ook voor mij.
Ik vind het ook passend dat de oorspronkelijke Nigerianen speciale hulde brachten aan het stekelvarken, en het dier zagen als een verbinding met de spirituele rijken. Ik ben helemaal weg van deze associatie. Met zijn bescheiden openheid is het stekelvarken een perfecte reisgids door de sluiers van parallelle levens/levens.
Mijn indiaanse verwanten vertellen me dat het stekelvarken ook een ’tussen’ wandelaar is. Met nonchalance beweegt het zich door de schaduwen van leven en dood… en doorkruist vreemde en paradoxale realiteiten met een afstandelijke zakelijkheid.
Om deze en vele andere redenen heeft het stekelvarken een stoïcijnse kalmte die van onschatbare waarde blijkt in tijden van ondraaglijk verdriet. Deze totemgids opent ook kanalen van nieuwsgierig bewustzijn – wat, in plechtige krochten van verdriet van onschatbare waarde kan zijn.
Het stekelvarken geeft een kinderlijk gevoel van verwondering, dat nieuw leven blaast in thema’s van de dood. Instelbare focus, zilveren voeringen, ontzag, inspiratie – allemaal effectieve hulpmiddelen voor genezing in tijden als deze.
In zowel het leven als de fysieke dood blijft het stekelvarken een opmerkelijk effectieve landgenoot: Een herinnering, een beschermer, een vriend, en natuurlijk, een volmaakt drijfmiddel in consumptieve, emotionele golven.
Andere pagina’s van belang:
Solar Animals
Hedgehog Symbolism
Animal Totemism
Met dank aan Moosealope op Flickr voor de afbeelding van het stekelvarken hierboven.