VOOR EEN LANGE TIJD, TIJDENS MIJN DUIKTIJD IN NEW ENGLAND, was de noordelijke maanslak (Euspira heros) een mysterie voor mij. Ik zag steeds van die structuren waarvan ik wist dat het maanslakken “zandkragen” waren, slijmerige zandmassa’s waarvan gezegd werd dat ze vol eieren zaten. Behalve dat er geen eitjes leken te zijn.
ZANDkragen
Maan SNAAL ZANDKRAAG MYSTERIE OPGELOST
Toen, op een dag, vond ik dit:
BIGFOOT SIGHTED!
Doordacht over maanslakken doet denken aan het thema uit “Butch Cassidy” waarin de zanger zichzelf vergelijkt met “de man wiens voeten te groot zijn voor zijn bed.” De wetenschappelijke naam voor maanslakken zou zoiets grappigs moeten zijn als “Gastropodia Gigantis,” omdat hun grote voeten, in feite, te groot zijn voor hun schelpen. Eigenlijk heten ze Euspira heros.
Het zou verleidelijk zijn om in een valse naam iets te verwerken over walgelijk zijn, maar in wezen zijn het gewoon slakken. Grote slakken. “Marine Life of the North Atlantic” zegt dat ze tot 5 centimeter groot worden, maar ik zou zweren dat ik grotere heb gezien. Maar ja, onder water worden dingen uitvergroot.
MONNESlakken
Noordelijke maanslakken komen vrij algemeen voor, meestal op modderige en zanderige bodems in een gebied dat zich uitstrekt van de Golf van St. Lawrence tot Noord-Carolina. Met hun grote voeten scharrelen ze onder het zand op zoek naar mosselen en andere weekdieren.
Zij gebruiken hun slakachtige radulas om in de schelp van hun prooi te boren, verteringsenzymen af te geven en het vloeibare weefsel eruit te zuigen. “Marine Life” zegt dat het gebruikelijk is om te zien hoe hun voeten het slachtoffer volledig bedekken als ze zich voeden.
ANDERE MAANSSNAALLANDEN
Hoewel het niet ongebruikelijk is om noordelijke maanslakken – of tenminste maanslakzandkragen – tegen te komen bij duiken in New England, zijn er wereldwijd in feite zo’n 270 soorten maanslakken in de gastropodenfamilie Naticidae. In tegenstelling tot de noordelijke maanslak, zijn sommige juist opvallend qua uiterlijk.