Chet Garner is een beroemd gezicht in kleine stadjes in Texas.
Zijn met een Emmy bekroonde PBS reisshow, “The Daytripper,” heeft meer dan een decennium lang minder bekende restaurants, attracties en historische bezienswaardigheden in de schijnwerpers gezet in de hele staat, en geeft mensen een “reden om op reis te gaan” terwijl hij ze vermaakt met Garner’s kenmerkende humor (en frequente kostuumwisselingen).
“Hij is altijd een avonturier geweest, hij was altijd eigenwijs, en hij was altijd bereid om alles aan te pakken,” zei Garner’s moeder, Suzan Garner, op een recente doordeweekse dag in het Daytripper World Headquarters in de buurt van het Georgetown-plein. “En hij is altijd grappig geweest. Dat is echt zijn ware aard. Dat is de vraag die we het meest krijgen: ‘Is hij echt zo?’ Het antwoord is ja. Hij is echt een grappige kerel, en hij is erg goedhartig.”
We zaten onlangs met Chet Garner, 39, op het Daytripper World Headquarters om te praten over reizen, Texas en wat er nodig is om een merk op te bouwen.
Je hebt net seizoen 11 van “The Daytripper” afgerond. Hoe was het in het begin?
Toen we begonnen, wist ik niet of we verder zouden komen dan twee afleveringen. We filmden de pilot in 2007 en gingen pas in 2009 de lucht in. Ons eerste seizoen bestond uit vijf afleveringen, en we maakten het als een soort EP, gewoon om te zien of mensen het leuk vonden. We hadden geen geld om meer dan vijf afleveringen te maken, en we hadden nauwelijks genoeg voor vijf afleveringen. We hebben het gewoon bij elkaar geschraapt.
Hoe beschrijf je de show?
We nemen eendaagse avonturen door de hele staat Texas en laten je alles zien wat je kunt eten, zien of doen als je jezelf in een willekeurige Texaanse stad zou bevinden. We geven mensen redenen om op reis te gaan. Ik wil een tv-show maken waardoor mensen minder tv kijken, want ik wil dat ze met hun gezin of met hun vrienden op ontdekking uitgaan.
Wat is er in de loop der jaren veranderd?
In het begin was ik gewoon een uitgebluste advocaat die dit ene kleine huisdierenproject had. Ik had geen werknemers in die tijd, ik had een paar freelancers, maar ik kon in een grot gaan en niemand zou me storen en ik kon me concentreren op het maken van deze kleine aflevering van “The Daytripper.” Ik werd echt vuil met het bewerken en het vertellen en het verplaatsen van de stukken. … Nu heb ik het gevoel dat ik nooit vijf minuten alleen met mijn gedachten krijg. Maar het is een teken van de groei van het bedrijf, wat geweldig is.
Je hebt nu een staf van acht en onlangs een nieuwe app gelanceerd. Vertel ons over uw groei.
Beetje bij beetje begonnen mensen ons bedrijf (Hogaboom Road) te vragen of we iets deden buiten “The Daytripper”. We hadden zoiets van, “We hebben camera’s, natuurlijk, zeker.” Dus nu hebben we al dit commerciële productiewerk dat zelfs groter is in termen van inkomsten dan “The Daytripper” is. Vorig jaar hebben we alle commercials gemaakt voor de Texas A7736>M Forest Service en de Smokey Bear commercials. We maken alle reclames voor Don Hewlett Chevrolet, en ik werk veel met Best Western International. Rudy’s Barbecue huurt ons in om dingen te doen, en Round Rock Honey. Het is een grote mengelmoes van allerlei mensen. We zijn gewoon verhalenvertellers in hart en nieren. Geef ons een kans om een garen te spinnen en we kunnen het doen.
GERELATEERD: Pitch a tent at these 7 Texas state parks
Wat heb je geleerd in 11 seizoenen?
Het is altijd chaotisch. Ik denk dat dat mijn aard is, want ik verander het altijd elk seizoen. In plaats van een formule te vinden en me daarin te nestelen, gooi ik mijn team grote curveballs toe. Ze zullen misschien een beetje zwijgen, maar het is leuk. We houden het leuk.
