In 2009 herinner ik me dat ik op mijn werk in elkaar zakte van de acute pijn in mijn buik en rechterschouderuiteinde. Ik had nog nooit zo’n pijn gehad en zal dat ook nooit meer hebben. Mijn collega’s brachten me naar de afdeling spoedeisende hulp van ons ziekenhuis voor onmiddellijke behandeling. Eenmaal thuis belde ik mijn huisarts om te laten weten dat ik in A&E was geweest en ik werd toen doorverwezen voor een buikechografie. Ik heb sindsdien op de website van Bowel Cancer UK gelezen dat bij mensen met een onderliggende gezondheidstoestand de onderzoeken vertraging kunnen oplopen, waardoor de diagnose darmkanker nog langer op zich kan laten wachten.
Omdat ik polycysteuze eierstokken had, werd aangenomen dat het om een gescheurde cyste in de eierstokken ging – achteraf gezien was dat niet het geval. De echo liet niets zien en ik had geen pijn meer. In de jaren na deze episode herinner ik me dat ik mijn huisarts bezocht voor periodes van onophoudelijke vermoeidheid, maar als hoofdverpleegster had ik een drukke en stressvolle baan, dus lange tijd heb ik het daar maar op afgeschoven. Ik had een aantal routine bloedtesten op een aantal gelegenheden gedurende deze tijd, maar nogmaals, ik kreeg te horen dat deze allemaal normaal waren.
Fast forward naar aug / sept 2015, ik leed aan lage rugpijn en een pijn onder mijn middenrif, die steeds erger werd ondanks zelfmedicatie met ibuprofen gedurende zes weken. Het begon mijn fitnesstraining te hinderen, vooral tijdens het hardlopen wanneer ik me meer buiten adem voelde. De pijn verplaatste zich naar mijn rechterschouderpunt en ik begon me voortdurend misselijk te voelen en mijn eetlust te verliezen. In deze periode, van eind augustus tot oktober 2015, ging ik vier keer naar de huisartsenpost omdat de pijn en de symptomen toenamen in plaats van beter werden, ondanks de voorgeschreven medicatie. Het laatste bezoek aan de huisarts leidde ertoe dat ik besloot privé te betalen voor een echografie van mijn galblaas/lever op 27 oktober 2015 – op dezelfde dag dat ik te horen kreeg dat de radioloog “verstrooiingen” in mijn lever zag. Een NHS-routinescan zou weken hebben geduurd en ik voelde me zo onwel dat ik niet zo lang kon wachten. Ik werd nog diezelfde dag doorverwezen naar de oncologie-afdeling van het Western General Hospital, waar een reeks bloedonderzoeken en onderzoeken werden uitgevoerd, waaronder leverbiopsieën.
Een colonoscopie toonde aan dat er een kleine laesie van 2 cm op de wand van mijn sigmoïdale darm zat, die ook werd onderzocht. Als verpleegster wist ik toen dat dit betekende dat mijn kanker was uitgezaaid, maar vreemd genoeg was de primaire tumor in mijn darm er niet meer, wat misschien verklaart waarom ik geen van de gebruikelijke symptomen van darmkanker had en hij nooit op mijn CT-scan te zien was geweest.