Zult u ooit moe worden van het reizen door Texas?
Texas is eindeloos. We zijn nu 126 afleveringen verder. Ik heb een kaart waarop ik alles heb aangegeven waar ik ben geweest, en nu ziet de Hill Country er behoorlijk rommelig uit, delen van de kust zien er behoorlijk rommelig uit en Noord-Texas ook, maar in plaats van de stippen te zien, zie ik de lege ruimte, zo van, man, ik moet het invullen! We hebben een aantal van de coolste delen van Texas verwaarloosd die mensen niet kennen. Onze Texas Hill Country is natuurlijk prachtig, maar Noord-Texas heeft zijn eigen Hill Country dat net zo prachtig is rond Possum Kingdom Lake en Graham en Mineral Wells. Het is daar prachtig, en we hebben er nog maar één aflevering over gemaakt. Ik denk niet dat ik ooit zonder plaatsen zal komen te zitten.
Wat zijn enkele van uw favoriete plekken?
Ik hou van de grote steden, maar dat zijn niet mijn favoriete afleveringen om te maken. Ze zijn logistiek moeilijk, en vaak vertel je mensen over een plek die ze al kennen. Als we een aflevering over Austin gaan maken, is het van, oh, ja, oké, iedereen heeft van die plaats gehoord. Austin heeft geen geheimen meer. Ik hou van de geheime kleine steden. Als het gaat om recente herinneringen, ik vond een aflevering over San Saba erg goed. Ik hield van een aflevering die we net deden over Salado. Er zijn gewoon een paar geweldige, geweldige steden daar. … Ik kan niet voorspellen wat kijkers leuk of niet leuk zullen vinden, dus ik moet gewoon trouw blijven aan mezelf en aan waar de show mee begon, namelijk dat ik plezier had, de plaatsen verkende die ik wilde verkennen en Chet was, als je wilt.
Je verkleedt je vaak in kostuum in de show. Hoe reageren kijkers daarop?
We krijgen zeker ons deel van haatmails waarin staat dat ik al die stomme kostuums uit moet doen. Ik ben zo van, “He, sorry man, die shows zijn er. Er zijn jongens die geen kostuums dragen, je kunt die gaan kijken als je wilt.” Je moet echt een dikke huid hebben om dit te doen. Je gaat nooit iedereen tevreden stellen, dus probeer dat zelfs niet. Een van mijn favoriete quotes is, “Wees jezelf, alle anderen zijn al bezet.” Ik hou van dat.
Wat is het moeilijkste deel over het filmen van deze show?
De tijd weg van familie, zeker. Ik heb nu vijf kinderen (Fielding, 11; Wren, 9; Cannan, 7; Laurel, 4; en Shepherd, 11 maanden). Ze worden ouder, en er zijn eindeloos veel activiteiten, dus elke keer als ik ga, mis ik wel iets. Mijn vrouw, Laura, is een absolute heilige, maar het is zwaar. Als we de show filmen is het een wervelwind van een miljoen kleine beslissingen die twee tot drie dagen duren en waarbij je hersenen letterlijk 14 uur per dag op elke zuiger werken. Je ziet de glamour van de weg omdat het er prachtig uitziet – we zien eruit alsof we gewoon gaan zwemmen en barbecue eten – maar mensen gaan met ons mee en tegen het tweede uur zeggen ze: “Wanneer is de pauze?” Je kunt vermoeid raken. Dat kun je echt.
Is er ooit een plaats geweest waar je het niet kon rechtvaardigen om een show over te maken?
We onderzoeken alles ruim van tevoren, dus alles is echt gepland, maar ik zal zeggen dat wanneer ik op verkenning ga en uitzoek of een stad een aflevering heeft of niet, er momenten zijn dat ik zoiets heb van: “Nog niet.”
Wat is het beste deel van het werk?
We hadden een familie die naar me toe kwam op een evenement en zei: “Chet, je hebt ons duizenden dollars bespaard. We sparen al vijf jaar voor Disney, en toen het tijd werd om de reis te boeken vroegen we onze kinderen: ‘Zijn jullie er klaar voor?’ Ze zeiden: ‘Zou het niet leuk zijn als we gewoon die dingen deden die die vent in de tv-show doet? In plaats van naar Disney gingen ze naar Palo Duro Canyon, zagen de Panhandle en deden een heleboel andere dingen, en de ouders kwamen naar me toe en zeiden: “Dat was veruit de beste reis die iemand ons ooit had kunnen geven, dus dank je wel.” Dat is genoeg inspiratie voor de komende 50 jaar.
U bent te zien in reclames en zelfs billboards. Hoe vaak wordt u herkend?
Ik word lang niet overspoeld, maar elke keer als ik naar South Congress of East Austin of zelfs de kleine stadjes ga, neem ik een paar selfies met mensen. Ik vind het geweldig. Hoewel ik mezelf niet als een beroemdheid beschouw, weet ik hoe het was om als kind Big Bird te ontmoeten, en hoe grappig het ook is, voor sommige mensen ben ik hun Big Bird. Ik moet dat constant in mijn achterhoofd houden. Ik vind het altijd leuk om gracieus met mijn tijd om te gaan en mensen de kans te geven om te communiceren, een foto te nemen en verhalen te delen. En sommige van mijn beste ideeën zijn voortgekomen uit tips die ik zomaar van mensen heb gekregen.
U spreekt vaak voor groepen. Waar spreekt u graag over?
Ik word vaak gevraagd om voor kleine steden te spreken over het vertellen van verhalen en hoe een stad die misschien een binnenstad heeft en waar mensen niet zijn, hoe ze de bal aan het rollen kunnen krijgen om mensen te helpen zich trots te voelen op hun binnenstad, gebouwen in de binnenstad te renoveren en dit gevoel van plaats echt te omarmen. De verhalen van Texaanse steden vertellen en een stad helpen hun eigen verhaal te ontdekken is echt bevredigend.
U woont in Georgetown en bezit verschillende gebouwen langs het plein. Waarom past Georgetown goed bij u?
Georgetown heeft alle dingen die me inspireren om te gaan reizen. Toen we hier in 2012 naartoe verhuisden, was het onder de radar. Ik zag een plek met een enorm potentieel. Het is, zoals, een stad van 70.000 nu, maar het voelt als 2.000.
Jouw kantoor omvat een Daytripper World Headquarters winkel gevuld met “Daytripper” swag en Texas memorabilia. Waarom wilde je een winkel openen?
De visie achter de winkel is, ja, we verkopen onze merchandise, maar we verkopen ook veel spullen van Texaanse makers. Onze meest populaire items zijn kaarsen, ansichtkaarten, de “Vaya con Dios” T-shirt, veruit.
Wat is je uiteindelijke doel met de show?
Ik wil niet alleen maar wegwerp-tv te maken. Als we groter worden dan alleen Texas, ben ik bang dat het weer een reisprogramma wordt. Ik vind het geweldig wat we doen, want iedereen kan de show aanzetten en dan de tv uitzetten, in een auto stappen en alles naspelen wat ik heb gedaan, wat ik heel bijzonder vind. Ik laat je plaatsen zien waarvan je niet wist dat ze letterlijk een uur van je vandaan waren, en hopelijk inspireert dat je om in mijn voetsporen te treden. Ik zou het niet erg vinden om deze show te doen tot ik sterf.
Als je terugkijkt, ben je dan verbaasd over hoe succesvol de show is geweest?
Als je het me 10 jaar geleden had gevraagd, had ik nooit in mijn wildste dromen gedacht dat ik hier nu zou staan. Ik haat het ook om beperkingen op te leggen over wat de komende 10 jaar zullen brengen. Ik ben van nature geen planner. Net zoals al mijn dagtripjes maar zo goed gepland zijn, is mijn leven een beetje hetzelfde. Ik wacht af welke binnenwegen zich aandienen en welke kant ik op wil.